ΟΝΟΣ ΟΝΟΝ ΤΡΙΒΕΙ

Δανεικά ξύνονται οι γαϊδάροι

Τα ταλαιπωρημένα γαϊδουράκια με τις κεφάλες και τα μεγάλα αυτιά, μου ήταν πάντοτε εξαιρετικά συμπαθή! Αλλά κάτι ανθρώποι στους οποίους ταιριάζει γάντι η λαϊκή σοφία εξαιτίας της χρόνιας έξης, που χαρακτηρίζει τον βίο και την πολιτεία τους, να προβαίνουν συνεχώς, αδιαλείπτως, αδιακρίτως σε ανειλικρινή εγκώμια με σκοπό την απόκτηση συμπαθείας (επειδή όλους τους χρειαζόμαστε…), κοινώς να κωλογλείφουν, μου ήταν ανέκαθεν εξαιρετικά αντιπαθείς.

Το είδος ανθεί και πολλαπλασιάζεται στην κοινωνία των ανθρώπων, επομένως, Τι να λέει; Ουδείς συντρέχει λόγος να ασχοληθεί κανείς. Έλα όμως που έχει αρχίσει να γίνεται άκρως επικίνδυνο αυτό το είδος, καθώς βυσσοδομεί εναντίον ενός τμήματος της κοινωνίας - εκείνου που τους ανέχτηκε και τους ανέδειξε. Χαϊδεύοντας αυτιά επί σειρά ετών με ένα λαϊτμοτίφ περί ήθους, σεβασμού και εγκαρδιότητας, τώρα, το είδος εμφανίζεται ασεβές, κυνικό, σαρκοβόρο με πρόσωπο αγγελικό και μελιστάλακτο. Εξηγούμαι φωτογραφίζοντας:

Είναι σαραντάρης, μαλλιά με χωριστρούλα, γυαλάκια εφοριακού, σχιστά ανεξιχνίαστα ματάκια, σχιστά χειλάκια με μόνιμο μειδίαμα τύπου Τζιοκόντας, κοντακιανός με γραβατούλα και κοστουμάκι: ό,τι πρέπει για γαμπρός μιας καλής κοπέλας από χωριό. Όλοι (σχεδόν) οι γονείς της Ελλάδας έναν τέτοιον ονειρεύονται να τους φέρει το κορίτσι τους: ευγενικός, γλυκομίλητος, αμείλικτος εκεί που τον παίρνει, αλλά και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να γονατίσει, να κλαφτεί, να φιλήσει κατουρημένη ποδιά. Έντιμος και δουλευταράς: σύμφωνα με τις διακηρύξεις του για τον εαυτό του κάθε λίγο και λιγάκι. Έχει ως πρότυπο τον γενικό διευθυντή των ΜακΝτόναλντς στην Αμερική επειδή ξεκίνησε σφουγγαρίζοντας τα πατώματα της συγκεκριμένης αλυσίδας φαστ φουντ!!
Μάλιστα κύριε, Έχω, είπε, ένα σωρό… διπλώματα, αλλά δεν θα αρνηθώ να κάνω τη λάντζα γιατί η λάντζα έχει μεγάλο αντίκτυπο στην εθνική οικονομία. Και ποιός αρνείται να κάνει λάντζα αν δεν έχει πλούσιο μπαμπά ή υπουργό μπάρμπα; Ουδείς.

Κάποτε λόγω βιοποριστικής ανάγκης είχε εργαστεί έντιμα, κάνοντας λάντζα σε κομματικά γραφεία; Έκτοτε έχει επιδείξει πειθαρχία, συνέπεια, πίστη και αφοσίωση στους ισχυρούς εκείνους πολιτικούς που τον στήριζαν στην δημοσιογραφική του καριέρα ώστε εν καιρώ, με το πλήρωμα του χρόνου …και για μια βουλευτική έδρα σε κάποιο νησί, ίσως στο νησί της καταγωγής του; (Το επάγγελμα της δημοσιογραφίας στις μέρες μας βλέπεις δεν είναι για πολύ, άντε καμμιά εικοσαετία… Μετά πρέπει να βρεις τίποτα άλλο αν δεν κ.λπ. κ.λ.π.).
Μιλώντας όμως για το πλήρωμα του χρόνου, ο συγκεκριμένος τυπάκος θα όφειλε ίσως να δείχνει λίγο μεγαλύτερο σεβασμό στους πρεσβύτερους, να μην επιδεικνύει όψιμα τόσο παράταιρη - ειδικά για το δικό του στυλ - περιφρόνηση της μέσης και τρίτης ηλικίας, δήθεν ως υποστηρικτής των νέων και της νεολαίας. Η συζήτηση γινόταν απο τηλεοράσεως για την τηλεόραση. Αναφερόμενος λοιπόν στην τηλεόραση την οποία τόοοσο καλά γνωρίζει, είπε: Όταν είμαστε πενήντα ετών, δεν κάνουμε πια για την Τηλεόραση, είμαστε παππούδες…- Καλά, η εμπειρία, η αξιοπιστία, το κύρος; τον ρώτησαν Δεν παίζουν κανένα ρόλο;

Τόσοι και τόσοι πενηντάρηδες και βάλε που μεσουρανούν στην τηλεόραση, να αποσυρθούν; Κι όταν η κουβέντα πήγε σε συγκεκριμένα ονόματα, τότε, με κείνο το μόνιμο υποκριτικό γελάκι, είπε, Μα όλοι αυτοί που λέτε είναι παιδιά… και πάνω απ’ όλα είναι φίλοι που τους σέβομαι και τους θαυμάζω. Ε, κι αν δεν είναι όλοι φίλοι του, είναι δάσκαλοί του. Όλοι όμως. Κανείς δεν περισσεύει. Αδιακρίτως.

Αλλά γενικά, Το όνειρό μου εμένα είναι όλοι οι πενηντάρηδες και άνω να φύγουν απ' τη μέση, από την τηλεόραση, να μπουν νέα παιδιά στη θέση τους, (να βάλω κι εγώ μερικά στο σύστημα), εν τω μεταξύ να έχω γίνει βουλευτής και μετά, πού ξέρεις, υπουργός, κι ύστερα να έρχονται να με γλείφουν, να μου παίρνουν συνεντεύξεις και δηλώσεις κι εγώ να τους κάνω σοφές, φιλικές υποδείξεις.

Αυτό το τελευταίο, βέβαια, δεν το είπε αλλά έμοιαζε πολύ να το σκέφτεται για το άμεσο μέλλον. Είπε μόνο, Μα μέσα σε πολύ λίγο χρόνο πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα…
Ε, ναι, αυτό το ίδιο σκέφτονται και πολλοί σαν κι εσένα και για την πολιτική και για την τέχνη κι εύχονται, φεύγοντας απο κάπου, να επικρατήσει πίσω τους το χάος ώστε μετά να λένε: Όταν είμαστε εμείς, στον καιρό μας ήταν καλύτερα γιατί μπλα, μπλα, μπλα.

Αλλά, δε βαριέσαι, από ψώνια σε τούτο τον τόπο να κοιτάζουν το χτες άλλο τίποτα. Ή κι από τα άλλα τα ψώνια που δεν τους συμφέρει να κοιτάζουν καθόλου το χτες. Τουλάχιστον ας τους λείπει αυτή η δήθεν νεαρολαγνεία.

Τα ξενέρωτα γεροντόπαιδα του συντηρητικού δόγματος «ένα κι ένα κάνουν δύο», ας κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη τους ένα βράδυ κι ας σκεφτούν αυτόν εδώ το στίχο του T.S Eliot: “Είμαστε οι κούφιοι ανθρώποι/ Είμαστε οι παραγεμισμένοι ανθρώποι/ που σκύβουνε μαζί. Καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα, αλίμονο!” μπας και συνέλθουν.

Ή, πια, αφού θαυμάζουν τόσο τα αμερικάνικα πρότυπα, ας κοιτάξουν καλύτερα τις φυσιογνωμίες κύρους στο CNN κι ας πάψουν να λένε βλακείες όταν ξέρουν καλά πως στην ελληνική τηλεόραση βρίσκουν καταφύγιο εκατοντάδες απόφοιτοι λυκείου ή στην καλύτερη περίπτωση «να χρωστάνε μερικά μαθήματα για το πτυχίο του Πανεπιστημίου» αλλά επειδή έχουν γνωριστεί με “πρωτοκλασάτους” δημοσιογράφους στις διάφορες σχολές ή έξω απ’ αυτές, είναι όλα εντάξει και δεν χρειάζεται.

Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις παιδιών με πραγματικά τυπικά προσόντα και ουσιαστικές γνώσεις ώστε να θεμελιωθεί κάποτε μια φρέσκια γενιά δημοσιογραφίας κύρους και αξιώσεων. Σ’ αυτό φέρει τεράστια ευθύνη και η Ε.Σ.Η.Ε.Α. (ακούτε Μορφωτικό;).

Αν πάντως ο ψιμυθιωτής αγαθών προθέσεων και ειλικρίνειας σκοπεύει να κατέβει στην πολιτική και να ζητήσει ψήφους, ας αντιληφθεί ότι από μεσήλικες, συνταξιούχους και οικογενειάρχες θα πάρει όσες πάρει – αφού αυτό είναι το στυλ του τόσα χρόνια.

Παλικάρι μου, Μην είσαι αχάριστος. Είσαι ο αγαπημένος των ηλικιωμένων. Λες να καταφέρεις να το αλλάξεις τόσο πολύ γρήγορα μέχρι τις εκλογές; Καλύτερα να τριγυρνάς κι εσύ παλιομοδίτικα με κανένα λακέ να σου κρατάει τη τσάντα ενώ θα μοιράζεις υποσχέσεις και καρτούλες που θα ’χουν πάνω την αναγνωρίσιμη φατσούλα σου και τα τηλέφωνά σου: την ελπίδα για κάθε πικραμένο συνταξιούχο, για κάθε απελπισμένο γιο και κόρη που θέλουν να μπουν κι αυτοί στη δημοσιογραφία κι ύστερα έχει ο Θεός.

Αλλά τα γαϊδουράγκαθα είναι για τους γαιδάρους με τα μεγάλα αυτιά κι ούτε οι νέοι ούτε οι παππούδες, μασάνε πια τόσο πολύ κουτόχορτο. Γι αυτό απαιτούν πραγματικές ευκαιρίες αντί για αέρα κοπανιστό. Άσε που κι εκείνη η μόδα του τάχα φιλοσοφημένου φιλόδοξου γιάπη των εταιρειών και των media παρήλθε και είναι κάπως για τα μπάζα και για γέλια.
Γιατί ξέρετε κάτι; Δεν έχει τόση σημασία τι κάνεις και τι επιλέγεις στη ζωή; Αλλά πώς; Πώς χρησιμοποιείς τις ευκαιρίες που σου δίνονται, σου χαρίζονται, που κληρονομείς ή που κοπιάζεις να τις κερδίσεις ώστε, τουλάχιστον, να συμβάλλεις κάπως, λίγο, ελάχιστα στην ελάττωση των ελαττωμάτων μας ως λαού («το φθόνο, την πονηρία και την κλίση προς ραδιουργία») και την ενίσχυση των προτερημάτων («την ευφυΐα, το φιλότιμο, το θάρρος»). Αφήστε λοιπόν τις ευτελείς κολακείες και το κωλογλείψιμο: η γεύση που συσσωρευτικά αφήνουν είναι εμετική. Αν όχι πάντα για τους ίδιους, σίγουρα για όλους τους άλλους.