ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ...

Λάβαμε προ ημερών με e mail τις απόψεις του κόμματος των Οικολόγων Πρασίνων σχετικά την εκκρεμότητα της ονομασίας των Σκοπίων, καθώς λέμε "το Σκοπιανό" ή που δεν λέμε "το Μακεδονικό", εν πάση περιπτώσει με την Π.Γ.Δ.Μ.

Χτες το βράδυ είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον κ. Νικ Λαρυγγάκη, πρόεδρο του Αμερικανοελληνικού Ινστιτούτου που εδρεύει στη Ουάσιγκτον και τον επικεφαλής του παραρτήματος στην Αθήνα, κ. Ηλία Μαλεβίτη, που δεξιώθηκαν την επιτροπή βουλευτών του Κονγκρέσου των Η.Π.Α (τον Albio Sives απο το Νιου Τζέρσυ, τον ελληνικής καταγωγής Ζάκαρυ Space από το Οχάιο, και τους άλλους από Τέξας, Βιρτζίνια, Κάνσας και Τζώρτζια), που επισκέφθηκαν την Αθήνα - κι απ' ό,τι έμαθα ήταν μάλλον μια πρωτοβουλία των Κυπρίων.

Μου είπε λοιπόν ο κ. Λαρυγγάκης, εξηγώντας τη δουλειά που κάνει το Ινστιτούτο στις Η.Π.Α.: "Δεν έπρεπε να τους αναγνωρίσουν, βιάστηκαν (η αμερικανική κυβέρνηση), αλλά τώρα που τους έχουν αναγνωρίσει με το όνομα Μακεδονία, εμείς πιέζουμε για μια διπλωματική, αμοιβαίως αποδεκτή λύση". Πιέζουν όμως και για άλλα ελληνικού ενδιαφέροντος θέματα, όπως να καταργηθεί η visa! Να ταξιδεύουμε στην Αμερική χωρίς visa!

Δεν ξέρω αν ήταν δυνατόν οι πιέσεις που ασκούνται υπέρ των ελληνικών θέσεων εκ μέρους του ισχυρού ελληνικού στοιχείου της Αμερικής, να είχαν αποτρέψει αυτή τη βιασύνη του κ. Μπους και της κυβερνησής του, αλλά, να τώρα, πώς έχουν τα πράγματα κατά μια άποψη: των Οικολόγων Πρασίνων όπως την εξέφρασαν αποστέλλοντάς την και στη ΣΦΑΙΡΑ.

ΥΠΟΤΙΜΟΥΝ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ Δεκαπέντε χρόνια μετά τα συλλαλητήρια, τα μποϋκοτάζ και τις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, είναι πια φανερό πόση ζημιά έχει κάνει στη χώρα η σταυροφορία για το όνομα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας: * Διεθνώς η Ελλάδα εμφανίζεται ως χώρα που δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Πάνω από 120 χώρες, η απόλυτη πλειοψηφία των κρατών-μελών του ΟΗΕ (192 μέλη), αναγνωρίζουν τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», η διεθνής κοινή γνώμη την ξέρει αποκλειστικά ως «Macedonia», όλο και συχνότερα αναφέρεται η ελληνική Μακεδονία ως Βόρεια Ελλάδα.

* Σπαταλήθηκαν οι σημαντικότερες ευκαιρίες για ένα «συμβατικό» όνομα, αποκλείστηκε μια απευθείας διακριτή συνεννόηση για το όνομα όσο οι γείτονες χρειάζονταν τη στήριξη της Ελλάδας και το όνομα ήταν ακόμη ρευστό, απορρίφθηκε η ευρωπαϊκή διαμεσολάβηση και το Πακέτο Πινέιρο με την πρόταση για «Νέα Μακεδονία».

* Διαμορφώθηκε μια κοινή γνώμη χωρίς ενημέρωση και μια πολιτική ηγεσία ανίκανη να πει στους πολίτες την αλήθεια για τα βασικά δεδομένα του ζητήματος, τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και τις δυνατότητες να επηρεάσουμε τις εξελίξεις.

* Αφέθηκε η ελληνική Μακεδονία χωρίς την πολιτική οντότητα και αυτοδιοίκηση που έχει κάθε περιφέρεια σε όλη την Ευρώπη, εγκαταλειμμένη σε μια αργή αλλά σταθερή περιθωριοποίηση, με οικολογική υποβάθμιση, υψηλή ανεργία και μαζική διαρροή θέσεων εργασίας. Τώρα πλέον, κύρια στρατηγική της ελληνικής πολιτικής είναι να περιμένει τα πάντα από τις Η.Π.Α., χώρα που ήδη αναγνωρίζει τους γείτονες ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», με την ελπίδα ότι τώρα θα τους πιέσει για υποχωρήσεις στο θέμα του ονόματος. Φαίνεται λοιπόν ότι πάλι κάποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, αφήνοντας αναπάντητα μια σειρά ερωτήματα:

* Ακόμα και μια ενδεχόμενη ελληνική επιτυχία στο θέμα του ονόματος, τι διάρκεια θα μπορούσε να έχει αν στηρίζεται μόνο σε πιέσεις και όχι σε ουσιαστική συνεννόηση των δύο χωρών;

* Με τι τρόπο θα μάθουμε αν προσφέρονται από την κυβέρνηση υπόγεια ανταλλάγματα, από τους εξοπλισμούς μέχρι τη «διευκόλυνση» της εισβολής των μεταλλαγμένων, σε θέματα δηλ. που οι ΗΠΑ έχουν ζωτικά συμφέροντα;

* Υπάρχει εναλλακτική στρατηγική για τη (σφόδρα πιθανή) περίπτωση να μην υπάρξει υποχώρηση της άλλης πλευράς στο θέμα του ονόματος;

* Μπορεί η ασφάλεια στα Βαλκάνια να εκφράζεται πια με στρατιωτικούς όρους και με μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ;

* Γιατί αποκρύπτεται από την κοινή γνώμη ότι, βάσει της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995, η Ελλάδα δεν μπορεί να προβάλλει βέτο σε διεθνείς οργανισμούς, αν η γειτονική χώρα ζητήσει να γίνει δεκτή;

Όταν η περιβαλλοντική υποβάθμιση -από την ποιότητα και τη διαχείριση των νερών του Αξιού ποταμού μέχρι την κλιματική αλλαγή- επιβάλλει την κατά προτεραιότητα συνεργασία με τους γείτονες, αποτελεί επικίνδυνη πολυτέλεια να σκεφτόμαστε και εμείς και οι γείτονες με όρους του παρελθόντος. Κανένα ηθικό δικαίωμα δεν έχουν, άλλωστε, να επικαλούνται την Ελλάδα και τη ελληνική Μακεδονία όσοι υπονομεύουν καθημερινά τη βιωσιμότητα και τις προοπτικές της χώρας μας.

Για μας είναι δεδομένο ότι η ευρύτερη Μακεδονία έχει πολυεθνική ιστορία αιώνων και καμιά εθνότητα ή χώρα δεν είναι «πιο Μακεδόνες» από τις υπόλοιπες. Παράλληλα, όμως, κάθε χώρα και κάθε περιφέρεια έχει η ίδια τον τελικό λόγο για το όνομά της. Όπου δύο κοινωνίες αυτοπροσδιορίζονται με το ίδιο όνομα, αποτελεί βασική χειρονομία καλής θέλησης να εξειδικεύσει κάθε πλευρά το δικό της αυτοπροσδιορισμό, λαμβάνοντας υπόψη την αντίστοιχη επιλογή της άλλης.

Τέτοια ζητήματα, όμως, δε μπορούν να μετατρέπονται σε διπλωματική σύρραξη ούτε σε ζήτημα γοήτρου ή ταπείνωσης ολόκληρων κοινωνιών.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι καταδικάζουν τον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό από όπου κι αν προέρχεται. Η επιστροφή σε εθνοκεντρικές λογικές δεν αποτελεί ουσιαστική απάντηση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αλλά δημιουργεί πρώτα από όλα πρόβλημα στις χώρες που την καλλιεργούν. Η ανοικτή κοινωνία που προωθούν, συνδέεται άρρηκτα με το σεβασμό και στις ιδιαίτερες ταυτότητες όλων. Γι αυτό πιστεύουν σε μια ανοικτή και πολυπολιτισμική κοινωνία και στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Και βέβαια, η ευρωπαϊκή, οικολογική, δημοκρατική, ειρηνική προοπτική των Βαλκανίων και η οικοδόμηση της άλλης Ευρώπης που οραματιζόμαστε, δεν περνάει μέσα από την ενίσχυση αλλά τη διάλυση του ΝΑΤΟ.

Την ώρα που ο εθνικισμός ανοίγει χαρακώματα ανασφάλειας και μισαλλοδοξίας, οι Οικολόγοι Πράσινοι αγωνίζονται για έναν κόσμο με σταθερά αλλά ανοικτά σύνορα, πολυμερή συνεργασία, αποκεντρωμένη οικονομία, με κέντρο την τοπική και περιφερειακή κλίμακα, με ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης, ισχυρή προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος. Στο πλαίσιο αυτό, ειδική σημασία έχουν στόχοι όπως η διασυνοριακή συνεργασία για τη ρύπανση των ποταμών, το κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων, η απόκρουση των μεταλλαγμένων, η προώθηση της βιολογικής γεωργίας και της ήπιας ενέργειας, η ανάπτυξη των σιδηροδρομικών μεταφορών, η βιώσιμη διαχείριση των υδάτινων πόρων και των ευαίσθητων οικοσυστημάτων, η βελτίωση των όρων ζωής των παραμεθόριων πληθυσμών.