Η ΝΕΑ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ

Το ψωμί ως υπερόπλο

Εβδομάδες τώρα επικεντρώνεται η επικαιρότητα στο φάσμα της πείνας που εξαπλώνεται επικίνδυνα επειδή τα τρόφιμα, λέει, ακριβαίνουν. Κατ' αρχήν όσο ζω δεν θυμάμαι το κουλούρι, το τυρί και ο χυμός να έχουν φτηνήνει ποτέ σε τιμή, σε ποιότητα ναι, συνεχώς φτηναίνουν.

Όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται τα τρόφιμα δεν ακριβαίνουν γιατί δεν υπάρχουν αρκετά τρόφιμα στον κόσμο να καλύψουν τις επισιτιστικές ανάγκες των ανθρώπων αλλά γιατί σταδιακά εγκαταλείπεται η παραδοσιακή λογική των γεωργικών δραστηριοτήτων στην παραγωγή βασικών αγροτικών αγαθών (ρύζι, σιτάρι, καλαμπόκι, λαχανικά, φρούτα, γαλακτοκομικά).

Η καλλιεργήσιμη γη, κυρίως στις υπανάπτυκτες ή άλλως αναπτυσσόμενες χώρες της υφηλίου, αποτελεί πλέον υπερόπλο για τα σχέδια των υπερανεπτυγμένων ή άλλως κορεσμένων χωρών που αναζητούν τρόπους διασφάλισης και βελτίωσης των υπερκερδών εταιρειών τους, οι οποίες δραστηριοποιούνται στο εμπόριο των τροφίμων. Αυτό προϋποθέτει να μην υπάρχει επισιστιστική αυτοδυναμία στις φτωχές χώρες ώστε να αναγκάζονται να εισάγουν βασικά είδη από άλλες χώρες, κι αυτό για να συμβεί πρέπει οι δικές τους αγροτικές καλλιέργειες να καταστρέφονται προς εξυπηρέτηση άλλων αναγκών που έχουν οι ανεπτυγμένες χώρες.

Τεράστιες εκτάσεις σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας γίνονται τόπος πολιτισμένων αποβλήτων (εκεί πετάμε τα φονικά σκουπίδια μας οι ανεπτυγμένοι), τόπος παραγωγής βιοκαυσίμων (απο ενεργειακά μη βρώσιμα φυτά), τόπος παραγωγής ανθεκτικών μεταλλαγμένων ειδών διατροφής που τα εισάγουν κατόπιν εδώ, σ' εμάς, στις ανεπτυγμένες χώρες ώστε να βρίσκουμε κάθε εξωτικό και μη αγαθό, εκτός εποχής, ό,τι τραβάει η ακόρεστη ψυχή του ανθρώπου που γεμίζει το καλάθι του, δίχως πολλή σκέψη.

Οι άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε κάνουνε τα πιο πολλά παιδιά, πολύ περισσότερα απο όσα αποκτούν οι πολύ πλούσιοι άνθρωποι των οποίων οι επισιτιστικές ανάγκες καλύπτονται απο ιδιόκτητες καλλιέργειες και υγιή ζώα που βρίσκονται σε κτήματα μακριά και έξω απο το παιχνίδι των λυγμών για ανεπτυγμένους αδαείς της Δύσης ή εξαθλιωμένους Αφρικάνους, Λατινοαμερικάνους, Κινέζους και άλλους ασιατικούς λαούς.

Τα παιδιά είναι η παρηγοριά των μεγάλων ακόμα κι όταν δεν μπορούν να τα θρέψουν, ακόμα κι όταν τα βλέπουν να αρρωσταίνουν απο κακή διατροφή και παχυσαρκία.

Η παρηγοριά των παιδιών είναι ότι έχουν άγνοια της κατάστασης που τους επιφυλάσσουμε για το μέλλον, τους αρκεί ένα χαμόγελο, ένα χάδι όσο υποκριτικό ή ανεύθυνο κι αν είναι.

Μερικά παιδιά, ευτυχώς, είναι τυχερά: ζουνε καλά, τρώνε σωστά, έχουν νερό να πίνουν και να πλένονται όσο θέλουν, μορφώνονται σε καλά σχολεία και πανεπιστήμια, ντύνονται με όμορφα ρούχα, παίρνουν δώρα στις γιορτές ακόμα κι όταν ενηλικιωθούν δεν τους λείπει τίποτα. Οι γονείς με αγάπη τα φροντίζουν, θα τους δώσουν την οικογενειακή επιχείρηση, θα τους ανοίξουν μια άλλη δική τους ή με τις καλές τους γνωριμίες θα τα τοποθετήσουν σε σημαντικές θέσεις εταιρειών, κυβερνήσεων να γίνουν άνθρωποι χρήσιμοι στην κοινωνία.

Αυτά τα παιδιά, τα τυχερά παιδιά, θα βρούν τη λύση για τα άλλα που πεθαίνουν στην πείνα.

Αυτά τα παιδιά θα καταπολεμήσουν την φτώχεια και την κακομοιριά όταν έρθει η ώρα τους.

Εως τότε, το 2050, το ψωμί, ψωμάκι θα πουν περίπου δυο δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Αλλά κι εμείς καταναλώνοντας (δηλαδή τρώγοντας) ό,τι είδους σάρκα μας σερβίρουν απο την αποκαμωμένη γη και τα εργαστήρια, θα είμαστε άραγε σε καλύτερη μοίρα;

Όσο για το νερό τα ξέρετε, μη τα ξανελέμε: η γη πίνει δηλητήριο άρα το ίδιο και εμείς.

Ήθελα να εκτονώσω, γράφοντας, και την αηδία που μου προκαλούν οι εικόνες απο τα κρεοπωλεία και τα σφαχτά που κρέμονται, τα σφαγεία και τα σφάγια και τα αίματα απο τα σφαγμένα ζώα κι όλα αυτά τα σχετικά με το Χρηματιστήριο των Αμνοεριφίων του Πάσχα... Αχ, Χριστούλη μου, Τι πείνα για κρεοφαγία είναι τούτη; Πόσο κρέας, πόσο αίμα πια για μιαν Ανάσταση το χρόνο;