CALL ME ΣΕΒ

Πρόεδρος της Δημοκρατίας:
«Χαμηλό το επίπεδο των περισσότερων ελληνικών επιχειρήσεων»
Την ανησυχία του κατά πόσο θα κατορθώσουν οι ελληνικές βιομηχανίες και επιχειρήσεις να ανταποκριθούν στις πολύπλοκες προκλήσεις της σημερινής πραγματικότητας, εξέφρασε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας.
«Στις σημερινές συνθήκες οι ελληνικές αλλά και γενικότερα οι βιομηχανίες του δυτικού κόσμου, βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή», είπε εξαιτίας των εκτός Ε.Ε. χωρών με τα πολύ χαμηλά ημερομίσθια και την απουσία κοινωνικών παροχών.
Στην κατάμεστη αίθουσα των Φίλων της Μουσικής του Μεγάρου άκουσαν τον σύντομο αλλά ιδιαιτέρως ουσιώδη χαιρετισμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος απευθυνόμενος στη Συνέλευση των μελών του Συνδέσμου (ΣΕΒ), μίλησε για τις προκλήσεις του «ανοιχτού κόσμου» που είναι πρωτόγνωρες, καθώς είπε, για την ελληνική και την ευρωπαϊκή επιχείρηση. «Ίσως αυτό να μην ισχύει για τις πολύ μεγάλες βιομηχανίες, ελάχιστες όπως ελληνικές βρίσκονται σ’ αυτό το επίπεδο» τόνισε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, επισημαίνοντας ότι «η ελληνική αλλά και η ευρωπαϊκή επιχειρηματικότητα, σε αρκετές περιπτώσεις δεν έχει κερδίσει το στοίχημα αξιοπιστίας απέναντι στον καταναλωτή».
Η γνώση και οι νέες τεχνολογίες αποτελούν αναμφισβήτητα το υπόβαθρο της επιχειρηματικής δραστηριότητας, είπε ο Κάρολος Παπούλιας, εκφράζοντας όμως παράλληλα την πεποίθηση ότι η μεγάλη πρόκληση βρίσκεται στο σεβασμό των κανόνων ηθικής και δεοντολογίας και τον σεβασμό του περιβάλλοντος.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εξέφρασε την ελπίδα να βρίσκει πάντα μιμητές - όπως κάποτε στα χρόνια της δημιουργίας του νέου ελληνικού κράτους – το φαινόμενο του ελληνικού ευεργετισμού.

Κώστας Καραμανλής:
«Διαρκής μεταρρύθμιση»
Ο πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, λόγω απουσίας στην Αυστραλία, απέστειλε γραπτό χαιρετισμό (που διαβάστηκε από τον Γενικό Διευθυντή του ΣΕΒ) στον οποίο έγιναν κάποιες μικρές διορθώσεις της τελευταίας στιγμής προκειμένου να προστεθεί κάτι σημαντικό που έλειπε από το αρχικό κείμενο: η ανάγκη της προστασίας του περιβάλλοντος!
Κατά τα άλλα ο κ. Καραμανλής επανέλαβε πόσο κακό κόστισε στην Ελλάδα «η ανευθυνότητα των κυβερνήσεων του χθες» δίχως όμως να προσδιορίζει μέχρι πού φτάνει αυτό “το χθες” – κάτι που έκανε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όπως θα δούμε παρακάτω -, κι επανέλαβε ότι μέσα σε τριάμισι χρόνια οι δικές του κυβερνήσεις κατάφεραν να μας βγάλουν από τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος (έτσι λέγεται σωστότερα η …δημοσιονομική επιτήρηση) που από 7,9% του ΑΕΠ έφτασε, λέει, φέτος στο 2,6% (σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία). Αλλά φυσικά «η δημοσιονομική εξυγίανση δεν επετεύχθη πλήρως» παραδέχτηκε και γι αυτό οι μεταρρυθμίσεις συνεχίζονται και θα συνεχίζονται…

Γιώργος Παπανδρέου:
«Ριζικές τομές με το παρελθόν»
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, υπόσχεται ανατροπή ΣΤΟΝ κανόνα.
«Δεν θα επιβραβεύεται ο κομπιναδόρος και θα τιμωρείται ο σωστός», είπε. Δηλαδή όποιος άνθρωπος εργάζεται τίμια χωρίς combinations, τουτέστιν δίχως να κάνει συνεχώς συνδυασμούς άνομης, ανήθικης κερδοσκοπίας και αισχροκέρδειας, αυτός μπορεί να μην επιβραβεύεται αλλά τουλάχιστον δεν θα τιμωρείται λόγω τιμιότητας (δηλαδή λόγω βλακείας ελληνιστί). Ε, κάτι είναι κι αυτό αν υποθέσουμε ότι δεν είναι αέρας κοπανιστός.
Κατά τα λοιπά ειπώθηκαν τα γνωστά περί βιώσιμης και όχι ευκαιριακής ανάπτυξης, περί ισότιμης και δίκαιης και αξιοκρατικής και αξιοπρεπούς και αξιόπιστης τα λοιπά και τα λοιπά σωστά πράγματα που λέγονται πάντοτε περί ανταγωνιστικότητας, παιδείας (5% του ΑΕΠ την πρώτη τετραετία, 1 δις ευρώ περισσότερα τον πρώτο χρόνο), προστασία περιβάλλοντος, γυναίκες, νέους επιχειρηματίες πρωτοπορία, γνώση, τεχνολογία, καταπολέμηση φοροδιαφυγής, τα χρήματα του απλού πολίτη να πιάνουν τόπο, έξω οι πελατειακές λογικές και ούτω καθ’ εξής, τα ταμεία, τα ομόλογα.
Επισημαίνουμε τέσσερις ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις στην μακροσκελή ομιλία του προέδρου:
Πρώτον, ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα έχει πήλινα πόδια και βασίζεται κυρίως στην κατανάλωση και ότι αυτή η κατανάλωση βασίζεται στον δανεισμό των νοικοκυριών από τις τράπεζες.
Δεύτερον, ότι η χώρα δεν βγήκε από τη δημοσιονομική επιτήρηση, αλλά βγήκε από την διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος (ορθότερος όρος που επίσης χρησιμοποίησε και ο κ. Καραμανλής στον χαιρετισμό του).
Τρίτον, θύμισε την περίοδο 1989-1993, λέγοντας ότι τότε ήταν που βυθίστηκε η Ελλάδα στο υπερδανεισμό: το χρέος σε μόλις τέσσερα χρόνια, είπε, αυξήθηκε από το 70% στο 110% του ΑΕΠ δηλαδή κατά 10 μονάδες το χρόνο. «Με αυτή τη βαριά κληρονομιά αναμετριέται ακόμα και σήμερα η Ελλάδα» τόνισε.
Τέταρτον, παραδέχτηκε ότι πάντα θα υπάρχουν ενήλικες που θα πέφτουν στην ανεργία και άνθρωποι που θα απολύονται λίγο πριν από τη σύνταξη. Έτσι, προτείνει για τους μεν ενήλικες ανέργους να έχουν το δικαίωμα να μετατρέπουν το επίδομα ανεργίας σε επίδομα απασχόλησης ή αυταπασχόλησης (πράγμα που καλό μεν ακούγεται, αλλά χρειάζεται κάποια αποσαφήνιση, δηλαδή αν είμαι π.χ. σαράντα πέντε χρονών και χάσω τη δουλειά μου για οποιοδήποτε λόγο θα μπορώ με το επίδομα ανεργίας των ας πούμε πεντακοσίων, εξακοσίων, επτακοσίων, οκτακοσίων ή χιλίων ευρώ να ανοίξω τι; Ένα γραφείο, μια καφετέρια, ένα ψιλικατζίδικο, κομμωτήριο κ.λ.π. ).

Αχ, και να ξέρατε σήμερα πόσοι πάνε και νοικιάζουν ένα γραφειάκι όπου υποτίθεται ότι εργάζονται για να παίρνουν μια οποιαδήποτε επιδότηση την οποία, απλώς, καρπούνται αντιπαραγωγικά εννέα στις δέκα φορές; Γιατί; Πάντως όχι γιατί δεν θέλουν να προκόψουν. Τουλάχιστον όχι οι εννέα στους δέκα.

Όσο για τους ηλικιωμένους απολυμένους, δηλαδή ανθρώπους πάνω από πενήντα plus ή εξήντα χρονών, αυτοί, λέει, θα έχουν το δικαίωμα να προσλαμβάνονται σε κοινωνικές θέσεις εργασίας ώστε να συμπληρώσουν τα ένσημα που χρειάζονται για σύνταξη (π.χ φωτογραφία)
Μάλιστα, πες καλά. Αλλά κι από το να έχουν το δικαίωμα μέχρι να έχουν και τη δυνατότητα – δηλαδή να βρίσκουν σίγουρα και γρήγορα αυτή τη θέση – υπάρχει και κάποια διαδικασία.

Τι τύπου αλήθεια θα είναι αυτή;

Μια διαφορετική πρόταση

Αν μας είχε ζητηθεί η γνώμη, ΑΝ είχε ζητηθεί μέσω συμμετοχικής διαδικασίας, ίσως να λεγαμε πως όλα αυτά οι καλές προθέσεις που κολλάνε εύκολα παντού.
Σκέφτηκε κανείς όμως σε τούτη τη χώρα της δημοκρατίας και της προόδου που επικαλείται τάχα ένα ανθρώπινο πρόσωπο, να απαγορεύονται, ας πούμε, αυστηρά οι απολύσεις ανθρώπων που απέχουν πέντε χρόνια από τη σύνταξή τους (εκτός κι αν αιτιολογηθεί και αποδειχτεί πλήρης αδιαφορία για την εργασία, ή μια σοβαρή αξιόποινη πράξη);

Είναι λέτε νοητό και κατανοητό σε μια σωστή χώρα ένας επί σειρά ετών συνεπής και αποδοτικός εργαζόμενος (σωστός που λέει και Γιώργος) είτε στον ιδιωτικό είτε τον δημόσιο τομέα, κάποιος που έχει αποδείξει πράγματα και έχει αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία, να πετιέται έξω απαξιωμένος πριν φτάσει στην τελευταία στροφή της επαγγελματικής του ζωής; Θα πείτε, τι να κάνουμε, έτσι λειτουργεί η αγορά διεθνώς; Εντάξει. Καλά.

Δεν θα ήταν τουλάχιστον καλύτερα αν από νωρίς, χωρίς υποκρισία, παραδέχονταν τα κόμματα εξουσίας ότι το ενδιαφέρον τους για το μέλλον των νεαρών ανθρώπων (με τα γερά δόντια και τα δυνατά καπούλια) οφείλεται στην επιτακτική αυξανόμενη ανάγκη παραγωγής υψηλότερου ΑΕΠ (όπου γης) και στην ανάγκη εντατικής αναπαραγωγής ψήφων (επίσης όπου ελληνικής καταγω-γής);

Δεν θα ήταν καλύτερα να μάθουν οι νέοι αυτό που το διδάσκονται εν καιρώ, χρόνια τώρα, από προκατόχους: δούλεψε να φας, μα κλέψε να ’χεις για την ώρα που σα στημένη λεμονόκουπα θα σε πετάξουν στο δρόμο μια ώρα αρχύτερα. Ναι, γι αυτόν και μόνο τον λόγο, κύριε πρόεδρε, οι κομπιναδόροι επιβραβεύονται και οι σωστοί τιμωρούνται. Όσο για την υπόσχεση περί δικαιώματος πρόσληψης νέων σε επιχειρήσεις για 4 χρόνια με πλήρη ασφάλιση και κλιμακούμενη καταβολή των εισφορών, μήπως αυτό εξυπηρετεί διάφορες αμφιβόλου προοπτικής επιχειρηματικές δραστηριότητες, να δοκιμάζουν αντοχές; Και τις δικές τους αλλά δυστυχώς και των νέων που ίσως αντί να αξιοποιούν σωστά το χρόνο θα τον χάνουν μπας και στηριχτούν κάποιες, όποιες να' ναι, επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Τι εχέγγυα θα εξετάζει το κράτος προτού πληρώσει ασφαλιστικές εισφορές, δίνοντας την ευχέρεια σε κάποιον επιχειρηματία να προσλαμβάνει φτηνό, και προφανώς με ελάχιστη εμπειρία, εργατικό δυναμικό ώστε να στήσει ή να στηρίξει την επιχείρησή του;
Το ντοπάρισμα σ’ αυτήν την κούρσα αντοχών θα το παρέχει το κράτος. Αλλά τις συνέπειες;

Μήπως και πάλι ο απλός πολίτης;

Πάντοτε θα υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις, οι άνθρωποι που κάνουν την τύχη τους (είτε κληρονομώντας την είτε ρισκάροντας τα πάντα για να την κάνει) σε μια ούτως ή άλλως ρευστή και αβέβαιη εποχή όπου το ερώτημα είναι αυτό και καυτό: Άραγε, θα μπορέσει το παγκόσμιο σύστημα να προσαρμοσθεί ομαλά και να επιζήσει μετά τη συσσώρευση των διασυνδεδεμένων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που σήμερα αντιμετωπίζει;

Μα, τότε, γιατί τάχα όλοι κόπτονται για την επικινδυνότητα των ομολόγων υψηλού ρίσκου στα ασφαλιστικά ταμεία όταν συμφωνούμε ότι «το επιχειρείν, η καινοτομία, η πρωτοβουλία, η ανάληψη ρίσκου, είναι οργανικά στοιχεία της νέας αναπτυξιακής κουλτούρας που χρειάζεται η χώρα»; Αλλά το πρόβλημα δεν είναι τα υψηλού ρίσκου αντί των σταθερής πλην χαμηλής απόδοσης επενδυτικά ομόλογα με χρήματα απο τα ταμεία. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρξε ανοιχτή και βροντώδης επιλογή των διοικήσεων αυτών των ταμείων. Να πουν καθαρά και ξάστερα: Κύριοι, αποφασίζουμε και παίρνουμε υψηλό ρίσκο προς όφελος των ταμείων! Το πρόβλημα ήταν αυτό ότι έγινε στα μουλωχτά, ως συνήθως γίνεται, προς όφελος οπωσδήποτε των ιδίων, δεν αποκλείεται και των ταμείων. Αλλιώς, ποιος θα χολόσκαζε να γενεί διοικητής; Μονάχα να γενεί για τις σκοτούρες; Εμ! αυτό είναι που λέμε πως δεν υπάρχουν πια ευγενείς Ντε Λα Πατρίδες παρά μονάχα Ντε Λα Μόγιες.

Μετονομασία άνευ προέλευσης
Εν πάση περιπτώσει το θέμα είναι πιο πολύπλοκο απ’ όσο δείχνει και πάντως ο προσδιορισμός «ελληνικών» ή «Ελλήνων» βγαίνει πλέον οριστικά από την επίσημη ονομασία του ΣΕΒ ύστερα από 100 χρόνια από την ίδρυσή του.
Ο πρόεδρος του Συνδέσμου, Δημήτρης Δσακαλόπουλος, δήλωσε: «Στην σύγχρονη πραγματικότητα αναβαπτίζεται ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) ως Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών».

Μας θύμισε ο κ. Δασκαλόπουλος ότι από τον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών – που ήταν η ιδρυτική ονομασία του ΣΕΒ το 1907 – περάσαμε το 1946 στον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων και το 1979 στον Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών.

Στο εξής θα είναι Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών να ταιριάζει καλύτερα με το ανοιχτό και παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Ξεκαθάρισε και κάτι ακόμα ο πρόεδρος του ΣΕΒ: οι επιχειρηματίες δεν θέλουν να φτιάξουν κόμμα. Ίσως επειδή μπορούν να παίζουν άνετα με όλα όσα υπάρχουν ή θα υπάρξουν;

"Μας ρωτουν συχνά: αποσκοπείτε στην ίδρυση ενός κόμματος των επιχειρηματιών; Απαντώ ευθέως: Όχι βεβαια...////... Ο επιχειρηματικός κόσμος, εξάλλου, ήδη ανήκει σε μια δυναμική κοινωνική πραγματικότητα - χωρίς κομματική ταυτότητα",είπε ο κ. Δασκαλόπουλος.