efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Πέμπτη, Απριλίου 15, 2010

ΚΑΚΟΙ ΤΡΟΠΟΙ


Κατούρημα στο δρόμο

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω άνθρωπο, γένους αρσενικού για την ακρίβεια, να στέκεται σε μια μεριά του δρόμου και να ανακουφίζεται με κάθε άνεση, κρίνοντας απο το πέραν πάσης συστολής απενοχοποιημένο ύφος και ανέμελο χαμόγελο τη στιγμή που ικανοποιεί μια ζωτικής σημασίας λειτουργία για τον ανθρώπινο οργανισμό! Απο μικρή θυμάμαι άντρες και αγόρια στραμένα σε τοίχους και γωνίες να κατουρούν ανενόχλητοι. Πάντα ντρεπόμουν, αυτοί καθόλου! Πέρασαν τα χρόνια αλλά το φαινόμενο καλά κρατεί. Μεγάλωσα και δεν ντρέπομαι πια ούτε φοβάμαι όπως τότε, αλλά θυμώνω παρά πολύ. Τις προάλλες επί της Ιπποκράτους μέρα μεσημέρι σε μια κολόνα του πεζοδρομίου ένας νεαρός εικοσάχρονος κατουρούσε κοιτάζοντας τους περαστικούς αριστερά δεξιά. Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με το δικό του, καθώς τον προσπερνούσα, κι εγώ απλώς κούνησα απαξιωτικά το κεφάλι. "Ε, καλά, τι να γίνει; Ήπιαμε δυο μπύρες παραπάνω..." μου είπε και χασκογέλασε. Δεν μίλησα. Απλώς επιτάχυνα λίγο το βήμα μη με πάρει το κατρουλιό, που έτρεχε ήδη στην κατηφόρα του πλακόστρωτου.
Χτες, πάλι, εκεί που περπατούσα στην Αθήνα, πέφτει το βλέμμα μου σε ένα αγοράκι εφτά, οκτώ χρονών να στέκεται διστακτικά στο πεζοδρόμιο με ένα ντροπαλό ύφος και δίπλα μια γυναίκα καμμιά τριανταριά χρονών να παροτρύνει το παιδί... "άντε, άντε" άκουσα να του λέει και εννοούσε να κατεβάσει το παντελόνι του για να τα κάνει. Αυτό το έρημο κρατούσε το παντελόνι αλλά δεν το ξεκούμπωνε. Ε, τότε, δεν άντεξα. "Μα δεν ντρέπεσαι καθόλου;" της λέω. Αυτή αγρίεψε και μου επιτέθηκε φραστικά με τσιριχτή φωνή. "Να κοιτάς τη δουλειά σου". Τη δουλειά μου κοιτάω, είπα, αλλά πατάω και τα κατρουλιά του γιού σου! Εντάξει, πατάμε κατρουλιά χωρίς να ξέρουμε, αλλά είναι αλλιώς να βλέπεις "να εκπαιδεύεται" απο τη μάνα ένα παιδάκι σ΄αυτήν τη σιχαμερή συνήθεια. "Ακόμα και το παιδί ντρέπεται και καταλαβαίνει πως δεν είναι σωστό..." συνέχισα ακάθεκτη. Κι αυτή έβγαλε μια γλώσσα να, καθώς το καημένο παιδάκι κοιτούσε όλο απορία. "Γιατί; Τη βρώμα όλη εγώ την κάνω; Δεν βλέπεις; Να..." διαμαρτυρήθηκε, δείχνοντας μια ανυποψίαστη γυναίκα που περνούσε με το σκυλάκι της. "Αυτά τα σκυλιά δεν βρωμίζουνε, τα περιστέρια, τα σκουπίδια που τα πετάνε... δεν βρωμίζουνε;" Όλα έφταιγαν εκτός από τα κάτουρα του παιδιού της. "Κι όποιος κάνει το στραβό πρέπει να το κάνεις κι εσύ;" Αλλά ήδη έχανα τα λόγια μου. Άρπαξε το παιδί και μπήκαν στο παρακείμενο σουπερ μάρκετ. Γλιτώσαμε πάντως από ένα κατούρημα.

Στα μούτρα η απόδειξη

Ταξί! Ταξί! Σταμάτησε και μάλιστα χωρίς να ρωτήσει πού πάω να δει αν του κάνω για πελάτης. Όπως συνηθίζεται ο οδηγός άνοιξε συζήτηση με αφορμή έναν άνδρα που ήταν ομοφυλόφιλος. Τα 'βαλε με όλους τους άνδρες που βάφουνε τα μαλλιά τους και γίνονται γελοίοι, είπε. Ακούς εκεί άντρας να βάφει μαλλιά! Εγώ, για να το διασκεδάσω μια που είχε κίνηση, είπα: Ε, ναι, αν βάφεις τα μαλλιά και δεν σου πετυχαίνει το χρώμα είναι άσχημο. Τι; Ο άντρας να βάφει τα μαλλιά; είπε. Γιατί; είπα. Αν το αποτέλεσμα είναι καλαίσθητο...
Βρε...Αντε απο δω... είπε. Δεν μίλησα άλλο. Φτάσαμε. Τέσσερα εξήντα, είπε. Ορίστε, είπα, θα μου δώσετε και την αποδειξούλα; Απόδειξη; είπε Απόδειξη! Μάλιστα, ορίστε, πάρτηνα την απόδειξη, εδώ ένα σωρό, πάρτες όλες, να δω πού θα τις βάλεις τις αποδείξεις, είπε με μεγάλη τσαντίλα. Ευχαριστώ, είπα, και τις πήρα μια που μου τις πέταξε στα μούτρα. Στη φορολογική δήλωση θα τις βάλω! Αμέ...

Ελλάδα, θα σου δείξω!
Αυτό υποψιάζομαι ότι λένε και κάνουν αυτοί που δεν θέλουν στ' αλήθεια να δούν ποτέ την Ελλάδα να μπαίνει στον ίσιο δρόμο. Τόσα χρόνια, βλέπεις, πολλούς βόλευε μια ωραία χώρα να την έχουνε βολική μεριά για βρώμικες δουλειές δισεκατομμυρίων προς όφελος κάποιων σε όλο τον κόσμο, που δεν μπορούσαν εύκολα να κάνουν τις "δουλειές" τους σε ισχυρές, μέγαλες και ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης.
Πώς, κυρία μου, Ελλάς, αποφάσισες μια μέρα ότι θα γίνεις άνθρωπος χωρίς την άδειά μας; Πού θα ξεπλένουμε τώρα εμείς τα λεφτά χωρίς να τρέχουμε στου διαόλου της μάνα;
Θα δεις τι θα πάθεις για να μάθεις να μου θες διαφάνειες, δικαιοσύνη, φορολογίες, παιδεία και αξιοπιστίες που δυσκολεύουν ξαφνικά τη ζωή των απανταχού της γης λαμογίων.

Ε, λοιπόν, ναι, θα ξελυσσάξουνε οι σπεκουλαδόροι γιατί θα το χωνέψουνε ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις που δεν μασάνε άλλο ούτε φοβούνται όταν υπάρχει διακυβέρνηση σ' αυτή τη χώρα που δουλεύει για την ευημέρια και την προκοπή και όσων ζούνε χωρίς να κλέβουνε ούτε να εξαπατάνε τους άλλους.
Αν όμως αποτύχει η προσπάθεια και λυγίσουμε μπροστά στις πιέσεις, τότε, ας δούμε θετικά την προοπτική της αναξιοπιστίας. Λαμόγια, απατεώνες, αεριτζήδες ας μας δείξουν τον τρόπο.
Α, ναι, και να κατουράμε στο δρόμο επειδή προηγουμένως κατούρησε κι ο σκύλος!