ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ...

Μια ακραία υπόθεση εργασίας για τη συνύπαρξη «άκρων» στη δομή των πρώτων φυλών και τον ενδεχόμενο κοινό τους τόπο στο μετανεωτερικό παγκόσμιο χωριό

Είναι γνωστό από την Ιστορία του Ανθρώπου ότι το ανθρώπινο είδος που διαμορφώθηκε σε δυο ηπείρους, την Αφρική και την Ευρασία (Ευρώπη – Ασία), ήδη από χιλιάδες χρόνια η δυσκολία την εξεύρεση επαρκών πόρων επιβίωσης απαιτούσε συνεχή μετακίνηση των ανθρώπων καθώς και επινόηση νέων μεθόδων και εργαλείων για την τροφή αλλά και την ασφάλειά τους. Στην αρχή ολιγάριθμες ευέλικτες ομάδες 20-30, αργότερα 100-120 ανθρώπων ζούσαν, δρούσαν και μετακινούνταν από κοινού χωρίς την αντίληψη της ατομικής ιδιοκτησίας σε ό,τι αφορά τη γη και τα αγαθά της. Τα μέλη εκείνων των πρώτων φυλών γνωρίζονταν πολύ καλά μεταξύ τους, λειτουργούσαν σαν μικροί στρατοί απέναντι στους κινδύνους της φύσης και των άλλων φυλών. Οι επιστήμονες της κοινωνικής ανθρωπολογίας παρατηρούν ότι μέχρι σήμερα οι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να θυμούνται τα ονόματα και τα χαρακτηριστικά περισσότερων από 100- 150 άλλων ανθρώπων. Παρήλθαν χιλιετίες προτού συνενωθούν οι φυλές και αποτελέσουν μια μεγάλη απειλή (π.χ., Βίκινγκς, Μογγόλοι) εναντίων άλλων οντοτήτων (αυτοκρατοριών) της εποχής τους. Η αναδρομή στην οργάνωση των πρώτων φυλών γίνεται για να σκεφτούμε ότι σ’ αυτές κυριαρχούσαν, ταυτοχρόνως, ορισμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία ανάγοντάς τα στη νεώτερη εποχή μοιάζουν να ανταποκρίνονται σε γνωρίσματα των δυο «άκρων» του πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος: α) Αντί “θρησκείας” όπως διαμορφώθηκε αργότερα σε διάφορες εκδοχές, επικρατούσε ο παγανισμός, β) στο σύστημα της “πολιτικής-οικονομικής” οργάνωσης υπήρχε μόνον ένας, δυνατός αρχηγός να αποφασίζει τη διανομή των αγαθών, να εμπνέει σεβασμό και φόβο, να κατανέμει ρόλους στα μέλη και να καθοδηγεί επιδρομές και επιθέσεις εναντίον εχθρών της φυλής, γ) κοινοκτημοσύνη στη γη, το νερό και σχεδόν όλα τα αγαθά που έβρισκαν ή παράγονταν από τα μέλη της φυλής/ κοινότητας/ κοινωνίας σε μια ουσιαστικά δ) αταξική συγκρότηση/ αντίληψη συνύπαρξης ανθρώπων.
Η αδιαμεσολάβητη σχέση λαού –αρχηγού, το αντι-θρησκευτικό, αθεϊστικό στοιχείο που αργότερα έγινε αντιχριστιανικό (αντιορθόδοξο και αντικαθολικό), η “ισότητα” ανάμεσα στα μέλη της φυλής/ (ν)ομάδας/ κοινότητας/ οντότητας/ λαού/ έθνους/ κράτους/ και, με τη νεώτερη έννοια, το Κόμμα με τις υποχρεώσεις των μελών του απέναντι στον αρχηγό και τον κοινό στόχο που αυτός αποφασίζει και διατάζει, αποτελούν οικεία μορφή συνθήκης κυρίαρχου-κυριαρχούμενων ή κυβερνώντων(ελίτ) – κυβερνώμενων (μάζα) ή «από πάνω»- «από κάτω». Αυτή η συνθήκη, μετά τον αιώνα των Φώτων (18ος) μετά τον αιώνα της Νεωτερικότητας (19ος) και μέσα στον αιώνα της Βίας (20ος), επανέρχεται με μορφές που ονομάζουμε φασισμό, ναζισμό, δικτατορία και παραλλαγές διαφόρων «ακραίων» ομάδων ή κομμάτων στις δυτικές δημοκρατίες. Στις μέρες μας τα άτομα του παγκόσμιου χωριού/ κοινωνίας είτε μεμονωμένα είτε συγκροτώντας ομάδες, συνενώνονται και από κοινού διαμαρτύρονται εναντίον της παγκόσμιας διακυβέρνησης και των θεσμών της. Σε αυτές τις πολυάριθμες και πολυάνθρωπες συναντήσεις/ κινητοποιήσεις ατόμων/ ομάδων εναντίον του καπιταλισμού, εναντίον του πολιτικού συστήματος, του κράτους, των κομμάτων, των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων, η ειρηνική μαζική διαμαρτυρία συνυπάρχει με απειλή χρήσης βίας αλλά και χρήση βίας τόσο από τους «από πάνω» όσο και από τους «από κάτω». Η εξέλιξη των ανθρώπων και της Ιστορίας τους πάνω στον πλανήτη Γη είχε ως αποτέλεσμα την μετεξέλιξη των κοινωνιών σε πολύ ποιο περίπλοκες οντότητες, που ανεξαρτήτως των διακυβευμάτων κάθε εποχής, ανέκαθεν μέχρι σήμερα τουλάχιστον χρειάστηκε πάντοτε με κάποιον τρόπο να διοικηθούν. Ο τρόπος διοίκησης και τα αποτελέσματα της εκάστοτε εξουσίας απανταχού στο κόσμο έχουν γραφτεί στη Ιστορία που συνεχίζεται…
Χτες το βράδυ έβλεπα στον Σκάι ένα εξαιρετικό όσο και δραματικό ιστορικό ντοκυμαντέρ για τα χρόνια του Χίτλερ και του Στάλιν την Ευρώπη. Και σήμερα όλοι ξέρουμε ότι ο λεγόμενος ακροδεξιός λόγος και χώρος διευρύνεται και παίρνει τα πάνω του. Γιατί; Η ιστορία λέει ότι αυτό συμβαίνει κάθε φορά που υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση, απογοήτευση, αγανάκτηση και φόβος στις δυτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Και τότε ο λόγος των άκρων και του λαϊκισμού εισβάλλει στις συνειδήσεις των ανθρώπων και δύσκολα πια το μυαλό ξεχωρίζει το σκοτάδι απο το φως. Ας ελπίσουμε ότι το φως θα υπερισχύσει αυτή τη φορά.