ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σήμερα γιατί θιγόμαστε και διαμαρτυρόμαστε τόσο πολύ όταν αντί να εξεγερθούμε όσο υπήρχε ακόμα χρόνος εμείς βολευόμασταν αναπαυτικά στην ολοένα και πιο βαθειά παθογένεια ενός διαβρωμένου, διεφθαρμένου, αντιπαραγωγικου συστήματος κυβερνητικών και συνδικαλιστικών επιλογών και πρακτικών επί τουλάχιστον δυο δεκαετίες (από την εποχή της ενοποίησης της Γερμανίας και της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση).Εμείς οι ίδιοι καθημερινά χαρακτηρίζαμε την ελληνική πραγματικότητα "μπάχαλο" και "μπουρδέλο", τους εαυτούς μας "μάγκες" και τους εταίρους μας "κουτόφραγκους".

Τουλάχιστον είκοσι χρόνια θυμάμαι εγώ μέσα στη δουλειά μου όπως καθένας θα θυμάται μέσα στη δική του δουλειά είτε στον δημόσιο είτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα να συμβαίνουν σημεία και τέρατα αλλά ουδείς - πόσο μάλλον ομαδικά- να τολμά να καταγγείλει τη σωρεία οκονομικών εγκλημάτων που έπεφταν στην αντίληψή του και επέφεραν κατ' επέκταση αδικίες κάθε είδους στο προσωπικό.Κανένας σεβασμός και καμιά εμπιστοσύνη πλέον ώστε οι εργαζόμενοι με σοβαρή δουλειά, προθυμία και αφοσίωση στο έργο τους να συμβάλλουν στην ανταγωνιστική παραγωγικότητα. Λούφα, κλεψιά, κοροϊδία σχεδόν παντού.Τα πάντα καλύπτονταν και συγκαλύπτονταν ώστε να εξακολουθούν έτσι προς όφελος εφήμερων διοικήσεων αλλά μονίμως υπηρετούντων αυτές πιστά απολαμβάνοντας αμοιβαίως προστασίας και υψηλά μπόνους χωρίς κανένα σοβαρό λόγο αλλά επειδή έτσι τους άρεσε και κυρίως τους βόλευε.