ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΓΚΡΙΝΙΑ;

Ξεκοκαλίζω κατά το δυνατόν την εφημερίδα της επιλογής μου προσπαθώντας να καταλάβω εις βάθος τα της κρίσης. Επιλέγω άρθρα κι αφού τα μελετήσω προβαίνω στις δικές μου κρίσεις.

Στα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο 26-27 Φεβρουαρίου τρέχοντος έτους, αφού διάβασα το Στίγμα του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου (το υπό τον τίτλο άρθρο Ποιος θέλει να γίνουμε Αίγυπτος, Λιβύη και δεν ξέρω τι άλλο; ) στάθηκα στο τμήμα εκείνο του κομματιού με τον υπότιτλο: «Κλειστόν λόγω ανακαίνισης» όπου αν μπορούσα θα έκανα μια προσθήκη! Ίσως δεν ξέρετε τι ακριβώς έχει γράψει εκεί ο κ. Παπαχρήστος οπότε πρώτα αντιγράφω: “ Βασικά, εγώ είμαι από κείνους που πιστεύουν ότι κακώς ο Γιώργος κάνει όλη αυτήν την προσπάθεια μήπως και αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία. Θα έπρεπε να την αφήσει να καταρρεύσει. Δηλαδή κέρδισε τις εκλογές στις 4 Οκτωβρίου του 2009, έκανε κυβέρνηση στις 6 του μηνός, να βγει στις 8 και να πει, ακούστε με προσεκτικά παρακαλώ Έλληνες: «Έκανα λάθος που είπα ότι λεφτά υπάρχουν. Λεφτά δεν υπάρχουν. Και όπως θα σας πει και ο υπουργός μου Λοβέρδος σε δυο τρεις μήνες βασικά ΄΄δεν υπάρχει σάλιο΄΄». Γι αυτό σταματάω να πληρώνω και το μαγαζί κατεβάζει ρολά. Θα κρεμάσω απ’ έξω και μια ταμπέλα που θα λέει φαρδιά πλατιά «κλειστόν λόγω ανακαίνισης» και θα το ξανανοίξω όταν με το καλό μπορέσω να το φέρω σε μια ισορροπία». Και να πιάσει από την επομένη δουλειά και να στήσει από την αρχή ολόκληρο το κράτος.”…

Σε αυτό λοιπόν το σημείο κάνω με το νου μου μια προσθήκη: ...Εν τω μεταξύ αν γινόταν κάτι τέτοιο όσοι Έλληνες όλα αυτά τα χρόνια έκρυβαν στην άκρη λεφτά από μαύρες συναλλαγές, φοροδιαφυγή, μίζες κ.λ.π. θα ζούσαν μέχρι να έρθει το μαγαζί σε λογαριασμό ενώ οι υπόλοιποι που δεν είχαν τσεπώσει αναλόγως θα ψοφούσαν στην ψάθα άρα δεν θα ήταν σε θέση να ψηφίσουν όταν ερχόταν ξανά εκείνη η ώρα. Το εάν τελικά υπήρχαν ή όχι λεφτά θα φαινόταν από το ποσοστό του εκλογικού σώματος μετά από μια τέτοια δραματική επιλογή εξόδου από την κρίση. Προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω ότι λεφτά υπάρχουν μόνο που δεν επενδύονται ούτε στην αγορά ούτε στην παραγωγή. Γιατί αυτά τα λεφτά είναι καλά ασφαλισμένα σε λογαριασμούς φοροφυγάδων και μαυραγοριτών που αυτοί πιο δυνατά από όλους διαμαρτύρονται εκ του ασφαλούς

Και καταλήγει το συγκεκριμένο τμήμα του εν λόγω άρθρου στα ΝΕΑ:

“Δεν το έκανε, προσπάθησε να σώσει την πατρίδα που δεν σώζεται και τώρα εισπράττει τα επίχειρα της προσπάθειάς του. Ποιος του φταίει άραγε; Μόνο το ξερό του το κεφάλι. Και δεν τον λυπάμαι καθόλου…”.

Εδώ θα διαφωνήσω λιγάκι για να πω ότι ούτε εγώ έχω λυπηθεί πολιτικό μέχρι σήμερα αλλά αυτόν τον λυπάμαι επειδή χαίρομαι που δεν θα το βάλει κάτω όσους έρπητες κι αν βγάλει στα χείλη του η πατρίδα στο τέλος θα σωθεί. Αρκεί εμείς να το θέλουμε και να το αποφασίσουμε, όπως το αποφάσισαν στην Ιστορία τους τόσοι άλλοι λαοί, ανεξαρτήτως μεγέθους όπως οι Ιάπωνες, οι Κινέζοι, οι Ινδοί, οι Ολλανδοί… Όπως οι Έλληνες το 1821! Μόνο που αυτοί, δηλαδή εμείς, λευτερωθήκαμε από τον Τούρκο για να υποταχτούμε στον κακό μας εαυτό.

Μήπως έχουμε ξεχάσει πόσα χρόνια στα σύγχρονα χρόνια οι Τράπεζες διαφήμιζαν και έδιναν δάνεια επί δανείων στο κάθε μπατίρη, τον κάθε σπάταλο Έλληνα έτσι για ψύλλου πήδημα; Πρέπει να διαχωρίσω την κρίση παραγωγικότητας από τη κατ’ εξακολούθηση ληστρική συμπεριφορά σε όλα τα επίπεδα που οδήγησε στην χρεοκοπία; Αν ήμαστε όλοι παραγωγικοί, αν λειτουργούσαμε ως κράτος με κανόνες και πειθαρχία δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε. Κι αν κάποιοι τρώγαμε λεφτά θα ερχότανε η ώρα τους να την πληρώσουν, χωρίς όμως να κινδυνεύει ολόκληρη η χώρα να βυθιστεί αύτανδρη στην καταστροφή. Το βέβαιο είναι ότι δεν αρκεί ούτε ένας Νόμος ούτε ένας Πρωθυπουργός για να αλλάξει το κακό που κάναμε στον εαυτό μας. Εμείς πρώτα πρέπει να αλλάξουμε. Αυτό φοβάμαι πως είναι το πιο δύσκολο όσο δεν το δούμε και το παραδεχτούμε πως πράγματι υπάρχει σήμερα κάποιος που πασχίζει να προλάβει να σώσει τους άσωτους, ξέροντας καλά πως θα τον τιμωρήσουν σκληρά επειδή μια πρωία μας ξύπνησε απότομα μας ταρακούνησε χωρίς τσιγάρο και φραπέ.

Η αλήθεια πονάει, ε; Τι να κάνουμε; Τελειώσανε τα ψέματα περί ισχυρής Ελλάδας.

Σηκώστε τα μανίκια, ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, όχι οικονομίες τώρα ξοδέψτε, επενδύστε, δουλέψτε με σοβαρότητα.