Η ΝΕΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

Ρήγμα στο πολιτικο/κοινωνικό παγκόσμιο σύστημα

Όποιος έχει ανάγκη από ουσιαστικό προβληματισμό και απαντήσεις για το πού οδεύει η πολιτική, η οικονομία, η κοινωνία, μπορεί να κάνει ένα πολύ απλό πράγμα, ανέξοδα και δημιουργικά: να παρακολουθεί τις εκδόσεις βιβλίων ανάλογου περιεχομένου και κατά το δυνατόν να παρακολουθεί τις παρουσιάσεις των βιβλίων.

Στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Κώστα Βεργόπουλου για παράδειγμα με τίτλο: “Το μεγάλο ρήγμα – η αποδόμηση του κόσμου” από τις εκδόσεις Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, κάποιος που έτυχε να παρακολουθήσει όσα είχαν να πουν οι ομιλητές, είναι βέβαιο ότι θα έφυγε με αρκετή δόση προβληματισμού και με ενισχυμένη συνειδητοποίηση πάνω σε ζητήματα που καθορίζουν την καθημερινότητά του.

Η οικεία στους περισσότερους αβεβαιότητα όχι μόνο για το αύριο μα ήδη και για το σήμερα, η φτώχεια που εξαπλώνεται, η κρίση που δεν είναι απλή κρίση ρευστότητας μα είναι κρίση ανεπάρκειας πραγματικών εισοδημάτων, η σχέση κυβερνώντων και κυβερνωμένων σε ένα σύστημα που κατατρώγει τις σάρκες του παίζοντας επικίνδυνα παιχνίδια με τα συσσωρευμένα περιουσιακά του στοιχεία κατά τρόπο που συστηματικά υπονομεύει το επίπεδο ζωής των ανθρώπων... Όλα αυτά δημιουργούν το εύλογο ερώτημα: Στα σημερινά παιδιά επιφυλάσσεται ένα αύριο χειρότερο από το δικό μας; Αυτό, λέει ο καθηγητής και συγγραφέας Κ. Βεργόπουλος, σημαίνει "κρίση πολιτισμού". Υπάρχει φόβος για το τι μορφή θα έχει το καινούργιο που θα προκύψει από την κατάρρευση του συστήματος· αν πράγματι το σύστημα, το παγκόσμιο σύστημα, δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας - άρα είναι ένα σύστημα που καταρρέει (από τη βουλιμία των καπιταλιστών;) - τότε, αναζητείται επειγόντως ένα νέο οικονομικό υπόδειγμα που θα εξασφαλίσει πραγματική παραγωγή και πραγματικά εισοδήματα και θα θεραπεύσει την πρωτοφανή υπερχρέωση των συντελεστών του σημερινού παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
«Μέσω των κρίσεων προχωρά το ρήγμα και η αποδόμηση του κόσμου… Ζούμε στην εποχή μείζονος μεταλλαγής…» επισημαίνει ο συγγραφέας στους ακροατές και αναγνώστες.

Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρόθυρα του χάους; Φοβάται όμως ο καπιταλισμός το χάος;
Μα ο καπιταλισμός μέσα από το χάος και την καταστροφή δομείται και ανανεώνεται!
Ακριβώς εν μέσω ραγδαίας καταστροφής του οικοσυστήματος για παράδειγμα ανθίζουν νέες κερδοφόρες πολυεθνικές εταιρείες Οικολογικών Ιδεών, θα μας πει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, κάνοντας λόγο για «αποκοινωνικοποίηση της κοινωνίας».
«Έχουμε ιδιωτικοποίηση όλων των μορφών συμμετοχής των ανθρώπων στον κόσμο: αντικρατισμός!»
Αποδυναμώνεται η συλλογικότητα μέσω της ιδιωτικοποίησης κι έτσι προκύπτει η ιδιωτικοποίηση της αλληλεγγύης: έχουμε τον καλό άνθρωπο – χορηγό!
Η ολότητα που σημαίνει (ή σήμαινε κάποτε) λαός, τώρα σημαίνει λαϊκισμός· στη νέα συλλογικότητα της παγκοσμιοποίησης, εγώ, εσύ, αυτός, τα άτομα καταργούνται.
«Δίχως ένα “νέο κρατισμό” είναι αδύνατον να υπερβούμε το ρήγμα» υποστηρίζει ο Κ. Τσουκαλάς, συμπληρώνοντας τη σκέψη του Κ. Βεργόπουλου περί επείγουσας ανάγκης να εξευρεθεί νέο μοντέλο οικονομικής παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.

Μίλησαν κι άλλοι άνθρωποι και είπαν με πολύ ωραίο τρόπο σημαντικά πράγματα για το πώς και γιατί διαμορφώνονται έτσι οι συνθήκες της ζωής μας.
Αλλά επειδή οι άλλοι άνθρωποι είναι πολιτικοί έχω να πω τούτο: η χρήσιμη και πολύτιμη συμβολή τους στον προβληματισμό περί πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας καλόν θα είναι να ενταθεί εντός των κομμάτων τους και εντός Κοινοβουλίου ώστε οι πολιτικές που τάχα προτείνουν και τάχα εφαρμόζουν για να βελτιώσουν τη ζωή μας αύριο, στο μέλλον, όπως όλοι αρέσκονται να λένε για να χαϊδεύουν τα αφτιά των νέων που τάχα δικαιούνται να ελπίζουν περισσότερο μια που έχουν περισσότερο χρόνο για χάσιμο, οι πολιτικές αυτές, λοιπόν, ας αποκτήσουν και κόκαλα, εκτός από σάρκα, επειδή ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός ούτε για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των κυβερνωμένων προς κυβερνώντες και ημικυβερνώντες ούτε βέβαια για να μη μας ενδιαφέρει καθόλου το τώρα και το σήμερα.

Έχουν βρει ένα εξαιρετικό δεκανίκι στην ανικανότητά τους οι πολιτικοί - και βέβαια δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν διαφορετικές ποικιλίες σαν τα λουλούδια, τα άνθη και τα φρούτα - για να αποφεύγουν τις ευθύνες και τις συνέπειες της κάθε ατομικής ή συλλογικής ευθύνης και αποτυχίας: μιλούν πάντα για το αύριο, έχουν εξιδανικεύσει το μέλλον· για το παρόν μας δεν φταίει ποτέ το μέλλον, για το σήμερα φταίει πάντα και αποκλειστικά το χτες και, όπως μας λένε, μόνο μίζεροι και οπισθοδρομικοί άνθρωποι χάνουν τον καιρό τους με το χτες όταν εκσυγχρονιστές, αντισυστημιστές της αριστεράς (: σύγκρουση με το σύστημα) και βέβαια οι καπιταλίστες, ατενίζουν με αίσθημα ευθύνης νέες συναινέσεις και νέους συμβιβασμούς.

Ναι, καμία αντίρρηση, υπάρχει ανάγκη ενός νέου οικουμενικού συμβολαίου για το αύριο της ανθρωπότητας αφού σε εθνικό επίπεδο έχει προ πολλού σημειωθεί απώλεια λογιστικού ελέγχου με τα… τιμολόγια διαφθοράς, εξαγοράς και μονομερούς κερδοφορίας.

Στον παρόντα προβληματισμό εκτός των κ.κ. Βεργόπουλου και Τσουκαλά, συνέβαλαν καταλυτικά με σειρά εμφανίσεως και οι πολιτικοί:
Αλέκος Αλαβάνος, Προκόπης Παυλόπουλος, Λούκα Κατσέλη, Λιάνα Κανέλλη.
Στον μελλούμενο προβληματισμό ίδωμεν…
Αλλά πρέπει να πω ότι χτες, μετά τον προβληματισμό, η φίλη μου η Σούζυ ρώτησε:
«Τι θεωρείς αβάσταχτο;»
«Αβάσταχτο για μένα είναι το κλάμα μωρού για κάτι που το πονά και που δεν καταλαβαίνει, αλλά πιο αβάσταχτο είναι το να κλαίει σα μωρό ένας γέρος άνθρωπος επειδή καταλαβαίνει και το τώρα και το χτες και πιο πολύ το αύριο» απαντησα νομίζοντας ότι μαιλάμε σοβαρά.
«Τα παιδιά… λες τελικά να είναι πιο ανθεκτικά στον πόνο από τους μεγάλους;» διερωτήθηκε η Σούζυ μετά μάλλον στα σοβαρά.
«Δεν ξέρω…» είπα «αλλά δεν θυμάμαι πότε ήμουν πιο σκατά; Τότε ή τώρα;»
«Είσαι αχάριστη» είπε
«Είμαι αχάριστη» είπα
«Είσαι άπληστη» είπε
«Είμαι άπληστη» είπα

«Άντε χέσου» είπε
«Άντε χέσου» είπα. Και σκάσαμε στα γέλια.

Άκούς εκεί; Τα άτομα να καταργούνται! Εγώ κι εσύ, δηλαδή, ξεχωριστά δεν μετράμε τίποτα;

Τι ιδιότυπος κουμμουνιστικός καπιταλισμός είναι αυτό, καλέ;

Όχι, είναι καπιταλιστικός δημοκρατικός σοσιαλ/κομμουνισμος! ΚΑ.ΔΗ.ΣΟΣ.ΚΟΜ.

Με άλλα λόγια http://www.ca.de.sos.com/ που θα πει: πηδήξτε όλοι μες τον κάδο να σωθείτε.

COMωδία; ΚΟΜΜΑ; WHO KNOWS?

Ε, να κάνουμε και λίγο πλάκα, μη μας βαρέσει κατακέφαλα ο προβληματισμός.