efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2011

ΚΟΛΑΣΜΕΝΗ ΧΩΡΑ

Η κόλαση στον παράδεισο

Ο τίτλος που έβαλα είναι οπωσδήποτε άδικος. Η χώρα αυτή είναι ευλογημένη.
Ωραία χώρα, ωραία θάλασσα, ωραίος ουρανός γαλανός και τα λοιπά.

Οι άνθρωποί της όμως ζούνε μια τραγωδία αλλά, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, μπορούν να διαπαιδαγωγηθούν!
Παράδεισος η Ελλάδα, Κόλαση η Ιστορία της

Με τον Αριστοτέλη να κατοικεί στον υψηλότερο κύκλο της Κόλασης διαλεγόμενος με άλλους Έλληνες συγγραφείς, όπως το θέλει στη Θεία Κωμωδία ο Δάντης που με οδηγό τον Βιργίλιο πάει Κόλαση

Ο Πλάτων πάλι θεωρούσε ότι η τραγωδία προκαλεί σύγχυση στο κοινό όσον αφορά τις αξίες αφού οι καλοί χαρακτήρες βιώνουν τραγικές πτώσεις και η αρετή δεν ανταμείβεται πάντα.

Κάτι μου θυμίζει αυτό αλλά δεν μπορώ να εστιάσω γι αυτό θα διαπαιδαγωγηθώ

"Άδικη κοινωνία" δεν λέμε; Ή μάλλον "άτιμη κοινωνία" που άλλους τους ανεβάζεις κ.λ.π.;

Κάποιος μας το είπε το καλοκαίρι πολύ ωραία ότι οι Έλληνες διασκεδάζουμε με τον πόνο μας (π.χ. το μερτικό μου απ' τη χαρά το έχουν πάρει άλλοι... και άλλες επιτυχίες)

Αφού το 'χουμε ήδη από τον 6ο αί. π.Χ αυτό με την κλασική τραγωδία, το διαδώσαμε στην οικουμένη, επηρεάσαμε κόσμο και κοσμάκη, μήπως ό,τι χρειαζόμαστε σήμερα είναι ένας οικουμενικός νέος Διαφωτισμός. Να συζητήσουμε, να αποφασίσουμε τι κοινωνία θέλουμε, παγκόσμια αυτή τη φορά, έτσι ώστε να μη μείνει "ανεκπλήρωτο πρόταγμα" ο Διαφωτισμός, όπως λέει ο Habermas, να βελτιωθεί και να συμπληρωθεί αφού, διάολε, οι άνθρωποι έχουμε επικοινωνιακή ικανότητα. Δεν έχουμε; Υποτίθεται ότι με τα νέα μέσα δικτύωσης έχουμε ακόμα καλύτερη. Έχουμε, δεν έχουμε;... Αλλά ποιος ακούει θα μου πείς

Στην Ελλάδα, ο Διόνυσος θα τεμαχιστεί απο τους Τιτάνες αλλά, όπως τα αμπέλια την άνοιξη, θα αναγεννηθεί. Ας παίρνουμε λίγο κουράγιο απο τη μυθολογία κι ας σπέρνουμε τη χώρα

1 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Οι τίτλοι σου μου έφεραν στο νου την "Έρημη Χώρα" και το "Μια εποχή στην κόλαση"
Σου γράφω μερικούς στίχους από την κόλαση:
Κάποτε, αν θυμάμαι καλά, με συμπόσιο έμοιαζε η ζωή μου, όπου κάθε καρδιά
ανοίχθηκε και κάθε λογής κρασί έτρεξε.
Ένα βράδυ, κάθισα την Ομορφιά στα πόδια μου -και τη βρήκα πικρή -και τη
βεβήλωσα.
Όρθωσα το ανάστημά μου ενάντια στη δικαιοσύνη.
Τράπηκα σε φυγή. Ω Μάγισσες, Ω Δυστυχία, Ω Μίσος , είναι που σε σας τον θησαυρό
μου εμπιστεύθηκα.
Κατάφερα να εξαφανίσω μέσα μου, όλη την ανθρώπινη ελπίδα. Με δρασκέλισμα
αθόρυβο, κτήνους βαρύθυμου, έπνιξα κάθε ευχαρίστηση.
Κάλεσα τους δήμιους για να αφανιστώ, μασώντας τις κάνες των όπλων τους.
Επικαλέστηκα τους λοιμούς για να με πνίξουν σ’ άμμο και αίμα. Η Δυστυχία ήταν ο
Θεός μου.. Στη λάσπη ξάπλωσα στεγνώνοντας τη σάρκα μου με εγκληματικό αέρα. Υποδύθηκα
τον ανόητο ως του σημείου παραφροσύνης.
Και η άνοιξη μου έφερε το φρικαλέο γέλιο ενός ηλίθιου.

Με αγάπη
Καληνύχτα

4:08 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home