ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ... ΓΩΝΙΕΣ

Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο

Λέει ένα ρητό «σπεύδε βραδέως» ή επί το λαϊκότερο «μη πέφτεις με τα μούτρα». Ούτε η μια ούτε η άλλη version είναι ορθή εάν, ταυτοχρόνως, δεν τηρείς και τον σοφό κανόνα «πάν μέτρο άριστο». Είναι καλό να διαθέτεις γρήγορα αντανακλαστικά όταν βρίσκεται σε θέση μάχης· όταν αντιμετωπίζεις κίνδυνο, απειλή, η αιφνιδιαστική επίθεση. Αλλά η αστραπιαία και τελικώς πανικόβλητη εμφάνιση του Ευάγγελου στο Ζάππειο, το ύφος με το οποίο εξέφρασε τόσο... θυμό (γιατί με θυμό έμοιαζε, όχι λύπη, όχι δυσφορία, όχι απογοήτευση ούτε καν αγανάκτηση) - άλλο που όταν αργότερα κάποιο κανάλι πρόβαλε και τα ολίγα δευτερόλεπτα πριν από την θυελλώδη επέλαση, παρατηρήσαμε και ένα πλατύ... χαμόγελο!) - έδινε την εντύπωση ότι περίμενε πως και πως τη στιγμή μόνο και μόνο για να δηλώσει μεγαλοπρεπώς παρών στη διαδοχή. Αλήθεια, γιατί δεν όρθωσε το παράστημά του και το 2004; Γιατί δεν απαίτησε με τον ίδιο τρόπο και τότε να σώσει το Κίνημα;
Η καθυστέρηση του προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ να κάνει τη δική του δήλωση την Κυριακή το βράδυ, έδωσε αφορμή για ένα σωρό ειρωνικά, καυστικά σχόλια εκ μέρους άσπονδων φίλων και εχθρών. Λες και τα πάντα εξαντλούνται με τις δηλώσεις του ενός και του αλλουνού.

Η σπουδή του Ευάγγελου να αρπάξει την ευκαιρία και να χτυπήσει στο ψαχνό ούτε ως πολιτική ωριμότητα μπορεί να εννοηθεί ούτε βέβαια να εκληφθεί ως ευγενής προσπάθεια τάχα να στηρίξει το ηθικό των οπαδών και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ
Απεναντίας, θυμίζει την αδίστακτη, αιμοδιψή συμπεριφορά μονομάχου σε μια ρωμαϊκή αρένα: ο θάνατός σου η ζωή μου. Ή του ρήτορα, δημαγωγού στη σύγκλητο, ο οποίος εκ του ασφαλούς υπηρετεί πιστά και πειστικά τα συμφέροντα κάποιων ισχυρών που τον συντηρούν στην περίοπτη δημόσια θέση του, βλέποντας στο πρόσωπό του να διαγράφεται η ασύμμετρη φιλοδοξία για δύναμη και η δίψα για εξουσία, γι αυτό είναι ήσυχοι. Γιατί στο πρόσωπο τού σημερινού προέδρου εμφανή σημάδια αλαζονείας και ατομικής δίψας για εξουσία ώστε οι ειδικοί να τα αξιοποιήσουν επικοινωνιακά και να μας τα σερβίρουν ως προσόντα: «εξυπνάδα», «αυτοπεποίθηση», δεν διαφαίνονταν κι αυτό δεν διευκολύνει την τακτική και τις μεθόδους όσων ελέγχουν, δημιουργούν και καθοδηγούν τους… ανερχόμενους πολιτικούς αστέρες με το λαμπρό μέλλον - απ’ όταν τελείωσε η εποχή των αυθεντικών ηγετών μεγάλου διαμετρήματος και άρα η εποχή των Μεγάλων Πολέμων (στον ευρωπαϊκό χώρο ), τα ευκόλως εννοούμενα ως ηγετικά προσόντα ενός σημερινού πολιτικού είναι χρήσιμα μάλλον για την πάρτι του παρά για το party του. Κάποιοι κάνουν πολιτική και εξυφαίνουν στρατηγικές για τον εαυτό τους κι όχι για το καλό του τόπου ή για το λαό που περιμένει αιωνίως μια καλύτερη μέρα.
Σιγά τα νέα, θα πείτε, αλλά, να, τα λέμε για να μη ξεχνιόμαστε ποιοι εμφανίζονται ως σωτήρες, ως όψιμοι απολογητές μιας μόλις προ τριετίας αποκηρυγμένης ομάδας "εκσυγχρονιστών" της σοσιαλιστικής σε καπιταλιστική πολιτική. Και δηλαδή, τότε, ο Γιώργος απουσίαζε; Όχι, δεν απουσίαζε αλλά ως γνωστόν, ουδέποτε ήταν αρεστός στον σκληρό πυρήνα του εκσυγχρονισμού του κόμματος που του το παρέδωσαν ημιδιαλυμένο και σφύριζαν αδιάφορα ώσπου να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και να επανακάμψουν.

Τα λάθη του Παπανδρέου, ως αποδέκτη του “δαχτυλιδιού” άνευ όρων, αλλά και ως προέδρου αυτά τα τριάμισι χρόνια, δεν συγκρίνονται με τα λάθη που μόλις μέσα σε τριάμισι μέρες υπέπεσε ο δεύτερος διεκδικητής της αρχηγίας.
Πώς κάνεις έτσι ρε Singular; Τι είδους αυθάδεια και θράσος είναι αυτό να αποφεύγεις να αναγνωρίσεις – έστω για όσες μέρες απομένουν μέχρι τη νέα διαδικασία εκλογής στον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον νόμιμο και καταστατικό του ρόλο που ακόμα τον διενεργεί; Να αφαιρείς αυθαίρετα και από - φασιστικά, την ιδιότητα που εσύ και οι δικοί σου μαζί με τον «εγγυητή της ενότητας» σας, «το εθνικό κεφάλαιο» σας, όπως χαρακτηρίζετε τον Σημίτη, παραχωρήσατε όπως – όπως στον Παπανδρέου το 2004 έντρομοι μπροστά στην οδυνηρή ήττα που ερχόταν καταπάνω σας. Και τώρα; Χα, έκανε ξανά η μύγα κώλο;
Τρέχει να μιλήσει στις κάμερες σαν το σπασικλάκι στο δημοτικό, Κυρία, κυρία, να πω, να πω, εγώ, εγώ, να πω; Πες βρε Βαγγελάκη, πες το ποίημα, αλλά άσε επιτέλους στην άκρη την τυρόπιτα με τα πατατάκια…
Ε, με κείνα και με τούτα, μιλώντας και μασώντας, ο μαθητής Βαγγέλης (κατά το καθηγητής Σημίτης) μεγάλωσε κι έγινε κι αυτός καθηγητής κι έκανε ένα στόμα και μια γλώσσα, να, με το συμπάθιο, βρήκε κι ένα βαρύ, να του ταιριάζει, επίθετο από την Ιστορία κι άρχισε να κάνει όνειρα: θα πηγαίνει, λέει, στην Ευρώπη και την Αμερική και την Κίνα και τη Ρωσία και θα είναι αυτός ο αρχηγός της Ελλάδας και θα τους μιλάει μ’ αυτό το δολοφονικό βλέμμα και όλοι οι ξένοι ηγέτες θα τα κάνουν πάνω τους και θα υποχωρούν, αμέ, όπως αυτός παλιά όταν πήγαινε στα διαγωνίσματα και δεν έπαιρνε σε όλα δέκα με τόνο που τις έτρωγε και μετά έτρωγε -, και θα ξεσπάει ύστερα στους φωτογράφους και τις κάμερες πού να πάνε και πώς να σταθούνε για να τον δείξουν απ’ την καλή μεριά, αλλιώς αλίμονό τους. Ξέρεις κάτι, Βαγγέλη, όσο και να το ζορίζεις στόφα για πρώτος δεν έχεις όπως δεν την είχε ούτε ο καθηγητής Σημίτης· για «πρωτοκλασάτο στέλεχος» έχεις, αυτό δεν το αρνούμαστε, θα ήσουν πολύ κατάλληλος για ισχυρό νούμερο 2, μα εσένα, δυστυχώς, δεν σου φτάνει. Είναι κρίμα, τόσο έξυπνος άνθρωπος να μην το καταλαβαίνεις (όπως το καταλαβαίνει π.χ. ο Κώστας Λαλιώτης) και να παίρνεις τέτοια φόρα με τόσο ακραίο πάθος. Μήπως είσαι κομπλεξικός; Κρίμα, πολύ κρίμα. Σε μια τέτοια κρίσιμη ώρα ακόμα και ο εκρηκτικός Πάγκαλος κατόρθωσε να επιδείξει αξιοθαύμαστη ωριμότητα, πολιτικό και κομματικό πολιτισμό, σύνεση και ψυχραιμία. Κρίμα, γιατί αν τελικά προκριθείς εσύ στις διαδικασίες που τις δρομολόγησε με θάρρος ο πρόεδρος (κι όχι επειδή το ζήτησε ο Σημίτης), να το ξέρεις ότι κανείς δεν θα σου δώσει δεύτερη ευκαιρία να κερδίσεις τη Νέα Δημοκρατία και να κάνεις το ΠΑ.ΣΟ.Κ, όπως λες, «πλειοψηφικό ρεύμα». Αλλά μέχρι τότε, ε, ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Ζήτω ο πολιτικός οπορτουνισμός και το “Βενιζελικό κίνημα” μέσα στο Παπανδρεϊκό Κίνημα.
Κάποτε κάτι τέτοιες κινήσεις και κινήματα τα λέγανε προδοσίες, ανταρσίες και αποστασίες. Ενίοτε και δικτατορίες. Βενιζέλε, για πες μας, είναι μόνο ζήτημα αισθητικής η αλλαγή ονόματος; Του Κινήματος, εννοώ. Γιατί λέγεται ότι επανέρχεται πάλι ως ιδέα στον εκσυγχρονισμό σας.

Θα θυμίσω και κάτι που είχε πει κάποτε ο Γιάννης Τσαρούχης: «εξευρωπαϊσμός» σημαίνει μελέτη του παρελθόντος μας γιατί αυτή τη στιγμή κινδυνεύουμε να μην είμαστε τίποτα. Και κάτι ακόμα: το χειρότερο πράγμα κάτω απ’ τον Παρθενώνα είναι η αγραμματοσύνη και η ατζαμοσύνη. Στο παρελθόν έγιναν ασυγχώρητα λάθη τα οποία δε θα ’πρεπε να επαναληφθούν.
Αλλά, βέβαια, τα λάθη πρέπει να εντοπισθούν και να αποδοθούν χωρίς εκπτώσεις, πράγμα που στη χώρα του Καραγκιόζη ουδέποτε συμβαίνει. Πάντα κάτι γίνεται και όλοι βγαίνουν λάδι. Οι άνθρωποι αγαπούν τις εικόνες, αγαπούν τα έργα των δυο διαστάσεων, μα είναι πολύ λίγοι αυτοί που εισέρχονται στον δαίδαλο των προβλημάτων που συνεπάγεται η έκφραση της εμπειρίας μας σε δυο διαστάσεις. Όπως κανείς δεν θα ’θελε να στραβωθεί έτσι και κανείς δεν θα ’θελε να γίνει όλος μάτια.