Α Γ Α Ν Α Κ Τ Ω

ΑΓΑΝΑΚΤΩ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΗΜΟ (δηλαδή με την αναποτελεσματικότητα των υπαλλήλων τους)

Μας λένε να είμαστε ενεργοί πολίτες, να νοιαζόμαστε για τον δρόμο μας, τη γειτονιά μας, την πόλη μας, τη χώρα μας για να μην πάμε από το κακό στο χειρότερο από την αδιαφορία, την απληστία και τα λοιπά και τα λοιπά που τα έχουμε πια μάθει απ’ έξω και ανακατωτά… Ανικανότητα των αρχών, πελατειακές σχέσεις, φαβοριτισμός, μαζί τα φάγαμε, χώρια τα μασήσαμε και ούτω καθεξής… Γιατί σας τα λέω τώρα όλα αυτά;

Προ ημερών έφαγα ώρες από τη ζωή μου, από τις δουλειές μου, από την ψυχική μου ηρεμία για κάτι δέντρα στη γειτονιά μου που ένας έλληνας και τρεις αλλοδαποί με άνεση κατέστρεψαν. Εδώ και δυο τρεις μήνες σταδιακά ξεπάστρεψαν κάμποσα πανύψηλα δέντρα μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο χώρο (οικόπεδο με σπίτι) και άλλα πέντε ελαιόδεντρα (τα δύο από τη ρίζα) απ’ έξω στο δημόσιο πεζοδρόμιο.
Καλέσαμε την αστυνομία αρκετές φορές. Αργούσε πολύ κι αυτοί προλάβαιναν να φύγουν. Πήγαμε εμείς στην αστυνομία Κηφισιάς να γνωστοποιήσουμε το γεγονός, κάναμε καταγγελία δίνοντας τον αριθμό αυτοκινήτου του εύσωμου έλληνα με το παχύ μουστάκι. Τον είχα φωτογραφήσει κι αυτόν και τα κομμένα δέντρα με το κινητό όταν μου είπε με βαρύ ύφος «άντε τράβα στην κουζίνα σου». Κι έδειξα τις φωτογραφίες στον αρμόδιο όταν με ρώτησαν μήπως ξέρω ποιος είναι! Τότε υποσχέθηκαν ότι θα ενεργήσουν, ότι θα έκαναν χαρτί στον Δήμο. Το έκαναν μάλλον.

Αποτέλεσμα κανένα. Μετά δυο μέρες μου τηλεφώνησαν από την αστυνομία (που σημειωτέον είχε σημειώσει λάθος τον αριθμό κυκλοφορίας του Ι.Χ.) να μου πουν ότι δεν μπορούν να τον βρουν γιατί ο αριθμός δεν βγαίνει στο κομπιούτερ! Ούτε ο σωστός έβγαινε όμως. Αλλά αυτό δεν τους προβλημάτισε. Ήταν σίγουροι ότι εγώ είχα κάνει λάθος πράγμα αδύνατον γιατί το αυτοκίνητο και η πινακίδα ήταν εκεί μπροστά μου κι εγώ τυφλή δεν είμαι. Ούτε τώρα με την κρίση ούτε χωρίς την κρίση φτάνουν έγκαιρα για να πιάσουν αυτόν που ανενόχλητος με αλλοδαπούς, ηλεκτρικό πριόνι και σήμερα με το τσεκούρι συνεχίσουν το έργο τους. «Μαρούλια φυτεύω και να δεις που θα έρχεσαι να μου ζητάς!» Έτσι μου είπε. Το οικόπεδο είναι δικό του; Μάλλον όχι αλλά ποιος ασχολείται να το διακριβώσει; Τις ελιές στο πεζοδρόμιο τις έκοψε επειδή τον ενοχλούν. Λογαριασμό σε σένα δεν θα δώσω. Έτσι μου είπε. Μόλις οι αλλοδαποί άκουσαν τον καυγά για τα δέντρα κατέβηκαν από μια πανύψηλη λεύκα κι εξαφανίστηκαν. Την άλλη μέρα ήρθαν να την αποτελειώνουν. Δεν τρέχει τίποτα.

Ούτε αστυνομία ούτε δήμος αναζήτησαν στ’ αλήθεια ευθύνες είτε από οικοπεδούχους είτε από καταπατητές είτε από κοινούς αυθαιρετούχους που “εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες” με την ενθάρρυνση της γνωστής ατιμωρησίας για παράνομες πράξεις. Σου λένε μες το στο οικόπεδό του είναι! Είναι έτσι; Προσωπικά αμφιβάλλω. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά δύσκολα κάποιος σακατεύει έτσι τα δέντρα στο οικόπεδό του. Τα έξω δέντρα όμως; Τηλεφώνησα ξανά σε αστυνομία και δήμο. Η τελική απάντηση στον επίμονο δημότη ήταν από τον μεν Δήμο Κηφισιάς «Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, τώρα πάει τα κόψανε… τι άλλο να κάνουμε δηλαδή;» από την δε αστυνομία Κηφισιάς «Δεν έχω υπόψη μου το θέμα» είπε ο ανενημέρωτος αξιωματικός βάρδιας.

Τρία τινά συμβαίνουν, μάλλον δύο, και τελικά ένα: 1) Καμιά αρχή, καμιά κρατική υπηρεσία δεν λειτουργεί ούτε λειτουργούσε ποτέ με σοβαρότητα γιατί απλώς είναι ανεπαρκέστατοι και ουδείς διοικητής ελέγχει στ’ αλήθεια τι κάνουν στα γραφεία οι αξιωματικοί υπηρεσίας και τα άλλα όργανα όλη μέρα, Φόνος αν γίνει τότε μάλιστα. 2) με κάποιο τρόπο «τα βρίσκουν» με τον γνωστό του γνωστού κάθε μικρολωποδύτη που δεν τον βρίσκουν επειδή φταίει το κομπιούτερ κι ενώ αυτός φυτεύει τα μαρούλια του σε ξένο αχερώνα και πουλάει την ξυλεία απ’ όσα δένδρα υπάρχουν μέσα κι έξω απ’ το ξένο, ποιος ξέρει, οικόπεδο. Μια χαρά πρόσκαιρη μικροϊδιοκτησία (δική σου ή όχι δε βαριέσαι), μια μικροεπιχείρηση πρόσκαιρης αρπαχτής. Οι μικρολωποδύτες ποτέ δεν ενοχλούνται από το κράτος. Μικρολωποδύτες! Πάρα μα πάρα πολλοί που παρα- αυξάνονται στην χώρα της ανθηρής παρα –οικονομίας του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου!!!

Οπότε καταλήγουμε στο τρίτο και μοναδικό τινό: Κανείς δεν νοιάζεται. Πρώτοι απ’ όλους εμείς. Οι επίμονοι κηπουροί και τα αφεντικά μας.

Για το φινάλε της μάταιης θεσμικής μου αγανάκτησης τηλεφώνησα και στο γραφείο του Δήμαρχου Αθηναίων. Εδώ, είπα, στον δικό μου δήμο δεν ξέρω τι άλλο να κάνω (μήπως καλύτερα να πάρω ένα πριόνι και τον αλλοδαπό μου και ν’ αρχίσω να κόβω δέντρα σε όλα τα πεζοδρόμια μπας κι ευαισθητοποιηθεί κανείς και αγανακτήσει πιο αποτελεσματικά;). Μια ευγενέστατη κυρία στο γραφείο του κ. Καμίνη εξέφρασε τη λύπη της για όλα αυτά και, τουλάχιστον, είχε την ειλικρίνεια να παραδεχτεί ότι πράγματι ότι οι ενέργειες των ενεργών πολιτών προς τα αρμόδια θεσμικά όργανα σχεδόν ποτέ δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Δυστυχώς, έτσι είναι. Τι μας μένει;… Τι;
Η ξυλεία! Και το ξύλο άλλος θα το πουλήσει άλλος θα το φάει.
Άλλωστε και ο μπαμπάς του Ιησού ξυλοκόπος ήταν. Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Και πεσούσης και μη πεσούσης εμάς το ίδιο μας κάνει, θα της την πέσουμε της πατρίδας. Ιστορικά έχουμε τον τρόπο μας.
Καλά Χριστούγεννα στα τζάκια της Ελλάδος.