ΚΥΜΑΤΑ, ΚΡΙΜΑΤΑ, ΜΝΗΜΑΤΑ απο ΠΕΤΡΑ και ΧΩΜΑ

Λουσμένος πηχτό πετρέλαιο ένας κάβουρας στην αμμουδιά στης Βηρυτού κουνάει τις δαγκάνες πέρα - δώθε ... Χαιρετάει την κάμερα ή μήπως πεθαίνει και μας μουτζώνει; Αλλά, τι σου είναι ο κάβουρας και τι είναι το ζουμί του... Πετρέλαιο είναι;

Κάποιοι ρωτούν: Υπάρχει φόβος για μας εδώ από τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή;
Ανησυχούν, λέει, μπας κι εξαπλωθεί το κακό ...

Μα, ήδη ταξιδεύει ο πόλεμος δια θαλάσσης... με τα κύματα γεμάτα κρίματα να γλύφουν τα καράβια γεμάτα ανθρώπους που φεύγουν μακριά να γλιτώσουν τη ζωή τους.

Σκέφτομαι μερικά πράγματα για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ και την ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ μας. Είναι κάπως μεγάλο το κείμενο και θα ήταν μάλλον καλύτερα να το δημοσιεύσω σε πέντε ενότητες.
Ε, ναι, κομμάτια να γίνει... για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής.

Ας μιλήσουν όμως κι άλλοι που ξέρουν πιο πολλά για τους πολέμους στο Λίβανο, το Ισραήλ, τη Συρία, το Ιράν το Ιρακ, το Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, τη Βοσνία.... και αν μπορούμε κάτι να κάνουμε για να σταματήσουν για πάντα οι πόλεμοι και οι καταστροφές προτού δώσει λύση εκείνη η "κόκκινη μολυβιά". Δανείστηκα αυτή τη φράση από ένα παλιό βιβλίο που έπεσε στο χέρι μου και το έχει γράψει ο Σωτήρης Πατατζής και φέρει τον τίτλο: ΣΤΟ ΧΑΟΣ... (εκδόσεις Φιλιππότη 1980). Υπάρχει, λοιπόν εκεί, μια ιστορία που λέγεται "Ο ΔΟΚΤΟΡΑΣ", και σε κάποιο σημείο ο ήρωας αναφέρεται στον πατέρα του που "εργαζότανε στο Ληξιαρχείο και όλη την ημέρα έσβηνε τους πεθαμένους τραβώντας μια κόκκινη μολυβιά στο όνομά τους και σημειώνοντας δίπλα την ημερομηνία του θανάτου".
Η φιλοσοφία του πατέρα ήταν ότι "Η ζωή, έλεγε, είναι θόρυβος. Κάθε τι που δεν είναι θόρυβος, είναι κόκκινη μολυβιά. Και ήθελε να πει μ' αυτό: Θάνατος. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορούσε, λέει, να καταλάβει "τους ανθρώπους που σκοτώνονται για να βρούν "λύσεις" στη ζωή... Γιατί να σκοτωθώ; Για ποιο λόγο; Αφού η λύση είναι γνωστή και θα την βρεί το κόκκινο μολύβι". Εδώ, θα μπορούσε να πει ότι τη λύση θα την βρει η Αρτεμισία γιατί αυτή ήτανε η αλήθεια.
Πίσω απ' αυτή την πολύ βολική φιλοσοφία του ανδρός- πατρός, υπήρχε η γυναίκα του η Αρτεμισία: "Η καϋμένη η μητέρα έβρισκε πάντα τον τρόπο να τα φέρνει βόλτα με το μικρό μισθό που έπαιρνε ο πατέρας χωρίς να παραπονεθεί ποτέ..."

Σε αντίθεση με τον πατέρα που με το "σκοτωθώ" εννούσε στη δουλειά ή το να σκοτίζεται για πράγματα, ο γιός αποπειράθηκε να σκοτώσει κάποιον άγνωστο άνθρωπο. Τέλος πάντων ... Αυτό που ήθελα να πω ότι κανενός είδους καθημερινός αγώνας και κανένας πόλεμος Μεσανατολικός ή άλλος δεν πρέπει να αποθαρρύνει την προσπάθεια να βρίσκουμε λύσεις για μικρά και μεγαλύτερα προβλήματα. Αυτό προϋποθέτει ότι δεν χάνουμε την ικανότητα της σκέψης, την ικανότητα να σκεφτόμαστε και λίγο μόνοι μας να πάμε το νου λίγο πιο πέρα από τα στενά πλαίσια του πολιτικώς -κομματικώς- συνδικαλιστικώς και τηλεοπτικώς εφικτού ή επιτρεπόμενου ορίου. Όταν υπάρχει θέληση δεν υπάρχουν εμπόδια.

Έβλεπα κι άκουγα αποσβολωμένη την εκπληκτική διήγηση της Μικρασιάτισας Φιλιώς Χαϊδεμένου πώς στα 96 της χρόνια ταξίδεψε από τον Πειραιά στη χαμένη της πατρίδα (πήρε καράβι μέχρι τη Χιο, απο κεί καραβάκι για το Τσεσμέ κι ύστερα με τη συγκοινωνία έφτασε στα Βουρλά) να φέρει μια πέτρα και λίγο χώμα για το μνημείο των Ελλήνων Προσφύγων της Μικράς Ασίας. Η γυναίκα που μιλούσε και επιδρούσε με τη δύναμη μιας έφηβης ήταν 106 ετών! Αυτό το μακρύ ταξίδι της επιστοφής ήταν για κείνη το πιο ισχυρό φάρμακο στο τραύμα που κουβαλούσε εκείνη κι αλλοι πολλοί στην ψυχή τους από την καταστροφή του 1922. (από εκπομπή της ΕΤ1 το 1999, σκηνοθεσία Νίκος Παπαθανασίου).

Τώρα θα μου πείτε από πού αρχίσαμε πού πήγαμε και πού καταλήξαμε, ε;