ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ, ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ

Τι διαλέγω να θυμάμαι, τι αποφασίζω να ξεχνάω; Δεν μπορώ να φανταστώ ή να σκεφτώ πιο δύσκολη αποστολή στη ζωή. Πόσο μάλλον αν η ζωή, κάθε ανθρώπου, υπήρξε ή εξακολουθεί μέχρι στιγμής να είναι, ας πούμε, "πολυτάραχη".
Αν υπάρχει "οργανωμένη λήθη" (όπως το λέει ο Πωλ Κόνερτον) είναι λογικό ότι δεν μπορεί παρά να υπάρχει και επιλεκτική ανάμνηση. Η ανάμνηση βέβαια είναι και εξ' ορισμού επιλεκτική.
Δεν θέλω να θυμάμαι τα δυσάρεστα συμβάντα, θα πει ο σοφός άνθρωπος αν είναι ένας καλός άνθρωπος. Μα όταν η καλοσύνη εκλαμβάνεται απο τους άλλους, κάποιους άλλους, και ως α-νοησία, τότε, μόνο οι ανόητοι αποφασίζουν να ξεχνούν και να επιλέγουν καλές αναμνήσεις;
Επιλέγοντας μόνο καλές αναμνήσεις αποστερείς το παρόν σου απο την πραγματικότητα του παρελθόντος σου και επινοείς μια άλλη πραγματικότητα; Παραδείγματος χάριν αν ξεχάσεις τη βλάβη που σμου προξένησε κάποτε ένας γείτονας, ένας συνάδελφος στη δουλειά, ένας συγγενής εξ' αίματος ή εξ' αγχιστείας, ένας φίλος κ.ο.κ. μπορείς άραγε αυτούς τους ανθρώπους να τους εμπιστευτείς σήμερα για τη συνέχεια της ζωής σου και γενικά για το μέλλον;
Η εμπιστοσύνη κερδίζεται ή χάνεται.
Αλλά για να χαθεί πρέπει πρώτα να οικοδομηθεί και να κερδηθεί.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν απο αυτό: πρώτα, ας υπάρξει εμπιστοσύνη.

Εκπαίδευση

Διάβαζα περί Εθνικισμού και ανάμεσα σε άλλα και τις απόψεις του Φίχτε που μου έδωσε την αφορμή για την ακόλουθη σκέψη.
Υπάρχει λοιπόν μια αντίληψη για την ανατροφή και διάπλαση των νέων μέσα απο το εκπαιδευτικό σύστημα που θα ήθελε το εξής: "Θα σε μάθω εγώ τι πρέπει να θέλεις εσύ! Και τότε εσύ δεν θα θέλεις τίποτα άλλο απο αυτό που θέλω εγώ". Τα εισαγωγικά είναι δικά μου για να διατυπώσω απλά την αντίληψη αυτή.  Ακόμα και στις μέρες  μας όμως δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που ανατρέφουν τα παιδιά όχι δίνοντάς τους εφόδια και κλειδιά ώστε να αναζητήσουν και να βρουν τα δικά τους θέλω, αλλά να καταλήξουν, αβίαστα ή και βεβιασμένα, στα θέλω των άλλων, όσων δηλαδή έχουν την ευθύνη αυτής της... "διάπλασης".
Τι γίνεται όμως αν παρόλες τις προσπάθειες, πολλών ή λίγων, να γίνει απο μικρός ένας άνθρωπος έτσι όπως τον θέλουν οι μεγάλοι του περιβάλλοντός του, αυτός, τελικά, τους ξεφύγει; Και βέβαια η έννοια του "ξεφεύγω" εκτός απο αρνητικό μπορεί να έχει και θετικό πρόσημο: ξεφεύγω απο κάτι κακό ή ξεφεύγω απο κάτι καλό.

Πολύ μεγάλη συζήτηση..... Κακή εκπαίδευση, καλή εκπαίδευση.... Τι είναι καλό, τί είναι κακό... Βεβαίως και δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι υπάρχει το αυτονότητα καλό ή αυτονότητα κακό.

Το μείζον ζήτημα είναι νομίζω ένα μόνο: Δίχως την εξεύρεση του δικού μου θέλω, που υπάρχει μέσα μου και πρέπει να το ανακαλύψω, με πόνο και με κόπο, γίνεται άραγε ποτέ δυνατόν να ανοίξω, όπως λέμε τα φτερά να πετάξω, να δω και να διεκδικήσω την αυτοπραγμάτωση και την ευτυχία μου; Γίνεται να ξερουν εκ των προτέρων οι άλλοι ποια είναι η αυτοπραγμάτωση και η ευτυχία κάποιου ώστε να τον "προγραμματίσουν" σωστά;

Άκουγα πρόσφατα τη συνέντευξη ενός γνωστού μουσικού, πιανίστα, που έλεγε ότι το να είσαι τεχνικά άρτιος είναι ένα θέμα, αλλά το μεγάλο θέμα είναι να αισθάνεσαι τη μουσική και κυρίως αυτό να το αισθάνονται, να το απολαμβάνουν και οι άλλοι! Κάπως έτσι εξήγησε τη διαφορά ενός απλού μουσικού απο έναν μεγάλο μουσικό. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Όπως ίσως και η ίδια η ζωή. Μπορεί κάποιος να ζει, να κάνει σωστά μια δουλειά αλλά για κάποιο λόγο, κατά τα άλλα, να είναι άνοστος, ανόητος, ανούσιος ακόμα και αναίσθητος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτά τα τρομερά χαρακτηριστικά μπορεί να είναι επιλογή κάποιου ανθρώπου για τον εαυτό του. Ίσως όμως έτσι να μετουσιώνεται ο ψυχαναγκασμός και η καταπίεση ακόμα και χωρίς απαραίτητα συνειδητή πρόθεση εναντίον δηλαδή οι άνθρωποι να ψυχαναγκάζουν κατά λάθος, από αγάπη ή προστασία τυφλή ως προς τα όρια της ελευθερίας να επεμβαίνουν και σχεδόν να καταδιώκουν τη διαμόρφωση του άλλου.

Σε κάθε περίπτωση όταν έχεις την τύχη να έχεις βρει το πραγματικό, το καταδικό σου νόημα στην ζωή, αυτό και μόνο, μπορεί να αρκεί για σε κάνει αξιαγάπητο, αξιοζήλευτο και θαυμαστό άνθρωπο. Μπορεί και όχι...

ΑΝΟΙΞΗ ΞΑΝΑ...