ΠΟΙΑ ΖΩΗ ΘΕΛΟΥΜΕ;

για την ΠΟΙΟΤΗΤΑ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΖΩΗΣ
των Ανθρώπων του Πλανήτη

γράφει η Μιρέλλα Καλοστύπη

Αν συμφωνήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι του 21ου αιώνα μπορούν κάλλιστα να ζουν, να εργάζονται και να ψυχαγωγούνται μέσα σε γυάλινα αστραφτερά κτίρια με τον κλιματισμό στο φουλ, χειμώνα καλοκαίρι, χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες ακόμα και για την αναπαραγωγή του είδους τους ή κάθε άλλης μορφής ζωής που κρίνεται απαραίτητη για την επιβίωση στον πλανήτη Γη, τότε, ίσως δεν χρειάζεται προβληματισμός για τη συμπεριφορά προς τη Φύση και γενικά τη διαμόρφωση του Περιβάλλοντος Χώρου.
Η τεχνολογική πρόοδος, η Τεχνολογία, θα αποκαταστήσει τα πάντα; Ακόμα και τα συναισθήματα; Ακόμα και την ψυχική ισορροπία; Ίσως ο άνθρωπος στο μέλλον να μη χρειάζεται ούτε καν το νερό για να εύχεται υγεία στο διπλανό του.
Η συνεχής εξέλιξη και η ανάπτυξη θα δώσουν τη λύση σε όλα τα προβλήματα που σήμερα δημιουργούν ανησυχία σε κάποιους ανθρώπους ως προς το ερώτημα: «Σε τι κόσμο θα ζήσουν τα παιδιά μας;».
Τα παιδιά μας θα ζήσουν, έτσι ή αλλιώς, σε κάποιο κόσμο που θα τους παραδώσουμε και εκείνα με τη σειρά τους θα τον διαχειριστούν με τον δικό τους τρόπο. Μέχρι τότε μπορούμε άραγε να κάνουμε κάτι καλύτερο για τον κόσμο που εμείς οι ίδιοι, εδώ και τώρα, διαχειριζόμαστε για μας και τα παιδιά;

Το ζητούμενο είναι η Ανάπτυξη σε αρμονία με την Ποιότητα Ζωής, που αποτελεί ουσιαστική παράμετρο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη σύγχρονη κοινωνία..
Η Ανάπτυξη της Οικονομίας θα πρέπει λογικά να προσφέρει καλύτερη Ποιότητα Ζωής.
Ο σεβασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων άρα και η ανάπτυξη της Κοινωνίας δεν μπορεί παρά να επιτυγχάνεται σε ένα υγιές και καθαρό Περιβάλλον.
Ως υγιές και καθαρό Περιβάλλον δεν νοούνται απλώς πολυτελείς εσωτερικοί χώροι εργασίας από ακριβό ξύλο, κρύσταλλο και δέρμα όπου απαγορεύεται το κάπνισμα ως ένδειξη πολιτισμού, καθαριότητας και υγείας. Ούτε και τα γυαλισμένα μαρμάρινα πεζοδρόμια όπου το παπούτσι του φτωχού διστάζει να πατήσει και η γόπα του τσιγάρου επισύρει πρόστιμα. Αν το τσιγάρο είναι κακό για μια υγιή ανεπτυγμένη κοινωνία γιατί να επιτρέπεται η παραγωγή και η πώλησή του; Η διαφήμιση και η δωρεάν διαφημιστική διανομή του; Μια αποδεδειγμένα αρρωστημένη συνήθεια πώς μπορεί να δικαιολογείται από το ψωμί των εργαζομένων στα καπνά; Η ελευθερία της επιλογής είναι υποκριτική όταν στερεί στον καπνιστή το δικαίωμα της ελεύθερης χρήσης αφού έχει καταβληθεί ο απαιτούμενο φόρος αγοράς του συγκεκριμένου προϊόντος. Οι καπνεργάτες, αν είναι αυτό το ζήτημα, θα έπρεπε σταδιακά να απορροφηθούν βάσει συγκεκριμένου προγράμματος αγροτικής ανάπτυξης σε άλλους κλάδους ωφέλιμης παραγωγής. Με το να ακριβαίνουν τα τσιγάρα δεν υπηρετείται η ποιότητα ζωής παρά μόνο τα συμφέροντα των καπνοβιομηχάνων. Κάποτε στην Αμερική σε μια επίσκεψη δημοσιογραφικού χαρακτήρα σε μεγάλη πασίγνωστη καπνοβιομηχανία ο μάνατζερ, βαθύπλουτος και αντικαπνιστής, απάντησε με στόμφο: «Τασάκια δεν μας χρειάζονται καθόλου γιατί εδώ πληρωνόμαστε για να παράγουμε τα τσιγάρα όχι για να τα καπνίζουμε».
Ως υγιές και καθαρό περιβάλλον νοείται αυτό που θα σέβεται την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων κάθε κοινωνικής και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Σ’ αυτό έγκειται η ελευθερία των επιλογών. Στο να μπορεί ο άνθρωπος να διαλέξει μέσα στη μεγάλη πόλη τις γειτονιές εργασίας και διαβίωσης του ανάλογα με τα οικονομικά του και τη δική του προσωπική αισθητική και κουλτούρα. Να μην υποχρεώνεται να πατά σε χώμα αν δεν θέλει ούτε και σε αστραφτερά μάρμαρα αν δεν αντέχει. Με την προϋπόθεση – και αυτό είναι ευθύνη της πολιτείας- να μην θεωρείται ούτε και να είναι υποβαθμισμένη η επιλογή της θέας του χώματος και του πρασίνου ή εφιαλτική η εικόνα των γιγαντιαίων κτιρίων από μπετόν και γυαλί όπου το χώμα θάβεται για τα καλά και για πάντα δήθεν χάριν καθαριότητος και κακώς εννοούμενου πολιτισμού. Τα στενά ή και ανύπαρκτα πεζοδρόμια, η έλλειψη πάρκων και ασύδοτων όρων δόμησης είναι υποβάθμιση. Η αισθητική αντίληψη της πλατείας Ομονοίας όπως κατάντησε χωρίς το σιντριβάνι της είναι υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στην πόλη, τα καυσαέρια και οι ρύποι από βιοτεχνίες παντός είδους σε μια ασφυκτικά δομημένη πόλη ρίχνει το επίπεδό μας κι όχι το κάπνισμα μέσα ή έξω από τα μπετόν αρμέ της αγωνίας για επιβίωση και ευημερία .

Η δουλειά του δημοσιογράφου σε φέρνει κοντά σε πάρα πολλούς και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους είτε στα μεγάλα αστικά κέντρα είτε στις επαρχίες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Πέρα από τις ιδιαιτερότητες των διαφόρων περιοχών ως προς την ανάπτυξή τους και τα ειδικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, οι απόψεις για το πώς επιτυγχάνεται μια καλύτερη καθημερινότητα είναι κοινός τόπος και με απλά λόγια συνοψίζονται ως εξής:

«Τι τρώμε, τι πίνουμε, τι αναπνέουμε, τι δουλειά κάνουμε, πόσο ελεύθερο χρόνο έχουμε, πώς νιώθουμε, τι προσδοκούμε και τι ελπίζουμε»

Σε αυτά τα βασικά αγαθά υπάρχουν βεβαίως διαφοροποιήσεις ανάλογα με το εάν ο άνθρωπος ζει στις μεγάλες πόλεις ή την επαρχία.. Ο καθαρός αέρας δεν λείπει στο νησί, αλλά η θάλασσα πληγωμένη από τοξικά και άλλα απόβλητα όλο και πιο δύσκολα δίνει ψωμί στους ψαράδες, που κι αυτοί με τη σειρά τους παραβαίνοντας βασικούς κανόνες στον τρόπο αλιείας συμβάλλουν στην καταστροφή της σήμερα πιστεύοντας ότι αύριο έχει ο Θεός.

Πώς ορίζεται, τελικά, η καλύτερη ποιότητα ζωής την οποία συνεχώς επικαλούνται, αναμασάνε και υπόσχονται οι κυβερνώντες;
Ποιοι ακριβώς είναι οι Δείκτες Ποιότητας Ζωής;
Συμπίπτουν άραγε με τους Δείκτες της Ανάπτυξης;
Η οικονομική ανάπτυξη διασφαλίζει καθαρό περιβάλλον και καλύτερη ποιότητα ζωής; Διασφαλίζει υγιείς συμπεριφορές ανθρώπων απέναντι σε ανθρώπους και σε φυσικούς πόρους;
Όλα τα γνωστά προβλήματα περιβαλλοντικού χαρακτήρα, υπάρχουν καταγεγραμμένα όπως και οι οδηγίες για την πρόληψη ή την αντιμετώπισή τους.
Γιατί δεν εφαρμόζονται;
Στα χείλη των ανθρώπων η απάντηση είναι μία: Συμφέροντα μεγάλα ή μικρά και αδιαφορία.
Σπάνιες οι περιπτώσεις όπου ακόμα κάποιοι αναρωτιούνται: «Μα δε βλέπουν; Δε σκέφτονται;»

Παρά την όποια πρόοδο, η εμπιστοσύνη του κόσμου για το αύριο έχει κλονιστεί.
Γιατί, παρά την πρόοδο…
Η διατροφή μας είναι αμφίβολης ποιότητας και επικίνδυνη
Το νερό που πίνουμε και οι θάλασσες που κολυμπάμε χρειάζονται μετρήσεις.
Ποταμοί και λίμνες νεκρώνουν ή αποξηραίνονται
Τα δάση και η χλωρίδα γενικά , καταστρέφονται
Ο αέρας μολύνεται
Οι συνθήκες εργασίας, για όσους βέβαια έχουν εργασία, είναι δύσκολες και γκρίζες
Τα συναισθήματα των ανθρώπων στεγνώνουν
Η διάθεση δημιουργικής αξιοποίησης του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου συρρικνώνεται.

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αγωνιούν αν θα βρουν αξιοπρεπή εργασία και αν θα μπορέσουν να τη διατηρήσουν μέχρι την ώρα που θα αποσυρθούν φυσιολογικά ή δια της βίας από την παραγωγική διαδικασία.
Όλοι τείνουν να αντιλαμβάνονται την ποιότητα ζωής σε σχέση μόνον με υψηλό ατομικό εισόδημα. Αυτό το λάθος είναι η παγίδα που δημιουργεί έντονο στρες και ανθρώπους ψυχοσωματικά αδύναμους άρα αντιπαραγωγικούς και επομένως χαμηλού κόστους για τον επιχειρηματία που τους απασχολεί για να κλείσει τρύπες.
Απόδειξη οι άνεργοι που προκειμένου να μη χάσουν το επίδομα από τον ΟΑΕΔ εργάζονται πέντε- έξι μήνες δίχως ασφάλιση “συνωμοτώντας” με τους επιχειρηματίες εις βάρος του ΙΚΑ. Και εις βάρος του εαυτού τους …προκαταβολικά .

Ιδού όμως η ποιότητα ζωής με τον τρόπο που την περιγράφουν με δικά τους όλοι οι άνθρωποι παντού:

Να μπορώ να τα βγάζω πέρα με μια μόνο δουλειά
Να εργάζομαι λιγότερες ώρες από παλιά χωρίς να μειώνεται το εισόδημά μου
Να μη ζω με το φόβο της απόλυσης γιατί η επιχείρηση επιδιώκει να γίνει πιο ανταγωνιστική
Να μη λέω «υπάρχουν και χειρότερα» για να νιώθω καλά
Να μη βλέπω σκουπίδια στην τηλεόραση και να προσπαθούν να με πείσουν ότι αφού αυτά ζητάει όλος ο κόσμος συνεπώς αυτά πρέπει να ’ναι και τα δικά μου πρότυπα
Η εξελιγμένη εποχή μας, να τολμήσει να προσφέρει κάτι περισσότερο από νοθευμένο άρτο και σαχλά θεάματα
Να μπορώ να σπουδάσω τα παιδιά μου χωρίς να στερηθώ από τη δική μου πρόοδο
Να μην υπάρχουν παιδιά , ανάπηροι και γέροι στους δρόμους να ζητούν βοήθεια
Να αποκατασταθεί καλύτερη αναλογία μεταξύ μπετόν και πρασίνου στις γειτονιές
Λιγότερη οπτική και ηχητική ρύπανση
Να μη χρειάζεται μαγκιά για να τα βγάλω πέρα, ούτε γρηγορόσημα και μίζες
Να σεβαστώ την αξιοκρατία και να μην καγχάζω κάθε φορά που ακούω τη λέξη
Να μη λένε « κλείσε την τηλεόραση» για να μου ρίχνουν την ευθύνη της κατάντιας των ανθρώπων που βλέποντας βλάπτουν εαυτούς ή αλλήλους
Να μη δικαιώνεται η βία και η απειλή χρήσης βίας
Να βρίσκω δίκιο μου χωρίς να γίνω κλέφτης και φονιάς
Να μην είναι εξαίρεση στον κανόνα η ευγένεια και η προθυμία.
Να υπάρχει τρόπος να προστατεύονται πιο άμεσα και αποτελεσματικά όσοι έχουν ανάγκη από κατανόηση, ανθρωπιά και περίθαλψη κάθε είδους.
Να μη χρειάζεται να καταφεύγουν οι άνθρωποι στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας για να ακουστεί το πρόβλημά τους γιατί τότε ας μην απορούμε ούτε για τα φαινόμενα τύπου Big Brother ούτε για τις υποκλοπές προσωπικών και άλλων τινών δεδομένων και μη.
Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να σέβονται και το χρόνο μου και την κούρασή μου.

Έτσι έχουν τα πράγματα στην καθημερινότητα και την επικαιρότητα.. Όσο για τα πρόσωπα, εκτός από τους πολίτες που υφίστανται την κατάσταση, είναι οι πολιτικοί…οι πολιτικοί μας αντίπαλοι του άλλου κόμματος βεβαίως είτε της συμπολίτευσης είτε της αντιπολίτευσης. Ανάλογα ποιος κάθε φορά μας δίνει “προσωπικές” λύσεις κι ας μην είμαστε της …κυβέρνησης αλλά, να, επειδή εκλογές πάντα υπάρχουν στον ορίζοντα

Κι είναι ασύλληπτο αλλά στην Αθήνα και τον Πειραιά ζουν και εργάζονται σχεδόν οι μισοί Έλληνες της Ελλάδας και ένα εκατομμύριο αλλοδαποί. Τα στοιχεία βάσει της τελευταίας απογραφής δίνουν στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας 10.964.020 κατοίκους (Έλληνες και ξένους) εκ των οποίων 2.664.776 στην Νομαρχία Αθηνών και 541.504 στην Νομαρχία Πειραιώς. Εμείς τα στρογγυλεύουμε και λέμε ότι από τα 11 εκατομμύρια, τουλάχιστον τέσσερα ζουν και εργάζονται εδώ γύρω.
Η ποιότητα ζωής μιλάει μόνη της. Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει πού και πώς θα ζήσει. Είναι όμως πράγματι; Αυτό που λέμε όμως είναι ότι η επιλογή του καθενός εξαρτάται απολύτως από τις συνθήκες που διαμορφώνουν για μας οι τοπικοί, ανώτεροι και ανώτατοι εκλεγμένοι άρχοντες.
Η Δημοκρατία αναμφισβήτητα λειτουργεί κι ας μην κάνει τους ανθρώπους απαραίτητα ευτυχισμένους. Κι ίσως μια ειρηνική επανάσταση με αιτία τη βελτίωση της ποιότητάς της, να τους έκανε ευτυχέστερους ως «επαναστάτες με αιτία» για να θυμηθώ και τα λόγια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτού τα ξεχάσει και ο ίδιος όταν και εάν αλλάξουν οι περιστάσεις υπέρ του κόμματος του και βρεθεί ξανά στην εξουσία. Μέχρι τότε το λόγο έχει η παρούσα κυβέρνηση.