Τρύπια jeans και νεοφιλελευθερισμός

Είναι εκατονταετίες αν όχι χιλιετίες αν όχι από πάντα που οι φτωχοί άνθρωποι φορούν παλιά, φθαρμένα ρούχα. Εδώ και κάμποσα χρόνια, όμως, οι φτωχοί των δρόμων στις μεγαλουπόλεις του καπιταλισμού της νεοφιλελεύθερης εκδοχής ντύνονται σαν... πλούσιοι, αλλά βέβαια στο πιο αυθεντικό.

Να τι συνέβη: Καθώς οι νεόπτωχοι του νεοφιλελευθερισμού πλήθαιναν με γοργούς ρυθμούς και οι νεόπλουτοι αναγκαστικά έχαναν κάθε ενδιαφέρον για τους άθλιους με αποτέλεσμα στην κοινωνία να δημιουργούνται φοβερά χάσματα επιπέδων διαβίωσης και επιβίωσης και φθόνος επικίνδυνος, ο νεοφιλελευθερισμός σκέφτηκε μια λύση ώστε να ενσωματωθούν οι φτωχοί και να μην ξεχωρίζουν πολύ οι εύποροι από τους άπορους. Μια λύση, όμως, που ήταν πιο επικερδής για τον εμπνευστή της! 

"Θα κάνω μόδα τα τρύπια jeans" είπε και το 'κανε. Έγιναν  μόδα τα φθαρμένα jeans κι όσο πιο επιμελώς σκισμένα τόσο πιο καλά. Οι φτωχοί, νιώθουν λιγότερο περιθωριοποιημένοι ίσως και περισσότερο αποδεκτοί αφού είναι πια μες τη μόδα. Οι πλούσιοι, πληρώνουν για να φορέσουν ένα ολοκαίνουργο κουρελιασμένο ρούχο φίρμας και εκφράζουν, ίσως, άθελά τους, κάποια ιδιότυπη αλληλεγγύη στους φτωχούς σαν να τους λένε "Je suis aussi koureli". Τι κι αν ένας φορά ακριβό σκισμένο jean που το αγόρασε κι άλλος ένα ίδιο που το έχει από καιρό; Το κέρδος του εμπορίου μιας μόδας βγαλμένης από της ζωής τις πραγματικότητες μπορεί τελικά να αποβαίνει ωφέλιμο για όλους.

Μήπως νομιμοποιούμε τους πραγματικούς κουρελήδες; Μήπως βοηθάμε στο να συμφιλιώνονται με την κατάστασή τους; Μήπως αγοράζοντας ακριβή φαινομενική 'φτώχεια' εξωραΐζουμε άθελά μας την αληθινή; Διότι αν ξανασκεφτόμασταν τη βιομηχανία μόδας στην οποία σχεδόν όλοι ανεξαιρέτως, κυρίως νέοι, πέφτουν με τα μούτρα, μάλλον θα πετούσαμε από πάνω μας τα κουρελιασμένα παντελόνια κι αφού δείχναμε στον εμπνευστή τους τα βελούδινα οπίσθια μας, δεν θα ακολουθούσαμε ποτέ ξανά καμιά μόδα από εκείνες που αποσκοπούν στην ομογενοποίηση κίβδηλων φαινομενικοτήτων πλούτου και φτώχειας, καταχωνιάζοντας τον αυξανόμενο πληθυσμό των κυριολεκτικά 'ξεβράκωτων' - όπως τους αποκαλούσαν φωναχτά οι πλούσιοι του παλιού καιρού και εξακολουθούν να τους αποκαλούν, αλλά σιγανά, οι δήθεν αλληλέγγυοι νεόπλουτοι του τωρινού καιρού. Τουλάχιστον παλιότερα η φτώχεια δεν είχε καταντήσει trendy ώστε άνθρωποι χωρίς δεκάρα την τσέπη να νιώθουν και περήφανοι αν σκίστηκε όμορφα το jean στα γόνατα και ξέφτισε απ' άκρου εις άκρον. Είναι μόδα! Πού είναι το κακό;

Υπερβολές; Μπορεί. Αλλά ήταν μερικές σκέψεις που έκανα πρόχειρα στη μακρά διαδρομή με το τρένο, βλέποντας νέους με τρύπια παντελόνια κι ακούγοντας να συζητούν κάποια ανάρτηση στο Internet "ζητούνται αξιολογητές οίκων ανοχής" διότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Είμαστε ιδιοκτήτες των εαυτών μας, άρα δυνάμει πλούσιοι. Φτωχός είσαι μονάχα όταν πιστέψεις ότι δεν είσαι πλούσιος. Πλούσιος είσαι μονάχα όταν πιστέψεις ότι δεν είσαι φτωχός. Άλλωστε αν η φτώχεια στην εποχή μας δεν είναι πια ντροπή εξίσου δεν είναι ντροπή και η χλιδή. Ο λιτός βίος είναι κάτι που ο καθένας ρυθμίζει για τον εαυτό του. Άλλος πεινάει λιγότερο και άλλος περισσότερο. Βέβαια, όταν δεν πεινάς και δεν κρυώνεις και ξέρεις πού είναι το σπίτι σου για να κοιμηθείς κάθε βράδυ, κάνε όσες παρατηρήσεις θέλεις και γίνε και πολιτικός αν σου αρέσει. Η μόδα είναι πολύ ισχυρό όπλο για να την πολεμήσεις. Βάλε τρύπιο jean από ακριβό μαγαζί και θα νιώσεις τη διαφορά από το δικό σου.