ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ, ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ

Τι διαλέγω να θυμάμαι, τι αποφασίζω να ξεχνάω; Δεν μπορώ να φανταστώ ή να σκεφτώ πιο δύσκολη αποστολή στη ζωή. Πόσο μάλλον αν η ζωή, κάθε ανθρώπου, υπήρξε ή εξακολουθεί μέχρι στιγμής να είναι, ας πούμε, "πολυτάραχη".
Αν υπάρχει "οργανωμένη λήθη" (όπως το λέει ο Πωλ Κόνερτον) είναι λογικό ότι δεν μπορεί παρά να υπάρχει και επιλεκτική ανάμνηση. Η ανάμνηση βέβαια είναι και εξ' ορισμού επιλεκτική.
Δεν θέλω να θυμάμαι τα δυσάρεστα συμβάντα, θα πει ο σοφός άνθρωπος αν είναι ένας καλός άνθρωπος. Μα όταν η καλοσύνη εκλαμβάνεται απο τους άλλους, κάποιους άλλους, και ως α-νοησία, τότε, μόνο οι ανόητοι αποφασίζουν να ξεχνούν και να επιλέγουν καλές αναμνήσεις;
Επιλέγοντας μόνο καλές αναμνήσεις αποστερείς το παρόν σου απο την πραγματικότητα του παρελθόντος σου και επινοείς μια άλλη πραγματικότητα; Παραδείγματος χάριν αν ξεχάσεις τη βλάβη που σμου προξένησε κάποτε ένας γείτονας, ένας συνάδελφος στη δουλειά, ένας συγγενής εξ' αίματος ή εξ' αγχιστείας, ένας φίλος κ.ο.κ. μπορείς άραγε αυτούς τους ανθρώπους να τους εμπιστευτείς σήμερα για τη συνέχεια της ζωής σου και γενικά για το μέλλον;
Η εμπιστοσύνη κερδίζεται ή χάνεται.
Αλλά για να χαθεί πρέπει πρώτα να οικοδομηθεί και να κερδηθεί.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν απο αυτό: πρώτα, ας υπάρξει εμπιστοσύνη.