efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Κυριακή, Μαΐου 27, 2007

ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ


Ο εισβολέας ήταν νόμιμος


Πέστε ότι ένα μέρος του κήπου της πολυκατοικίας σας θυσιάστηκε για να’ χουν οι ένοικοι και οι ιδιοκτήτες χώρους στάθμευσης των Ι.Χ έτσι ώστε και να μη σιχτιρίζουν ψάχνοντας κάθε φορά θέση στους γύρω δρόμους, να μην επιβαρύνεται η κυκλοφορία και το περιβάλλον με τα σταθμευμένα αυτοκίνητα των περιοίκων να πιάνουν τους δρόμους.
Και πέστε ότι δεν έχετε βάλει σιδερένια κιγκλιδώματα παρά μονάχα την ένδειξη ότι είναι ιδιωτικός ο χώρος παρκαρίσματος, πράγμα που ούτως ή άλλως είναι ολοφάνερο αφού για να παρκάρει κάποιος εισέρχεται προφανέστατα σε ιδιοκτησία ιδιωτική.

Και πέστε ότι ένα βράδυ που ’βρεχε (ή χιόνιζε ή έκανε καλό καιρό) φτάνετε στο σπίτι σας και εκεί που πάτε να μπείτε στη θέση παρκαρίσματος βλέπετε ένα άλλο, ξένο, άγνωστο αυτοκίνητο στον ιδιωτικό σας χώρο. Βρε αμάν, βρε ζαμάν, ρωτάτε από δω ρωτάτε από κει κανείς δεν ξέρει τίνος είναι αυτό το αυτοκίνητο ούτε πώς βρέθηκε εκεί. Αφού βεβαιωθήκατε ότι δεν είναι κανενός γνωστού ή επισκέπτη, τηλεφωνείτε στο 100. Το και το, τους λέτε, κάποιος εισέβαλε στο σπίτι μας, στο γκαράζ μας, πώς να σας το πω, άφησε το αυτοκίνητό του κι έφυγε.
«Είναι ιδιωτικός ο χώρος;» σας ρωτούν από την άμεσο δράση.
«Βεβαίως» απαντάς και τους διευκρινίζεις ότι είσαι εσύ ο ιδιοκτήτης που καλεί σε βοήθεια να ’ρθουν να το σηκώσουν το ρημάδι έστω να εντοπίσουν τον εισβολέα από τις πινακίδες του οχήματος. Και τι σου απαντούν; Όχι, πες μου, τι σου απαντούν από το 100 σε μια τέτοια περίπτωση. Σου απαντούν:
«Λυπούμαστε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα σε αυτήν την περίπτωση».
Κουνάς το ακουστικό γιατί δεν πιστεύεις αυτό που ακούς.
«Τι εννοείτε πως δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα;»
«Αφού είναι ιδιωτικός χώρος εμείς δεν μπορούμε να επέμβουμε. Είναι ο Νόμος».
«Δεν με καταλάβατε… ιδιωτικός χώρος είναι για μένα που σας τηλεφωνώ και σας καταγγέλλω ότι κάποιος άγνωστος εισέβαλε αυθαίρετα στο ιδιωτικό ΜΟΥ χώρο» διευκρινίζεις όσο πιο ευγενικά μπορείς.
«Μάλιστα, σε αυτήν την περίπτωση... κάντε του μήνυση!» απαντά το όργανο και κοντεύει να σε αφήσει στον τόπο με την βλακώδη τυπικότητα ενός απλού υπαλλήλου.
«Συγνώμη…», επιμένεις, «δηλαδή… μου λέτε να πάρω το αριθμό πινακίδων και να κάνω μήνυση;» ξαναρωτάς.
«Μάλιστα» απαντά.
«Και δεν μου λέτε πώς θα αποδείξω το συμβάν;»
« Με μάρτυρες, δεν έχετε μάρτυρες ότι το όχημα είναι ξένο;».
«Κύριέ μου… ό,τι και να έχω και να μην έχω, αν είναι έτσι, ελάτε τουλάχιστον να το καταγράψετε στα συμβάντα».
«Δεν γίνεται, κυρία μου, σας είπα ότι εμείς αφού είναι ιδιωτικός χώρος δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα σε τέτοια περίπτωση».
Κλείνεις το τηλέφωνο και προσπαθείς μάταια να σκεφτείς αν υπάρχει κάποια λογική που δεν την πιάνεις γιατί είσαι συγχυσμένη επειδή δεν μπορείς να μπεις στη θέση σου βραδιάτικα και χάνεις την ώρα σου κουβεντιάζοντας περί Νόμου με το 100.
Σου ’ρχεται η ιδέα να σπάσεις τζάμια, να χώσεις πετριά στο φανάρι, να τσακίσεις τους υαλοκαθαριστήρες, να κάνεις κάτι πολύ κακό, να σκάσεις τα λάστιχα κι ύστερα σκέφτεσαι ότι θα βρεις εσύ τον μπελά σου διότι όπως είπε προηγουμένως το όργανο από το τηλέφωνο (αυτό το ξέχασα να σας το πω), αν κάνεις κάτι τέτοιο τότε θα σου κάνει ο άλλος μήνυση για φθορά ξένης περιουσίας. Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Κι αν αυτός είναι κανένας θρασύς παλιάνθρωπος που δεν καταλαβαίνει τίποτα, κι αν βγει και σου πει ότι ήταν θέμα ζωής και θανάτου να παρκάρει στη θέση που βρήκε πρόχειρη κι ότι δεν πρόλαβε καν να αφήσει σημείωμα κι ότι τελικά «πώς κάνεις έτσι;». Τι άνθρωπος είσαι εσύ να σπας για ψύλλου πήδημα τα αυτοκίνητα του κόσμου; Κι αν δεν πει τίποτα από όλα αυτά κι έρθει ένα άλλο βράδυ και κάνει κάτι χειρότερο, κάτι που δεν φαντάζεσαι αυτή τη στιγμή, να σε εκδικηθεί;
Μήπως καλύτερα να παρκάρεις κάπου αλλού απόψε, κι ας πάει στο διάολο.
Μήπως να τον κλείσεις να μη μπορεί να φύγει; Φοβάσαι όμως τα χειρότερα κι αλλάζεις γνώμη. Η ώρα πάει δέκα το βράδυ κι είσαι πτώμα και το 100 δεν μπορεί να κάνει τίποτα σε αυτήν την περίπτωση, το είπαμε αυτό το ξεκαθαρίσαμε.
Κι ύστερα λες, άντε να πάρω και την Τροχαία της περιοχής - όχι ότι σου συνέστησαν τίποτα τέτοιο από το 100 - όμως δεν έχεις τον αριθμό οπότε ξανακαλείς το 100 από το κινητό και απλώς ζητάς τον αριθμό τηλεφώνου της Τροχαίας Κηφισιάς. Στο δίνουν αμέσως (αυτό θα πει άμεσος η δράση) Τηλεφωνείς στην Τροχαία και σου λένε: «Τηλεφωνείστε στο Αστυνομικό Τμήμα». Ζητάς και το νούμερο στο αστυνομικό τμήμα Κηφισιάς και τηλεφωνάς κι εκεί.
Το και το, εξηγείς πάλι τι σου έχει συμβεί. Σε ρωτάνε το όνομά σου, τη διεύθυνσή σου και σκέφτεσαι πως αυτό δείχνει κάποιο ενδιαφέρον, και, ως εκ θαύματος, ακούς ότι θα στείλουν περιπολικό! Αναπτερώνεται το ηθικό σου και κάθεσαι εκεί απέξω καμιά μισή ώρα σαράντα λεπτά να σε τρώει η υγρασία και να βλαστημάς από μέσα σου τη δημοκρατία που απαγορεύει να ’ρθουνε να του πάρουνε τις πινακίδες, να μάθει. Πάνω που κάνεις την κίνηση να ξανακαλέσεις το Τμήμα, να ’σου και καταφτάνει το περιπολικό. Σου παίρνουν κι από κοντά τα στοιχεία (ακόμα και την ηλικία σου θέλουνε να ξέρουν) αλλά όσο για το άγνωστο αυτοκίνητο… Τι να κάνουν τώρα; Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
«Καλέστε γερανό να το σηκώσει», προτείνεις, «να παρκάρω τουλάχιστον στη θέση μου».
«Ούτε κλήση δεν μπορούμε να του δώσουμε γιατί είναι … σε ιδιωτικό χώρο» είπαν.
«Δεν λέω για κλήση…. Για γερανό σας λέω».
Οι άνθρωποι παραδέχτηκαν εμμέσως πλην σαφώς ότι «τέτοια ώρα» γερανός δεν βρίσκεται εύκολα. Τι να κάνουμε τώρα; Αναρωτιόσαστε ξανά και οι τρεις μαζί. Σου είπαν να του κάνεις μήνυση. «Ποιανού;» ρωτάα αφού δεν ξέρεις ποιος είναι και αν δεν καταγραφεί το συμβάν μπορεί και να ισχυριστεί ότι δεν βρέθηκε ποτέ εκεί. Δεν μπορεί να πει ότι έκανες λάθος εσύ; Μπορείς βραδιάτικα να κάθεσαι να φυλάς τσίλιες πότε θα εμφανιστεί να πάρει από εδώ το αυτοκίνητο. Συμφώνησαν μαζί σου και τότε αποφασίζει ο ένας αστυνομικός και τηλεφωνεί στην υπηρεσία, δίνει τα νούμερα της πινακίδας του εισβολέα και σε ένα λεπτό τον ακούς να λέει με το μάτι να ’χει απότομα ζωντανέψει:
«Πέσαμε σε αλλοδαπό». Το πράγμα αποκτούσε τώρα ενδιαφέρον, η περίπτωση δεν ήταν όποια κι όποια: Ο εισβολέας ήταν αλλοδαπός! Ετοιμαζόντουσαν να αναλάβουν δράση και τότε … τότε, ξαφνικά μένεις σύξυλη.
«Αλλοδαπός… είπατε;» ψελλίζεις.
«Μάλιστα, κυρία μου, αλλοδαπός» επιβεβαίωσε το όργανο.
«Ωχ…»

«Ωωωχ…» ξανά.
«Τι συμβαίνει;» ρωτούν με ζωηρό ενδιαφέρον οι αστυνομικοί.
«Μου… μου λέτε σας παρακαλώ το όνομα που σας έδωσαν» λες ξεροκαταπίνοντας «μήπως ήταν ….;». Λες και το όνομα που υποπτεύεσαι. Ναι, αυτό ήταν.
Ω, ρε γαμώτο μαλακία, σκέφτεσαι. Ήταν ο κηπουρός. Ο κηπουρός που είχε ζητήσει άδεια από τον πατέρα σου να αφήσει για ένα βράδυ το αυτοκίνητο σε σας, στη δική σου τη θέση (για ένα λόγο που δεν έχει τώρα καμία σημασία), αλλά εσύ το είχες ξεχάσει πως εκείνο το Σάββατο το βράδυ ο κηπουρός θα παρκάρει στη θέση σου. Γιατί εσύ συνήθως το Σάββατο το βράδυ ή δεν γυρίζεις σπίτι ή αν γυρίσεις είναι πάρα πολύ αργά. Αλλά τούτη τη φορά κάτι σου συνέβη και ο κανόνας έσπασε. Και ξέχασες τον κηπουρό του οποίου το αυτοκίνητο δεν γνώριζες καν ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος. Κι ο πατέρας σου κοιμόταν και δεν ήθελες να τον ταράξεις για μια τέτοια περίπτωση.
«Τώρα τι να γράψουμε;» ρώτησαν οι αστυνομικοί γελώντας.
«Ε, … τουλάχιστον γράφτε ότι λύθηκε φιλικά το ζήτημα».
Ε, στο κάτω- κάτω μάθαμε και κάτι: Αν άγνωστο όχημα παρκάρει αυθαίρετα μέσα στο δικό σας γκαράζ ούτε η Άμεση Δράση ούτε η Τροχαία μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί ο χώρος είναι ιδιωτικός. Ευτυχώς, αν και σε άλλες πολλές περιπτώσεις επίσης δεν έχουν δυνατότητα να δράσουν άμεσα και αποτελεσματικά εξ’ αιτίας κάποιου Νόμου ο οποίος καταλήγει στο εξής: «Πολίτη, κάνε εσύ μήνυση». Κάνε ότι σε φωτίσει η κρίση σου εκείνη την ώρα, αλλά πρώτα σκέψου δυο φορές κι άλλες δυο καλύτερα.
Από όλη αυτή την ιστορία, θυμηθήκαμε όμως κι ότι ένα περιπολικό κάνει να φτάσει κάπου τουλάχιστον σαράντα λεπτά από τη στιγμή της κλήσης και μιλάμε τώρα για να διανύσει απόσταση σχεδόν δυο χιλιομέτρων. Τέλος πάντων. Μπορεί να ’ρχόταν από αλλού κι όχι κατ’ ευθείαν από το Τμήμα που είναι πολύ κοντά. Ας είμεθα επιεικείς έτσι που την πατήσαμε αυτή τη φορά.

Αλλά θυμηθήκαμε και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό: Οι νόμοι της Δημοκρατίας τελικά προβλέπουν πράγματα κατά τρόπο πολύ πιο σοφό από τον καθένα μας που αγανακτεί πιο γρήγορα απ’ όσο επιτάσσει η απαιτούμενη ηρεμία και οπωσδήποτε η διάθεση για μια όσο το δυνατόν δίκαιη και ειρηνική διευθέτηση των καταστάσεων. Σκέφτεσαι να είχαν πράγματι σηκώσει του ανθρώπου το αυτοκίνητο επειδή εσύ ήσουν αλλού ή παθαίνεις … διαλείψεις; Ούφο, ε, ούφο.