ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΑΗΣ ΜΑΖΙ!

Η ώρα είναι έντεκα και εικοσιπέντε. Βρέχει έξω, ψιλοβρέχει κι όλο απειλεί πως θα βρέξει πιο πολύ και θα κάνει κρύο με τον ουρανό να μου απαγορεύει κάθε σκέψη για κοντομάνικο ρούχο και παπούτσια δίχως κάλτσες. Δεν ξέρω γιατί η άνοιξη δεν έρχεται ποτέ δίχως τις ακραίες μεταπτώσεις της· μα ας μην τα φορτώνουμε όλα στις κλιματικές αλλαγές επειδή η άνοιξη έτσι ήταν όσα χρόνια τη θυμάμαι: ασταθής και αναποφάσιστη. Και γιατί δεν ξέρω γιατί, αλλά όλο θέλω να διαβάσω κι όλο δεν προλαβαίνω γιατί όλο κάτι σκέφτομαι που με απασχολεί (ευχάριστα) και δεν μου αφήνει χρόνο να συγκεντρωθώ στα όσα άλλοι σκέφτηκαν, είπαν, έκαναν κι έγραψαν· άλλοι που υπήρξαν σημαντικοί επειδή σ’ όλη τους της ζωή είχαν κάποιο επίκεντρο προσπαθειών · αφοσιωμένοι σ’ έναν σκοπό π.χ. όπως ο Ουτσέλλο με τη γλυκιά του προοπτική. Προοπτική! Τι προοπτική υπάρχει σήμερα εδώ εκτός του να περάσει η ώρα και η μέρα και η εβδομάδα να ’ρθει η επόμενη για να μάθουμε το… πόρισμα Παυλίδη; Αχ, τι κατάντια, για την Ελλάδα που το 1932 (άνοιξη) η Βιρτζίνια Γούλφ την είχε χαρακτηρίσει ως την πιο όμορφη χώρα που έχει απομείνει και μάλιστα η πιο όμορφη χωρίς αμφιβολία.

Βέβαια, το 1932 ήταν κάποτε που υπήρχε και η Γουλφ· κάποτε που υπήρχαν κι άλλα σαν τις τέσσερις εποχές, τη δραχμή και την Ολυμπιακή, όπως λέει κι ένα τραγουδάκι που άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο προχτές· κάποτε η ώρα έντεκα και εικοσιπέντε και να, πήγε κιόλας δώδεκα χωρίς να το καταλάβω πώς, παρά τον ουρανό που είναι ακόμα σκεπτικός, εγώ, νιώθω υπέροχα χωρίς πολλή σκέψη, ανεξαρτήτως καιρικών και άλλων συνθηκών, να αναζητώ το επίκεντρό μου των προσπαθειών, καθώς η ώρα πάει δώδεκα και δέκα και προχωρεί και τέταρτο τυφλή, κουφή και αδιάφορη.

(**Ο τίτλος Ελλάδα και Μάης μαζί! ανήκει στις εκδόσεις ύψιλον/βιβλία και πρόκειται για το ημερολόγιο και τις επιστολές της Βιρτζίνια Γουλφ απο το ταξίδι που έκανε στην Ελλάδα τον Απρίλιο - Μάιο 1932.)