ΑΓΑΘΑ ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ;;

Μάθε παιδί μου γράμματα
Σκεπτόμουν πώς να λυθεί το Ασφαλιστικό αλλά πριν ήθελα να ξαναθυμηθώ τι σημαίνει «ασφαλιστικό» πρόβλημα. Ποια είναι η βασική έννοια της δημιουργίας ασφαλιστικού συστήματος σ’ ένα μέρος όπου ζουν πολλοί άνθρωποι· στην αρχή νέοι κι ύστερα γέροι, στην αρχή (πρώτα ο Θεός) δυνατοί κι έπειτα (πάλι ο Θεός) αδύναμοι, κάποτε υγιείς και ορεξάτοι και αργότερα ασθενείς, άρρωστοι και ίσως βαριεστημένοι από τα ίδια και τα ίδια μια ζωή. Ε, αυτοί που θέλησαν να λύσουν το πρόβλημα είπαν: καλύτερα να ξεκινήσουμε από το τέλος! Δηλαδή πώς οι άνθρωποι που μεγαλώνουν και μεγαλώνουν συνεχώς να μη βρεθούν, αργά ή γρήγορα, αντιμέτωποι με τη ζοφερή σκέψη «αμάν πια, μια ζωή τα ίδια και τα ίδια». Το σκέφτηκαν από δω το είδαν σφαιρικά. Εμείς τι θέλουμε; διερωτήθηκαν. Θέλουμε εργάτες και εργαζόμενους (αυτή η διαφοροποίηση είναι καταπληκτική δε νομίζετε;) πρόθυμους για δουλειά με κίνητρο την επαγγελματική τους επιβίωση, δηλαδή την επιβίωση. Τι κάνει τον άνθρωπο να μη χαλαρώνει; Η πρόκληση! Τον προκαλούν λοιπόν και τού λένε ότι δεν είναι ανάγκη «μια ζωή» να κάνει την ίδια δουλειά άλλα να αλλάζει δουλειές ώστε να μη βαριέται· εσαεί να αποδεικνύει ότι είναι πρόθυμος και ικανός να παράγει ωφέλιμο έργο για την Οικονομία και της Κοινωνία. Αλλιώς τι να τον κάνεις άμα αρνείται να προσαρμοσθεί στις νέες ανάγκες του κόσμου. Κι έτσι μαζεύτηκαν (εννοώ αυτοί που είναι γεννημένοι να λύνουν τέτοια προβλήματα) και είπαν πως είναι καιρός να μιλήσουμε για μια νέα κοσμοθεωρία όπου κανείς δεν περισσεύει. Όλοι μπορούν να συμμετέχουν και να συμβάλλουν στην Νέα Οικονομία της Γνώσης και την Κοινωνία της Γνώσης!

Πρόοδος στην ποιότητα ζωής
Κάπως έτσι σε συνδυασμό με την επονομαζόμενη πρόοδο τα πράγματα πήραν άλλη τροπή που κανείς δεν την κατάλαβε αλλά είπαν, εντάξει, γιατί όχι, άμα είναι για το καλό μας, την πρόοδο και τα λοιπά.
Τώρα βέβαια πρέπει να πούμε και τι είναι πρόοδος. Ε, πρόοδος είναι με λιγότερο κόπο να κερδίζεις τα ίδια χρήματα. Πρόοδος είναι με τις ίδιες ώρες εργασίας να παράγεται καλύτερο και περισσότερο παραγωγικό έργο και συνεπώς με λιγότερο μόχθο να έχεις την ίδια και καλύτερη ποιότητα ζωής. Τώρα πρέπει να πούμε και τι είναι ποιότητα ζωής. Ε, ποιότητα ζωής είναι να μη σκέφτεσαι αν θα έχεις τη δυνατότητα (από πλευράς χρόνου και χρημάτων) να σπουδάσεις για να 'χεις όπως έλεγαν οι παλιοί εφόδια στη ζωή. Κι όταν τώρα λέμε ζωή δεν εννοούμε μονάχα να βρεις μια δουλειά να 'χεις να φας και να κοιμηθείς αλλά και να μπορείς να κινείσαι με άνεση ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, να συζητάς, να βλέπεις, και να θαυμάζεις τα έργα των άλλων ανθρώπων και να έχει σημασία η γνώμη σου γιατί βέβαια δεν θα είναι η γνώμη ενός αδαούς, άσχετου και αγροίκου ανθρώπου. Ζωή εννοούμε να είσαι αποδεκτός στο περιβάλλον όχι μονάχα των ομοίων σου αλλά και των ανόμοιων. Ποιότητα ζωής είναι να έχεις χρόνο και για τους άλλους δηλαδή για τον εαυτό σου· να ασχοληθείς με πράγματα που δεν αποφέρουν χρηματικό κέρδος αλλά αναβαθμίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και την επικοινωνία με σκοπό την εξάλειψη αισθημάτων αποξένωσης, μοναξιάς, φόβου.
Σήμερα όμως ολοένα και περισσότερο ακούς τους ανθρώπους να λένε «δεν έχω χρόνο για τον εαυτό μου» λες και η δουλειά τους δεν είναι κάτι που τους αφορά σε προσωπικό επίπεδο· εργάζονται από το πρωί έως το βράδυ σε μια και δυο δουλειές κι όμως δεν νιώθουν σίγουροι αν είναι αρκετό για όσα η επόμενη μέρα θα απαιτήσει από αυτούς και από τα παιδιά τους προκειμένου να έχουν μια ισότιμη θέση… στον κόσμο και την κοινωνία.
Αυτό το συναίσθημα το αποκαλούν «αβεβαιότητα για το αύριο». Μα πότε ο κόσμος, οι άνθρωποι είχαν βεβαιότητα για το μέλλον; Ελπίδες είχανε μονάχα, μ’ αυτές πάντα προχωρούσαν. Αλλά σε ένα κόσμο που υποτίθεται ότι έχει προοδεύσει αρκεί η ελπίδα και ένας από μηχανής Θεός; Άλλο η μοίρα, άλλο η τύχη, άλλο το κατά πόσο η χειρότερη ατομική μοίρα και τύχη για τον καθένα (Θεός φυλάξοι) να μπορεί να βρίσκει ανακούφιση, στήριξη και ασφάλεια σε μια συμφωνία με την Οικονομία και την Κοινωνία που όλοι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, υπηρέτησαν και υπηρετούν και τη συνυπογράφουν.
Ακόμα κι αν η κακιά ώρα δεν έρθει για κανέναν από εμάς (μακάρι απ’ το στόμα μας και στου Θεού τ’ αυτί) ακόμα και αν όλα εξελιχτούν για εμάς φυσιολογικά και ωραία με τον πιο ευλογημένο τρόπο δηλαδή να πεθάνουμε γεροί στα πόδια μας και κανέναν να μην έχουμε ανάγκη ούτε σε γεράματα ούτε σε αρρώστιες και τα λοιπά, ακόμα και τότε αυτή η ευχή και η ελπίδα, δεν αρκεί για να μας κάνει να νιώσουμε ασφαλείς. Το γιατί δεν το ξέρω αλλά έτσι πάντως ερχόμαστε στο Ασφαλιστικό μας θέμα.

Τόπο στα νιάτα με τρόπο για τη σύνταξη
Θέλουν νέους να μπαίνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στην «παραγωγική διαδικασία» πράγμα που σημαίνει ότι «θα παταχθεί η ανεργία των νέων», μα οι νέοι είναι πολύ αμφίβολο τι είδους σπουδές θα έχουν κάνει, αν θα έχουν καν ολοκληρώσει τον κύκλο της παιδείας, της μόρφωσης, της εκπαίδευσης ώστε εισερχόμενοι στον Κόσμο της Εργασίας να έχουν ιδέες, γνώμη, θάρρος, αυτοπεποίθηση, προσδοκίες, απαιτήσεις. Α, εδώ αρχίζει το πράγμα και δε συμφέρει: γνώση, γνώμη, αυτοπεποίθηση; Αυτά χρειάζονται μονάχα σε όσους εξαρχής προορίζονται να διοικούν και τα πρόσωπα και τα πράγματα στην Οικονομία και την Κοινωνία. Οι άλλοι χρειάζονται το δίχως άλλο κάποια προσόντα τόσο όσο να λειτουργούν οι μηχανές και οι μηχανισμοί. Και πρέπει συχνά να αντικαθίστανται εδώ, εκεί και παρακεί μη δημιουργούνται υπερβολικές απαιτήσεις και προσδοκίες επισφαλείς για την Νέα Τάξη της Νέας Παγκόσμιας Οικονομίας. Οι παλαιότεροι και γηραιότεροι καλύτερα να αποσύρονται αν δεν άγονται και δεν φέρονται, εξυπηρετώντας τις λογικές των χαμηλών απαιτήσεων για τους ίδιους και για τα παιδιά τους: να κοιτάζεις τη δουλίτσα σου και να λες ευχαριστώ που τη βρήκες. Αύριο έχει ο Θεός. Να ’χεις πίστη.
Σήμερα για μια αξιοπρεπή σύνταξη σε ηλικία που ένας άνθρωπος δεν έχει άλλες δυνάμεις, σωματικές ή ψυχικές, απαιτούνται κόλπα, πατέντες και κουμάντα σαν κι εκείνο το τρισάθλιο που θέλει να σε κάνει κακομοίρη: δούλεψε να φας και κλέψε να’ χεις, αλλιώς κλάψ’ τα Χαράλαμπε. Ή μήπως δεν ισχύει;

Καλό είναι ο άνθρωπος να είναι ζωντανός με την ευρύτερη έννοια της λέξης γιατί είναι κι αυτό ένα ζήτημα που δεν πρέπει να παραβλέπεται, καθώς πολλοί ανθρωποι, άνδρες και γυναίκες, βρίσκουν στη δουλειά τους και νόημα και χαρά και ζωντάνια.
Λοιπόν, μπορεί άραγε η πολιτεία, το κράτος, η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τον ιδιωτικό τομέα αλλά και τον δημόσιο τομέα, να συμφωνήσουν ότι άνθρωποι που σπουδάζουν – και δεν εννοώ να σπουδάζουν δίχως να παίρνουν πτυχίο ή πτυχία μέσα στα προβλεπόμενα χρονοδιαγράμματα σπουδών -, που μορφώνονται πιστοποιημένα μάλιστα ανεξαρτήτως ηλικίας να θεωρούνται ως εργαζόμενοι; Να ασφαλίζονται ώστε ο παραγωγικός χρόνος που αφιερώνουν να μην είναι κατ’ ουσία χαμένος χρόνος; Όχι, δεν σπουδάζω για μένα, δεν διαβάζω για μένα αλλά για όλη την κοινωνία μέσα στην οποία αναπνέω και θέλω η ανάσα μου να μυρίζει όμορφα επομένως να αναγνωρίζεται η προσπάθεια για Γνώση και να κατοχυρώνεται. Αν στην προηγμλενη μας κοινωνία αυτό δε γίνεται, πέστε το καθαρά, καθένας ας κόψει το λαιμό του να επιβιώσει, να δουλέψει όπου βρει, όπως βρει, για όσο βρει κι αφήστε κατά μέρος το παραμύθι για την ανάπτυξη, την πρόοδο, τον πολιτισμό στη σύγχρονη ανταγωνιστική εποχή που κάνει τους ανθρώπους ανταλλακτικά και αναλώσιμα με ημερομηνίες λήξης. Από κει να αρχίσουμε να μιλάμε για το «ασφαλιστικό», επειδή όλα όσα μας τυραννάνε στην καθημερινότητα είναι θέματα… παιδείας, team work και brainstorming.