Ο λαός!

"Τι κάνει έναν λαό να είναι λαός;". Δηλαδή όχι πλήθος ή κάτι άλλο, μα λαός. Η δημοκρατία κάνει έναν λαό, λαό θα μπορούσε να πει κάποιος. Το δημοκρατικό καθεστώς κάνει έναν λαό, λαό. Οι άνθρωποι, όλοι, να έχουν την εξουσία αν όχι την κυριαρχία. Η εξουσία στο λαό, όπως λέμε, κυρίαρχος λαός. Μάλιστα. Η δημοκρατία αυτή μπορεί και οφείλει να τείνει στο κοινό καλό, να υπηρετεί το γενικό συμφέρον. Αυτό συμβαίνει στα εύρυθμα κράτη. Αν η δημοκρατία δεν το κάνει αυτό, τότε, τείνει στον λαϊκισμό, δηλαδή στη δικτατορία της πλειοψηφίας, της γνώμης ή του πλήθους. Επιπλέον, όταν συγχέονται η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία, όταν δεν παραμένουν διακριτές και συνάμα ανεξάρτητες, τότε η δημοκρατία αυτή δεν είναι παρά λαϊκή δικτατορία. Αλλά βέβαια εμείς έχουμε δημοκρατία και φιλελεύθερο καθεστώς. Τι φταίει όμως και δεν μπορέσαμε ποτέ να σταματάμε έγκαιρα την όποια εξουσία καταχράται την εξουσία της; Και αντί για το κοινό καλό να υπηρετεί ανενόχλητα τα ιδιαίτερα, τα συντεχνιακά, τα μικροκομματικά ή μεγαλοκομματικά συμφέροντα; Τι λαός είμαστε εμείς; Γιατί ανεχόμαστε τόση ατιμωρησία τόσα χρόνια και αρεσκόμαστε είτε να χαχανίζουμε είτε να αγανακτούμε όταν οι ανευθυνο-υπεύθυνοι ή τα αρπαχτικά της κάθε μικρής ή μεγάλης εξουσίας στον δημόσιο ή ιδιωτικό βίο μας τον κάνουν αβίωτο; Εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο; Εσύ; Εσύ; Σάμπως εγώ; Πώς γίνεται το εγώ, εμείς; Γίνεται; Δεν γίνεται. Κι έπειτα ποιος εγώ και ποιος εσύ; Όπως έλεγε ο Μοντεσκιέ "Το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος που έχει εξουσία ρέπει προς την κατάχρησής της είναι μια αιώνια εμπειρία". Γίνεται να βρούμε ένα τρόπο να συμφωνήσουμε πώς δεν θα βλάπτει ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί όλους μας;
Να γίνουμε λαός απο την αρχή;