efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Τρίτη, Φεβρουαρίου 23, 2016

ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΚΙ ΕΓΩ


Προφανώς ανήκω στη μειοψηφία. Αποδεικνύεται από πολλά, αλλά και από μόνο ένα γεγονός: δεν είχα ακουστά τον τραγουδιστή μέχρι την ημέρα που σκοτώθηκε. Όποτε άναβα την τηλεόραση να παρακολουθήσω ειδήσεις, σε μια μεγάλη σειρά καναλιών, επί σειρά ημερών, επί σειρά πολλών ωρών, το όνομα του τραγουδιστή για τον οποίο δεν ήξερα το παραμικρό, ήταν το βασικό θέμα ήχου και εικόνας. Ένιωσα παράξενα δεδομένου ότι, ναι μεν, ζω στον κόσμο μου, αλλά αυτός ο κόσμος μου δεν είναι δα και τόσο απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο άρα δεν ήταν νοητό πώς και δεν είχα ακούσει καν το όνομα ενός τόσο δημοφιλούς νέου τραγουδιστή. Όσο κι αν το ύφος, το στυλ, το περιεχόμενο της τέχνης του δεν περιλαμβάνεται στα δικά μου γούστα, ωστόσο, θα έπρεπε κι εγώ και άλλοι του δικού μου κόσμου τουλάχιστον να τον είχαμε ακουστά. Δεν βλέπω αρκετά τηλεόραση φαίνεται. Κάποιοι σαν κι εμένα είχε τύχει να αντιληφθούν τον θόρυβο που είχε δημιουργηθεί από κάποιον στίχο που θεωρήθηκε ότι προσέβαλε ένα μεγάλο εθνικό θέμα για το οποίο ο καλλιτέχνης μη γνωρίζοντας ή μη συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητά του τελικά ζήτησε συγνώμη. Τέλος πάντων. 

Όταν αποφασίστηκε η σωρός του ανθρώπου να εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα, είπα, Πάει είμαι εντελώς εκτός τόπου, διότι το θεώρησα υπερβολή εκ μέρους όποιων το αποφάσισαν για λόγους που προσωπικά δεν κατανοώ. Διότι πίστευα, και το πιστεύω, ότι σε λαϊκό προσκύνημα θα πρέπει, αν πρέπει, να εκτίθενται σωροί ανθρώπων που, με το εν ζωή έργο τους, τη σκληρή δουλειά και την προσωπικότητά τους υπηρέτησαν το κοινό καλό και ωφέλησαν την κοινωνία. Όμως συνήθως δεν είναι έτσι ενώ θα έπρεπε να είναι συνήθως έτσι. Αλλά στη ζωή και στον θάνατο προσκυνούμε εκείνους που αναδείχτηκαν σε είδωλα και ινδάλματα μιας μαζικής κουλτούρας άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος στη βελτίωση των ανθρώπων ως ψυχοσωματικές οντότητες. 

Το ερώτημα που τίθεται είναι κρίσιμο: ποιον και για ποιον λόγο θαυμάζω και τον έχω ως πρότυπο; Σε ποιον θα ήθελα να μοιάσω, αν πρέπει να έχω κάποιο μοντέλο μίμησης κι αν δεν μπορώ να αποτελέσω εγώ ένα τέτοιο μοντέλο προς μίμηση; Η φήμη και τα χρήματα είναι αρκετά ώστε να θέλω να μοιάσω σε κάποιον; Προφανώς και είναι για τους περισσότερους ανθρώπους. Προφανώς γι αυτό ακολουθούμε και χειροκροτούμε όποιον έχει φήμη και χρήματα. Προφανώς και χαιρόμαστε παρόλα αυτά αν του συμβεί να ξεπέσει, εκτός αν ωφελούμασταν κι εμείς από αυτόν. Πάντως δεν λυπούμαστε γι αυτόν όταν δεν λυπούμαστε για εμάς. Και βρίσκουμε κάποιον άλλον να θαυμάσουμε μέχρι δακρύων από ζήλια που δεν είμαστε εμείς στην περίοπτη θέση του γενικού παραληρήματος στο πρόσωπό μας. Έτσι πορευόταν σχεδόν πάντα η ανθρωπότητα. Τι δεν καταλαβαίνω; Βάζω το ‘σχεδόν’ για να μην είμαι απόλυτη, αλλά έτσι πορεύεται η κοινωνία. Εκείνοι που την ωφέλησαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ξεχνιούνται ευκολότερα από εκείνους που την έβλαψαν. Και επειδή εκείνοι που τη βλάπτουν ωφελούνται οι ίδιοι, δίχως να τιμωρούνται, δεν ξεχνιούνται εύκολα και γίνονται πρότυπα προς μίμηση. Αυτός ο τραγουδιστής όμως ήταν αθώος γι αυτό είναι κρίμα.


Η αλήθεια είναι ότι έχω αρκετά χρόνια να πάω στα νυχτερινά μαγαζιά ή σε προεκλογική συγκέντρωση όπου ένας τραγουδιστής θα φάνταζε σαν μια μεγάλη φίρμα ακόμα κι αν δεν ήταν. Ναι, δεν αγοράζω ούτε κατεβάζω από το you tube τραγούδια και ομιλίες του συγκεκριμένου ηχοχρώματος κάθε είδους λαϊκής υποκουλτούρας. Ναι, δεν ανήκω ούτως ή άλλως σ’ αυτό το ‘κοινό’ αλλά και γιατί η οικονομική κρίση με έχει κάνει να ιεραρχώ πολύ αυστηρά πού θα ξοδέψω τον χρόνο μου, τον νου μου και τα χρήματά μου, έστω κι όταν είναι για το στιγμιαίο κέφι μου, και γιατί ξέρω πολύ καλά τι είδους ψυχαγωγία με “φτιάχνει και με ανεβάζει” και ποια ούτε με αγγίζει ούτε με αφορά. Η διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσής μου στην πάροδο των αρκετών ετών ζωής μου με κατατάσσει οπωσδήποτε σε μια μειοψηφία της φυλής στην οποία, πάντως, εξακολουθώ να συμπεριλαμβάνομαι έστω και αν σε αντίθεση με τους περισσότερους, τη θεωρώ ως την πλέον περίοπτη ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους. Το πρόβλημα σε αυτή τη φυλή όπου κι εγώ ανήκω, είναι ακριβώς οι άνθρωποι σαν κι εμένα που ζουν σε έναν ελληνικό κόσμο που καμιά σχέση δεν έχει με αυτόν τον κόσμο αφού τα τραγούδια και η διασκέδαση τύπου «καψούρα» με “χαλάνε”, όπως ακριβώς με χαλάνε και οι πολιτικοί ίδιου τύπου από τους οποίους είναι τίγκα και το κοινοβούλιο και οι κατά καιρούς κυβερνήσεις, με ελάχιστες όπως πάντα εξαιρέσεις. Όπως το επισήμανε σε σχετικό άρθρο γνωστού δημοσιογράφου τον κόσμο που μάζεψε ο αδικοχαμένος στο τροχαίο τραγουδιστής τον ζήλεψαν οι πολιτικοί. Πολιτικοί σταυροφόροι του καιρού μας, θα έλεγα εγώ, που πολύ θα ήθελαν να πλανεύουν τις καρδιές των “απλών” ανθρώπων με τα “τραγούδια” τους για τον πόνο και τις θυσίες των Ελλήνων που δεν τους βγάζουν πουθενά όπως δεν τους βγάζουν πουθενά οι πληγωμένες τους καρδιές από πλανημένα και ανάξια αισθήματα ‘καψούρας’. Δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Η μεγάλη δεξαμενή ψήφων και πωλήσεων στην Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσά τους. Και ανάμεσά μας. Μα, δυστυχώς, για ανθρώπους σαν εμένα, αυτό είναι ακατανόητο. Μα τι άνθρωπος είμαι εγώ που δεν μπορώ να κλάψω, να προσκυνήσω και να δακρύζω για έναν δημοφιλή τραγουδιστή με την ευρεία έννοια; Διότι τραγουδιστές και τροβαδούροι είναι τρόπον τινά και πολιτικοί ακόμα και δημοσιογράφοι. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ για την απώλεια αξιόλογων κατά την κρίση μου ανθρώπων και δεν τους ξεχνώ ποτέ. Μα και πάλι κατά την κρίση μου που συνήθως ανήκει σε μειοψηφικό ρεύμα. Για ένα μονάχα λυπάμαι. Νομίζω ότι πολύ γρήγορα το δυστύχημα αυτό θα έχει ξεχαστεί, άσχετο αν ακόμα συζητιέται λόγω των αδιευκρίνιστων συνθηκών που οδήγησαν στον θάνατο το επώνυμο θύμα. 

Λυπάμαι τόσο πολύ με τον συλλογικό παραλογισμό γιατί ακριβώς θρηνούμε όταν παραδείγματος χάριν καθημερινά παρόμοια τροχαία ανά την Ελλάδα εξολοθρεύουν νέους κι ακόμα επειδή αγαπημένο ανάμεσα σε πολλούς φοιτητές ήταν αυτό το σύνθημα: «Παραμυθιάζομαι… Ξέρω πολύ καλά, έχω κοπεί #exetastiki». Και γελάμε. Είναι άραγε αυτή η γενική απώλεια του μέτρου το μεγάλο λάθος που κάνουμε; Είναι η αποτυχία κάθε προσπάθειας που σπανίως είναι σοβαρή και αποτελεσματική; Λυπάμαι και τους δυο νέους μιας  διαφήμισης που δεν θα μπορέσουν ποτέ να φτιάξουν μια δικιά τους μπύρα ανώτερη από την επώνυμη. Αν θα αλλάξουμε πρότυπα; Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Κάποιους δεν τους συμφέρει καθόλου να γίνουμε απαιτητικοί στην ποιότητα.