efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Σάββατο, Δεκεμβρίου 29, 2007

ΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ



Η μοίρα των θνητών




Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είναι βαριά άρρωστος. Στο μήνυμα του, ενόψει του νέου έτους 2008, μιλά για το χρόνο λέγοντας , αλίμονο, σε όσους δεν έχουν εξοικειωθεί με την αληθινή πραγματικότητα της ζωής που εμπεριέχει θάνατο· η λύτρωση από την αγωνία της ζωής και του θανάτου για τον άνθρωπο, η μοίρα των θνητών, είναι η πίστη στο Χριστό: ο θάνατος εμπεριέχει και νέα ζωή!
Ο προκαθήμενος της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας είναι βαριά άρρωστος. Μαθαίνουμε καθημερινά τα νέα από την πορεία της υγείας του μέσα από τις ειδήσεις.
Οι ρεπόρτερς και οι τηλεπαρουσιαστές, επαναλαμβάνουν συχνά τη φράση ότι η σκέψη και οι ευχές όλων είναι στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά, δίνοντας τη μάχη για τη ζωή του. Δεν ξέρω πόσοι απ' όσους εκφράζουν λόγια βαθιάς συμπαράστασης και αγάπης τα εννοούν, πάντως η αλήθεια είναι ότι ακούω συχνά από απλούς ανθρώπους ότι λυπούνται γι αυτήν την περιπέτεια «του καημένου του ανθρώπου». Ναι, κι όμως, πολλοί, απλοί άνθρωποι, βιοπαλαιστές, φτωχοί άνθρωποι, άκουσα να χαρακτηρίζουν τον Αρχιεπίσκοπο «καημένο άνθρωπο». Έναν άνθρωπο, πονεμένο, αβοήθητο, όπως εκείνοι γιατί
μπροστά στο Χρόνο και τον Θάνατο τα αναστήματα επιρροής, ισχύος, φήμης, εξουσίας ή πλούτου δεν έχουν τόση σημασία· μόνο άνθρωποι υπάρχουν για τους ανθρώπους, άνθρωποι ταπεινοί, φοβισμένοι παλεύουν να επιβιώσουν, να κρατηθούν στη ζωή με όποιο τρόπο αντέχουν και μπορούν.

Να μπορέσουν όλοι οι άνθρωποι, όπως ο Αρχιεπίσκοπος, να δίνουν τον αγώνα με πίστη και θάρρος.

Η αλήθεια είναι ότι προτού σας αποχαιρετήσω (για λίγες μέρες μάλλον δεν θα γράψω στο αγαπημένο μου blog), ξεκίνησα κάτι άλλο για να πω που με προβλημάτισε πολύ εν σχέση με το κατά πόσο μπορεί πράγματι ο άνθρωπος να σώσει μια ζωή· οποιαδήποτε ζωή, από τη ζωή ενός σπουργίτη έως τη ζωή ενός ανθρώπου, και έως τη ζωή του πλανήτη και όλου του κόσμου.
Ένα ορφανό πουλί στην αγκαλιά ενός σωτήρα

Δεν αρκεί να έχεις, σκέφτομαι, την καλή πρόθεση να σώσεις κάτι που μπορεί να σωθεί, δεν φτάνει να μπεις στη διαδικασία, τη μεγάλη ή μικρή ταλαιπωρία, για τη σωτηρίας μιας ζωής· αυτό που χρειάζεται είναι αποφασιστικότητα, γνώση, χρόνος, κόπος, αφοσίωση εκατό τοις εκατό, αλλιώς οι πιθανότητες να σωθεί κάτι στο βαθμό που αφορά στην ανθρώπινη βούληση ή επιθυμία είναι μηδαμινές. Ο λόγος που λέω αυτό το πράγμα και δεν είχε καμιά σχέση με την περιπέτεια του μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου (δεν ξέρω πώς μου ήρθε να συνδέσω τις δυο ιστορίες), ήταν για ένα μωρό πουλί που βρέθηκε στο δρόμο μου και που στάθηκα ανίκανη να το σώσω ενώ μπορούσα: είχε πέσει από κάποια φωλιά και περπατούσε εδώ κι εκεί στο δρόμο μιας επαρχιακής μικρής πόλης, δεν μπορούσε να πετάξει, δεν ξέρω καν τι πουλί ήταν, πάντως ήταν μεγαλόσωμο για την ηλικία του, τα φτερά του ήταν ακόμα κοντά, αδύναμα, κινδύνευε είτε από ρόδες είτε από γάτες είτε από σφεντόνες και αεροβόλα μικρών παιδιών κ.λ.π.
Το έπιασα, πολύ εύκολο να πιάσεις ένα μωρό, το έβαλα στον κόρφο μου για να το μεταφέρω κάπου με μεγαλύτερη ασφάλεια, ηρέμησε καθώς ζεσταινόταν προστατευμένο στο πουλόβερ μου. Κι όμως, η κρίση μου, η ανθρώπινή μου σκέψη ως προς το πώς θα μπορούσε πράγματι να σωθεί εκείνο το πουλί με πρόδωσε, αποδείχτηκε εντελώς επιπόλαιη και βλακώδης η επιλογή που έκανα. Δεν ξέρω τι έφταιξε και έκανα ένα τόσο ολέθριο λάθος που δεν το κατάλαβα ύστερα, μα εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μπροστά στα μάτια μου, εξ’ αιτίας μου, το πουλί θα χανόταν μια ώρα αρχύτερα· θα αργήσω να το ξεχάσω και να συγχωρέσω τον εαυτό μου, βρίσκοντας δικαιολογίες για το πόσο πολύ ανόητα πόσο ανεύθυνα ενήργησα κι ας είχα ως μόνο σκοπό τη… σωτηρία αυτού του μικρού πλάσματος που πρόλαβε μέσα σε λίγη ώρα να με εμπιστευτεί σαν πραγματικό σωτήρα. Δεν ήμουν. Δεν τα κατάφερα να γίνω σωτήρας.
Από κείνη την ημέρα αυτό που λέω ξανά και ξανά είναι ότι δεν υπάρχει χειρότερο βάσανο από το να αποτυχαίνεις οικτρά στο να κάνεις Καλό ενώ θα μπορούσες. Σκέφτομαι πως όλοι θέλουμε να κάνουμε κάτι καλό να σώσουμε τη ζωή και τον πλανήτη αλλά φοβάμαι μήπως η λογική, η γνώση, η κρίση μας δεν σταθούν επαρκείς και ικανές την ύστατη ώρα.
Μ’ αυτή την εξομολόγηση της μεγαλύτερης προσωπικής μου αποτυχίας κατά τη χρονιά που φεύγει ταχύτατα προς τα πίσω, και με ευχή η νέα χρονιά να είναι απαλλαγμένη από λάθη και βάρη του παρελθόντος, μικρά ή μεγάλα, λόγω άγνοιας και εσφαλμένης επιλογής παρηγορούμαι και υπόσχομαι στον εαυτό μου: την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτική.