DOUBLE WARNING

2007 μ.Χ.

Σκάλιζα στο χρονοντούλαπο (έτσι λέω χαϊδευτικά ένα παλιό ξύλινο αφρικάνικο σεντούκι γεμάτο με παλιά δηλαδή διαβασμένα βιβλία), μήπως αποφασίσω ποιά απ' αυτά επιτέλους θα χαρίσω - Αμάν, πότε θα τα ξεφορτωθείς; μου λένε. Και κάθε φορά όλο κάτι βρίσκω που θέλω να το ξαναδιαβάσω και μετά να το ...ξεφορτωθώ. Ετσι έπεσε ξανά στα χέρια μου εκείνο το παμπάλαιο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: πόρνη της Λιλής Ζωγράφου από τις εκδόσεις ΑΣΤΕΡΙ, σε κάποια 3η έκδοση του 1979 με ιδιόχειρη υπογραφή της συγγραφέως και τιμή αντιτύπου εκατόν πενήντα δραχμές! Σαν να λέμε να αγόραζες σήμερα βιβλίο λογοτεχνίας ή ένα οποιοδήποτε προϊόν πνευματικής προσφοράς με ... 0,70 ευρώ (χι,χι,χι,χι). Τόσο πολλά είναι ρε γαμώτο 26 χρόνια; Κι αν είναι πράγματι τόσα πολλά γιατί κυκλοφορούν ακόμα γύρω μας οι ίδιοι και οι ίδιοι με τα ίδια μυαλά, συλλογίστηκα, κοιτάζοντας την μειδιούσα διοπτροφόρο ξανθωπή κυρία με το διεισδυτικό βλέμμα και τα φουντωτά μαλλιά στο εξώφυλλο που λες και με εξέταζε για να διαπιστώσει την πρόοδό μου, κατεβάζοντας λιγάκι τα γυαλιά της: "Εσείς; Τι κάνετε; Κάνατε κάτι με όλα αυτά;" και ένιωσα τότε εκείνο το μαγικό χέρι στην κεφαλή μου να ανακατεύει πάλι απαλά τα δικά μου μαλλιά για μερικά δευτερόλεπτα. Ναι, ναι, υπάρχουνε και μάρτυρες για το γεγόνος που είχε συμβεί ένα βραδάκι πριν απο περίπου δεκαπέντε χρόνια στο πάλαι ποτέ περίφημο Πάρτυ του Παγκρατίου... Είναι πράγματι πολλά 15 χρόνια; Ό,τι και να είναι, με το δικαίωμα που μου δίνει εμένα εκείνο το άγγιγμα μαζί με μια χρόνια λύπη, τι κρίμα, που δεν πρόλαβα να της πάρω συνέντευξη - με εμπόδισε με απαξιωτικό ύφος με ένα, Εεε... καλά τώρα, πολύ παρωχημένη, δεν μας ταιριάζει, μια κάποτε κυρία διευθύντρια ενός "γυναικείου" κατά τα άλλα περιοδικού στην πρόταση να κάναμε σαλόνι αφιέρωμα στη Λιλή Ζωγράφου, κι ήθελε με το στανιό να πάω να πάρω συνέντευξη από μια λαϊκή τραγουδίστρια (την Άντζελα Δημητρίου) κι έτσι η επιμονή μου υπερ Ζωγράφου και κατά Δημητρίου με οδήγησε στην έξοδο από το περιοδικό (λόγω ευλόγου ασυμφωνίας περί αισθητικής αντίληψης), αλλά να, που η παλιά ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ (ομολογώ την είχα ξεχάσει τελείως), να, που ήρθε και ζωντάνεψε και θέριεψε επειδή, πιστέψτε με, το αφρικάνικο σεντούκι μου έχει μαγικές ιδιότητες.

"Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα τής εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους. Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν' αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. Άν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν' ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου, δε θα στρεφόταν κατα του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.

Η γή έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης. Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για την καλουπώνουμε σε σχήματα, δεν μας ανήκει κάν, όπως δεν μας ανήκει τίποτα, από τη γή που κατοικούμε ώς τα πρόσωπά μας. Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μας δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ΄ένα πάγκο ή σ΄ένα κρεβάτι, να μας φτύσει, να μας μαστιγώσει, να μας βιάσει. Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας τον σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το χάσμα γενεών που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας. Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει στο σφυρί και τις πατρίδες. Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ' όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πιά κοινή: όταν ένας λαός σηκώσει το κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπροσώπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε ένα αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ' αυτό το λαό.

Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος απο τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί άλλαξαν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του. Γι αυτό και μείς, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ. που θα σημαίνει τώρα πιά πρό Χούντας και, μ.Χ., μετά τη Χούντα.

Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.

Οκτώβρης 1978 μ.Χ. "

Τελικά, μωρέ παιδιά, μπας και όλα αυτά, σχεδόν ολάκερα τριάντα χρόνια μετά, δεν ισχύουν στις μέρες μας κι είναι μονάχα πράματα της φαντασίας, μιας παρωχημένης, οπισθοδρομικής σκέψης μιας γριάς με παρωπίδες που δυσκολεύεται, μη πώ ότι αρνείται κιόλας, να δει κατάματα την καταπλητική πρόοδο και την εξέλιξη, όπως θέλετε πέστε τη, υπέρ της ανθρωπότητας στον πλανήτη; Όχι γιατί όλα αυτά που έγραφε η Λιλή Ζωγράφου για τότε, πάει πέρασαν πιά, τελειώσανε. Δεν τελειώσανε;

Μα φυσικά, τώρα που πήρα την ασπιρίνη μου, ξανασκέφτομαι με διαύγεια ότι οι άνθρωποι σήμερα ζούνε ασυγκρίτως καλύτερα από παλιά, νιώθουν πιο ασφαλείς, είναι πιο υγιείς, πιο πλούσιοι, πιο μορφωμένοι, πιο πλήρεις γενικότερα από κάθε άποψη. Έτσι δεν είναι; Γιατί αν δεν ήταν έτσι, ένα βιβλίο θα κόστιζε ακόμα 150 δραχμές και οι πλάκες στo pick up θα είχανε μείνει βινύλιο στις σαράντα πέντε και τριάντα τρεις στροφες... Αϊντε, άϊντε.

Συγχωρείστε με, φταίει που χτες σ' ένα άλλο Πάρτυ ήπια ένα dry martini κοκτέϊλ παραπάνω.