ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ...

Στην άγνοια των πολιτών μέσω συστηματικής χειραγώγησης στην ενημέρωσή τους από ορισμένα ρετιρέ των ΜΜΕ, αλλά και τη δοσμένη καραμέλα "δεν ψηφίζω γιατί δεν θα αλλάξει τίποτα", στηρίζουν όλες τις ελπίδες τους όσοι στηρίζουν τον πλουτισμό τους σε παθογένειες, που έσπρωξαν την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας.

Διάβασα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ/Σαββατοκύριακο 23-24 Οκτωβρίου 2010 τη Γνώμη του κ. Γιάννη Βούλγαρη, καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, ο οποίος επισημαίνει:
"... Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κρίση είναι πολύμορφη: εθνική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ηθική. Η έξοδος από αυτήν έχει ακόμα δρόμο πολύ και τραχύ. Για να τον περπατήσουμε χρειάζεται να περάσουμε απο τη συναίνεση του αμάν βουλιάζουμε στη συναίνεση του τώρα αλλάζουμε. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις αλλαγής;"

Ο κ. Βούλγαρης διακρίνει τρεις προϋποθέσεις για την αλλαγή:
1) Επίγνωση της έκτακτης εθνικής ανάγκης ότι βρισκόμαστε ακόμα στο χείλος του γκρεμού.
2)Επίγνωση ότι μόνοι μας οδηγηθήκαμε σε αυτά τα χάλια και πως αν μείνουμε στα ίδια θα ξαναπάθουμε τα ίδια.
3)Επίγνωση ότι δεν υπάρχει ένα κράτος έξω απο εμάς που μπορεί ακατάπαυστα να διανέμει, αλλά ότι η "τσέπη" ήμασταν εμείς. Οι συντεχνίες που ξεσηκώθηκαν τους τελευταίους μήνες απομονώθηκαν γιατί μεταξύ άλλων η κοινή γνώμη αισθάνθηκε ότι αυτή θα πλήρωνε το κόστος και όχι το "απρόσωπο" κράτος.

Γυρίζω σελίδα στην εφημερίδα και διαβάζω στο άρθρο του δημοσιογράφου Δημ. Μητρόπουλου: "...Ούτε είναι δίκαιο να αναλάβει η κυβέρνηση Παπανδρέου να κάνει σε ένα χρόνο όσα δεν έκαναν οι κυβερνήσεις των τελευταίων είκοσι χρόνων".

Εγώ απλώς υπενθυμίζω αυτό που ήδη έχω γράψει από καιρό σε άρθρο μου στη zougla.gr ότι η κυβέρνηση σε ένα χρόνο επιχειρεί όσα έπρεπε να έχουν γίνει σταδιακά απο το 1990, 1992, 1993 έως το 1997 το αργότερο, όταν είχαμε δεσμευθεί να ακολουθήσουμε τα στάδια προσαρμογής της οικονομίας μας με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αλλά αν θέλουμε να περιοριστούμε στο σήμερα, ας κάνουμε τον κόπο να δούμε τι υφίστανται και άλλες ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να συμμαζέψουν και τα δικά τους δημοσιονομικά.

Ας μη ξεχνούμε ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, που υπερβαίνει τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ, είναι η άθροιση όλων των συσσωρευμένων ελλειμμάτων είτε λόγω κατασπατάλησης δημόσιων πόρων, μη χρηστής διοίκησης και κακοδιαχείρισης στον δημόσιο τομέα είτε λόγω εκτεταμένης αντιπαραγωγικής επιχειρηματικής δραστηριότητας με μόνο στόχο και σκοπό τον εύκολο πλουτισμό και με ό,τι αυτά συνεπάγονται σε διαφθορά και διαπλοκή συμφερόντων.

Κι όμως τα μεγάλα και ισχυρά συμφέροντα δεν είναι η μόνη πληγή. Ο κύκλος είναι φαύλος με εξίσου μεγάλη την πληγή από άπειρα μικρά ατομικά συμφέροντα των ανθρώπων του μόχθου, που συμπιεζόμενοι ανάμεσα στο αδιάφορο, διεφθαρμένο κράτος και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, διαφθείρονται συστηματικά εδώ και δεκαετίες.
Οι δυνάμεις της συνήθειας είναι οι ίδιες με τις δυνάμεις της χρεοκοπίας που καιροφυλακτούν.
Είναι λύση να μείνουμε με τα χέρια πεισματικά σταυρωμένα και το βλέμμα στραμμένο στο χτές;