ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΙΑΣ... ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ

Η εμπόρισσα και ο φασιανός

Μπαινοβγαίνω συχνά σε εμπορικά καταστήματα για όσους έχουν ή εμπορεύονται κατοικίδια, “υιοθετημένα” αδέσποτα, ζωόφιλους γενικά και δήθεν όπως αυτοί που τα αγοράζουν κι ύστερα τα βαριούνται ή κυνηγούς, εκτροφείς κουνελιών, πτηνών διαφόρων ειδών και κατηγοριών και τα λοιπά. Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία εκείνων «των βλαμμένων» ( κατά την άποψη πολλών που ανήκουν σε άλλη κατηγορία), που ξοδεύουν τα ωραία τους λεφτά για να ταΐζουν ζώα, αλλιώς θα έμεναν λιμασμένα τελείως διότι ως γνωστόν αφού υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε άρα πού κι ως πού θα σκεφτόμαστε ζώα· πόσο μάλλον ζώα - χαραμοφάηδες δηλαδή που δεν εξυπηρετούν καμιά ανθρώπινη ανάγκη επιβίωσης ή βιοπορισμού και τέτοιες ωφελιμιστικές μπούρδες. «Μπούρδες» βέβαια διότι αλλιώτικα για την πείνα και τη φτώχεια των ανθρώπων στον πλανήτη θα ευθύνονταν όλοι όσοι δίνουν αποφάγια στο γατί και το σκυλί αντί να δώσουν στο παιδί με τα χαρτομάντιλα.

Έλεγα λοιπόν για το pet shop, όπου εδώ και περίπου δυο μήνες μέσα σε ένα κλουβί έχουνε στριμώξει ένα πουλί πολύχρωμο με πολύ μακριά ουρά μαζί με ένα άλλο πουλί που δεν είναι πολύχρωμο και, ευτυχώς, δεν έχει τόσο μακριά ουρά γιατί θα είχαν μπλέξει τις ουρές τους.

Το πουλί με τη μακριά ουρά - σχεδόν διπλάσια από το μήκος του κλουβιού - γυρνάει συνεχώς γύρω - γύρω μήπως χωρέσει αλλά μάλλον τώρα πια είναι ένα πολύχρωμο, τρελό πουλί που γυρίζει γύρω από την ουρά του, και το άλλο στέκεται σαστισμένο ανάμεσα στο σώμα και την ουρά του τρελού πουλιού.
Λέω στη γυναίκα του εμπόρου: «Γιατί δεν τα βάζετε σε ένα μεγαλύτερο κλουβί;» Αυτή με κοιτάει με κείνο το βλαχαδερό βλέμμα μιας ένοχης κουτοπονηριάς που οφέιλεται σε αμορφωσιά ή σκέτη βλακεία και ηλίθιο εγωισμό - τάχα κάποιος κατακρίνει το επίπεδο του καταστήματος - πράγμα που βεβαίως και έκανα με σχετική ευγένεια, ξινίζοντας το ακόμα νεναικό της μούτρο δεν έδωσε απάντηση καμιά.
«Αυτό είναι κακοποίηση» πρόσθεσα επίμονα στο θέμα ως συχνή πελάτισσα.
«Δεν έχουμε άλλο» είπε ξερά με μια ενόχληση που δεν περιγράφεται. Έκανε προσπάθεια να βρει μια λογική δικαιολογία, δίχως την παραμικρή επιτυχία: δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτα επειδή υπεύθυνος είναι… ο άντρας μου!
Αγόρασα ό,τι ήταν να αγοράσω γεγονός που μάλλον της προκάλεσε απορία επειδή δεν σηκώθηκα να φύγω να αγοράσω απο αλλού.
«Πέστε του τότε ότι θα μπορούσε εκείνος κάτι να κάνει αφού εσείς είστε απλώς… η γυναίκα.»
Με μίσησε. Δεν ήθελε καν να μου μιλά. Τ' αντερά της δεν αντέχει. Φαίνεται καθαρά αυτό, πόσο μάλλον να της βάζεις και τέτοια για το αν του πουλί βασανίζεται. Όταν της εξήγησα ότι «καλό είναι να μην παρουσιάζουν αυτή την εικόνα γιατί κάποιος άλλος ίσως να αποφάσιζε να κάνει κάτι… ». Όπως; σκέφτηκα μέσα μου. Ε, να έρθει το Δασαρχείο και να κάνει αυστηρή σύσταση, κατάσχεση του πτηνού το οποίο θα απελευθέρωνε πάραυτα, και επιβολή τσουχτερού πρόστιμου….. Μπούχα, χα, χα! Γέλασα πικρά από μέσα μου πάλι αλλά δεν το έδειξα. Πλήρωσα κι έφυγα λέγοντας της "γειά σου". Εκείνη τίποτα. Ούτε ευχαριστώ.

Το χρωματιστό πουλί ζει εκεί ακόμα στις ίδιες συνθήκες.
Σήμερα ήταν ο άντρας στο Pet Shop (το οποίο βρίσκεται σε εξοχική περιοχή της Αττικής με πολλούς κυνηγούς που δεν καταλαβαίνουν τίποτα για θηράματα που δεν ξέρουν μετα τις πυρκαγιές πού να βρουν καταφύγιο, σκοτώνουν και αιχμαλωτίζουν αβέρτα), στον οποίο η γυναίκα είχε μεταφέρει όσα κατάλαβε με μπόλικη δόση κακίας για τη βλαμμένη (εμένα) που απειλεί. Ότι τους απείλησα…
«Τι θα κάνεις δηλαδή;» ρώτησε αυτός με ύφος. Τίποτα δεν θα κάνεις, απάντησε μοναχός του, Τι κακοποίηση μου λες, εδώ δεν κάνουν τίποτα στο Μιμίκο που τους κόβει και τα πόδια…

Το μη χείρον βέλτιστο· η αντίληψη ότι αν δεν είσαι απόλυτο κτήνος τότε είσαι αθώος. Ε, να, αυτά είναι, κατάλαβες; Κατά τα άλλα, τα ίδια. Μια βροχή έριξε και χείμαρροι τα νερά πάνε στράφι στις ασφάλτους, εννοώ τους δρόμους και τα δρομάκια με τις λακκούβες ειδικά για αυτοκίνητα· αν υπήρχαν αυλάκια γύρω από τα δέντρα των δήμων που από καθαρή βλακεία τα πνίγουν στο τσιμέντο σαν να ’ταν κολώνες της ΔΕΗ, κι αν κατά μήκος αριστερά ή δεξιά κάποιων επαρχιακών οδών υπήρχαν μελετημένα σκαμμένα αυλάκια να συγκεντρώνεται και να διοχετεύεται το όμβριο ύδωρ όπου πιθανόν υπάρχει κάποια χρησιμότητα, ναι, κι αν... κι αν.... κι αν...

Το χρωματιστό πουλί γυρνούσε γυρω γύρω και σκεφτόταν στα γαλλικά γιατί στα ελληνικά δεν καταλαβαινόμαστε: Oh! vous êtes aussi un oiseau rare comme moi…

Υ.Γ Κυνηγού:

Τρέφεται με σπόρους , φυτά, έντομα δημητριακά, σκουλήκια, μικρά σπονδυλωτά. Ο αρσενικός όταν πετάγεται μέσα από τις φτέρες και τα χορτάρια βγάζει ένα χαρακτηριστικό ήχο "γκοκ γκοκ" ενώ κράζει με την διαπεραστική του κραυγή "κερρκ-κοκ". Το θηλυκό ξεπετιέται αφήνοντας ένα λεπτό σφύριγμα. Φωλιάζει στο έδαφος, στους αγρούς, στα δάση, σε θαμνώδεις εκτάσεις. Γεννάει τον Μάιο-Ιούνιο από 8-15 αβγά που κλωσάει το θηλυκό επί 23-28 μέρες.

Εγώ προσωπικά χρησιμοποιώ Νο 7-8 σκάγια. Στην πατρίδα μας εγώ τον κυνηγώ μαζί με την μπεκάτσα σε μέρη που υπάρχει απελευθερωμένος από καιρό και σας βεβαιώνω ότι είναι συναρπαστικό κυνήγι και οι ένταση των σκυλιών είναι τρομερή πάνω στην φέρμα , άσε που στην φέρμα δεν ξέρεις αν είναι φασιανός η μπεκάτσα και όταν ξεπετάγεται το θηρίο….. μπορεί να σπάσει η καρδιά σου από την ταραχή.

Οι εχθροί του είναι τα διάφορα αρπακτικά, όπως αλεπού, κουνάβι, ασβός, γεράκια κ.λ.π.

Και ο άνθρωπος!