ΤΑΞΙΔΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ

Ο Δάφνης, η Χλόη ... και ο βου- κώλο ταξιτζής





Είπα να μη κατεβάζω αυτοκίνητο. Να πάρω το τρένο, Παρασκευή βράδυ, απο την Κηφισιά στην πλατεία Βικτωρίας όπου εκεί κοντά, Τρικόρφων, βρίσκεται το θέατρο.


Είπα να γυρίσω και με το τρένο. Γιατί όχι; Τι τα έχουμε τα τρένα;


Προλάβαινα μια χαρά το τελευταίο κατά τις δωδεκάμιση.





Στο θέατρο ΠΟΡΕΙΑ έφτασα πολύ ωραία και είδα την εξαίρετη προσπάθεια του Λιθουανού σκηνοθέτη Cezaris Grauzinis: είναι η πρώτη του δουλειά στην Ελλάδα το "Δάφνης και Χλόη: Ταξίδι Αναψυχής". Αυτό το παμπάλαιο μυθιστόρημα του Λόγγου - σημειωτέον διδάσκεται στα λιθουανικά σχολεία!! - διάλεξε ο σκηνοθέτης για να ανεβάσει μια παράσταση πρωτοποριακή, σχεδόν πειραματική, όπου ένα επιτελείο σχετικά νέων ηθοποιών (με εξαίρεση τον Μανώλη Μαυροματάκη του οποίου η εμπειρία ήταν διακριτή και πολύτιμη) αυτοσχεδιάζοντας ακροβατούσε σε επικίνδυνη ραχούλα με επιτυχία. Γιατί το λέω; Είχα την αίσθηση συνεχώς ότι μπορούσε να τους ξεφύγει και να γίνει ένα θέαμα πολύ μετρίου αναστήματος. Ωστόσο, τουλάχιστον η παράσταση της Παρασκευής 26 Ιανουαρίου, ήταν αξιοπρεπέστατη: τα διαφορετικά ερμηνευτικά στοιχεία (από απαγγελία έως πρόζα, απο χορό και τραγούδι έως παντομίμα, από γλυκιά τρυφερότητα έως τολμηρή σάτιρα) σε συνδυασμό με ένα λιτό σκηνικό που αποτελούνταν απο οκτώ καρέκλες, μια οθόνη στο φόντο να μετρά τις ημέρες της εβδομάδας, και λίγο νερό σε κανάτα, έδεσαν κι έβγαλαν αρκετό γέλιο μαζί με μια δόση σκέψης κάπως ξεχασμένης στις μέρες μας σχετικά με τον αγνό έρωτα, τα βέλη του, το χρόνο, τη Φύση, την απόλαυση, τον πόνο, τη φθορά... Χορέψτε τώρα που παίζει η μουσική!
Εξαιρετικό το εύρημα με τις καρέκλες ανάποδα πάνω στα κεφάλια των ηθοποιών να παρασταίνουν τις αγελάδες. Κι επίσης το πώς πίνοντας με κάποιον που δεν τον συμπαθείς νιώθεις ότι "τον τρως στη μάπα" κι αντί να πίνεις το ποτό το ρίχνεις στο πρόσωπό του...

Όλα καλά λοιπόν και μπράβο τους. Φύγαμε χαρούμενοι γιατί κάποιοι μας είχαν πει, Μπα δεν χάνετε τίποτα κι αν δεν πάτε. Ε, μπορεί αυτοί οι κάποιοι να πέσανε σε δύσκολη βραδιά.
Έτσι είναι αυτά τα ζωντανά πράγματα απο ζωντανούς ανθρώπους: δεν είναι τηλεόραση, δεν είναι σινεμά. Κι αξίζει να στηρίζουμε το δύσκολο δρόμο στην Τέχνη.





Πήρα λοιπόν χαρούμενη το τελευταίο ή προτελευταίο τρένο από πλατεία Βικτωρίας για Κηφισιά και φτάνω στον προορισμό μου περί τις δωδεκάμιση, μια παρά το βράδυ. Και...
Πάω να πάρω ταξί απο εκεί που περιμένουν τα ταξί τους ανθρώπους που βγαίνουν απο το τρένο και χρειάζονται ταξί.
Κι εδώ αρχίζει μια άλλη επίσης γνωστή παμπάλαια φαρσοκωμωδία: εκείνη με τους νταβατζήδες που παριστάνουν τους ταξιτζήδες, με τους νταήδες του χειρίστου είδους που έχουν πάρει άδεια να σε αδειάζουν και να σου κάνουν τα νεύρα κόμπο γιατί είναι ασύδοτοι, αγενέστατοι, προκλητικότατοι. Και γιατί με εξαίρεση το έναν στους δέκα είναι όλοι σκατο- ταξιτζήδες με τελεία και με παύλα. Και γιατί αυτή η χώρα που τη λένε Ελλάδα στην καθημερινότητά της σήμερα χαρακτηρίζεται απο τον χαρακτήρα του μέσου ταξιτζή. Τελεία και παύλα. Και γιατί όποια κυβέρνηση δεν τολμάει να τους βάλει χέρι όπως μας βάζουν αυτοί (οι εννέα στους δέκα), είναι μια σκατο - κυβέρνηση που το μόνο που τη νοιάζει είναι μη θίξει όποιον φέρνει πολλές ψήφους.


Ναι, το ξέρω, κάτι σας είπα τώρα. Αλλά, να, τι συνέβη και μη μου πει κανείς ότι δεν του έχει συμβεί ποτέ γιατί ή πάω να αυτοκτονήσω ή να μη ξανασκεφτώ να αφήσω αυτοκίνητο σπίτι.



Διάλογος- Διαπραγμάτευση με τον πρώτο ταξιτζή που περιμένει στο σταθμό:



- Πού πάει η κυρία;
- Σπίτι μου...
- Α, καλά ... περιμένετε να πάρουμε και κανέναν άλλον
- Τι να περιμένω; Λεωφορείο είστε...
- Δε κατάλαβα μανταμ...
- Λέω ότι δεν μπορώ να περιμένω.
- Έχω σβηστή σημαία... δεν πάει το ταξί.
- Και τότε γιατί περιμένετε εδώ με σβηστή σημαία;
Δεν μου απαντάει. Στραβώνει τα μούτρα και γυρίζει την πλάτη.
Πάω στον δεύτερο ταξί στη σειρά.
- Παρακαλώ... λέει με υφάκι ο επόμενος ταξιτζής που είχε ακούσει την προηγούμενη στιχομυθία
- Τι παρακαλώ; λέω με κάποια ένταση.
- Δεν πάει μανταμ...
- Κι αφού δεν πάει... Γιατί κρατάτε σειρά;
- Βρεεε τι μας βρήκε; Ρε όλα σε μας τυχαίνουνε... μονολογεί ο ταξιτζής, Άσε μας κυρία μου...
- Μπορείτε να μου πείτε από πού θα πάρω ταξί;
Απάντηση καμία. Γίνομαι έξαλλη και σημειώνω τους αριθμούς τους γιατί... γιατί κι εγώ δεν ξέρω γιατί. Έτσι.
- Σιιγά καλέ... Το βουλευτή μας κάνεις; Δεν ντρέπεσαι; Τι είμαστε; Σκουλίκια είμαστε; λέει ο ένας φεύγοντας αφού εν τω μεταξύ είχε φορτώσει πέντε αλλοδαπούς τον ένα πάνω στον άλλον.
- Τα σκουλίκια δεν βλάπτουν κανέναν ... εσείς είστε χειρότεροι... του πετάω με περιφρόνηση.
Αυτός λέει, Αει μωρή σκρόφα ... Παρακάτω δεν πρόλαβα να ακούσω.


Για καλή μου τύχη πέρασε ένα άλλο ταξί άδειο και, ω, του θαύματος δεν άρχισε να ρωτάει ούτε πού πάω ούτε γιατί πάω... Ήταν ένα νεαρό παιδί με καθαρό ταξί χωρίς ποδόσφαιρα και σκυλοτράγουδα και τσιγάρα και κομπολόγια και κινητά και μοτορόλα κ.λπ.
Ξεκινήσαμε πολιτισμένα.
- Καλησπέρα, Νεά Ερυθραία παρακαλώ.
Μετά ρωτάω ή μάλλον δεν ρωτάω, λέω, Τι μέρα είναι...
Παρασκευή, απαντά. Ναι, ξαναλέω, αλλά ...είναι Σάββατο. Αυτός σαστίζει.
Εννοώ, Τι ώρα είναι; Μιά παρά δέκα, απαντά δίχως να καταλαβαίνει τι εννοούσα.
Και μετά συνεχίζει μονάχος του: 2007 έτσι;
Γελάσαμε και του εξηγώ ότι σημειώνω ένα περιστατικό "με κάτι ... συναδέλφους σου".
- Ααα... εσείς ... είπε σαν κάτι να είχε καταλάβει.
- Πήρα τους αριθμούς, είπα, τη μέρα και την ώρα σημειώνω... (παρότι ένιωθα λίγο χαζά).
- Δεν φταίνε αυτοί, είπε με βεβαιότητα.
- Όχι ... εγω φταίω...
- Ντάξει, όχι, αλλά...
- Αλλά ... θα γίνεις κι εσύ σαν αυτούς όπου να' ναι;
- Ε, άμα δεν γίνω σαν κι αυτούς, πώς θα επιβιώσω;
- Σου είναι εύκολο φαίνεται να γίνεις σαν κι αυτούς...
- Αλλιώς δεν βγαίνω...
Βρε αϊ στο διάολο κι εσύ, είπα μέσα μου αλλά δεν είπα αυτό - Είπα, Δηλαδή δεν βγαίνει με καλύτερους τρόπους;
- Πώς να βγείς με τρεις κι εξήντα;
- Τρείς κι εξήντα βγάζετε; Κι όποιος βγάζει - λέμε τώρα- τρεις κι εξήντα πρέπει να μιλάει σαν οι άλλοι σαν να είναι ... σκατά;
- Γιατί μονάχα οι πλούσιοι έχετε δικαίωμα να φέρεστε ... έτσι;
Εγώ τώρα επειδή ήμουνα η πλούσια της παρέας είπα να το βουλώσω.
- Θα πάρεις και το δικό μου αριθμό τώρα; συνέχισε ειρωνικά και στον ενικό.


Είχαμε φτάσει σπίτι μου. Πλήρωσα και δεν απάντησα.
Προτού κατέβω με ξαναρώτησε, Και τι θα κάνεις δηλαδή;
Σκέφτηκα ότι τίποτα απολύτως δεν μπορείς να κάνεις δίχως να σου στρίψει, αν επιχειρήσεις κάτι να κάνεις, αλλά είπα ήρεμα για να τον τρομάξω: "Θα τους αφαιρεθεί η άδεια για κανα δυο μήνες". Μετά σκέφτηκα πως είμαι ηλίθια γιατί αυτοί δεν χαμπαριάζουν απο τίποτα.



Πάντως οι αριθμοί των δυο ταξί είναι: ΤΑΑ 6690 και ΤΑΒ 5881.


Ναι, πώς λέμε άμα με δεις γράψε με... Έτσι ακριβώς. Αϊ στο διάολο βραδιάτικα Παρασκευ... βιάτικα.


Αλλά αύριο, ξημέρωνε μια άλλη μέρα! ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΟΟΟΟΟΟ