ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΑΝ ΜΟΝΕ ΣΤΟΝ... ΝΟΜΟ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ!

Ποιός φοβάται τη νέα πρόκληση;

«Το σημαντικότερο πράγμα σχετικά με την παρασκευή κονιάκ είναι ότι, πάνω απ' όλα, σε διδάσκει να περιμένεις»!

Αυτό έλεγε ο άνθρωπος που με την υπομονή και την επιμονή του κατάφερνε πάντα να επιτύχει σε ό,τι καταπιανόταν. Μιλώ για τον οραματιστή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ζαν Μονέ, που υποστήριζε ότι «Δεν κάνουμε συμμαχίες κρατών, ενώνουμε τους ανθρώπους» και πίστευε ότι «υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που θέλουν να είναι κάποιοι και αυτοί που θέλουν να κάνουν κάτι».

Βέβαια, αυτές οι υψηλές σκέψεις, ανήκουν στον 20^ο αιώνα! Μετά λες και μάθαμε να παπαγαλίζουμε ότι τάχα δεν υπάρχουν πια οραματιστές ούτε μεγάλοι πολιτικοί άνδρες. Πολλώ γε μάλλον γυναίκες. Με αυξανόμενες ταχύτητες που συντελούν στο άγχος και τον φόβο των ανθρώπων παρά στην ανάπτυξη, ταχύτητες μεγάλες σε συνδυασμό με συνθήματα φτηνά, συναισθήματα ρηχά και αξία μοναδική τον εύκολο πλουτισμό με πρότυπο ζωής το life style, δυστυχώς, ηττηθήκαμε. Πρέπει ή όχι να κάνουμε μια καινούργια αρχή ως κοινωνία; Ναι, αλλά πώς;

Η ψηφοθηρία βρίσκει πρόσφορο έδαφος στη δυσφορία από τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης για το συμμάζεμα της σπατάλης και της φοροδιαφυγής. Δυσφορία επειδή τα μέτρα δεν επιβαρύνουν αποκλειστικά και μόνο τους καρχαρίες, αλλά πληρώνει και η μαρίδα. Αυτό είναι πολύ άδικο. Αλλά πόσο σίγουρο είναι ότι όλοι όσοι δηλώνουν μαρίδα ανήκουν στ’ αλήθεια σε αυτή την εισοδηματική κατηγορία; Πόσο βέβαιο ότι όποιος διαμαρτύρεται πιο δυνατά είναι πιο αδικημένος;

Οι βεβαιότητες του παρελθόντος καταρρίπτονται. Οι παλιές συνήθειες κλονίζονται. Βεβαιότητες και συνήθειες που μας έφεραν στη χρεοκοπία και στις συζητήσεις περί επιμήκυνσης ή αναδιάρθρωσης του Χρέους.

Το κλώσιμο χρυσών αυγών από περασμένες κυβερνήσεις έφτασε στο τέλος του. Σήμερα σπάνε πολλά τα αυγά ταυτοχρόνως για να γίνει επιτέλους μια ομελέτα! Θα φτάσει για όλους μας;

Οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες που θα έχουν εκλεγεί στις 7 ή στις 14 Νοεμβρίου είναι ασύγκριτα λιγότεροι σε αριθμό από εκείνους που εκλέγονταν ως χτες.

Οι συνδυασμοί που σήμερα δίνουν μάχη πειθούς των ψηφοφόρων σε κάθε περιφέρεια και δήμο, οι υποψήφιοι περιφερειάρχες, δήμαρχοι και αντίστοιχοι σύμβουλοι στα ψηφοδέλτια είναι ασύγκριτα περισσότεροι. Το ανακάτεμα δημοτικών και περιφερειακών δυνάμεων που ανταγωνίζονται για μια διευρυμένη εξουσία την οποία θα ασκήσουν με βάση τον νέο νόμο που αλλάζει τη διοικητική δομή της χώρας και τις σχέσεις κράτους-πολίτη, δεν έχει προηγούμενο: οι ευθύνες και οι αρμοδιότητες για τους αιρετούς τοπικούς άρχοντες θα είναι τεράστιες για την Υγεία, την Εργασία, τις Υποδομές, το Εμπόριο, το Περιβάλλον, την Κοινωνική Μέριμνα, τον Πολιτισμό κ.λ.π.

Κάθε τι καινούργιο φοβίζει και δημιουργεί καχυποψία και ισχυρές αντιδράσεις. Το 1950, ο Ρομπέρ Σουμάν ενστερνίστηκε την ιδέα που είχε αρχικά συλλάβει ο Ζαν Μονέ και πρότεινε την ίδρυση μιας Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα. Σε χώρες που ως χτες ήταν εχθροί, η παραγωγή άνθρακα και χάλυβα θα συγκεντρωνόταν κάτω από μια ενιαία «Ανώτατη Αρχή» ώστε οι πρώτες ύλες του πολέμου να μετατραπούν σε πόρους συμφιλίωσης και ανάπτυξης. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Σουμάν, Αντενάουερ, Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, Τσώρτσιλ, αποφάσισαν να ανοίξουν μια νέα εποχή για όλους τους λαούς. Με καινούργιες δομές λειτουργίας των κρατών και συνεργασίας ανάμεσά τους με γνώμονα τα κοινά συμφέροντα, θεμελιωμένα σε Συνθήκες που να εγγυώνται τον σεβασμό του δικαίου και την ισότητα ανάμεσα σε όλες τις χώρες. Εύκολο ήταν να πειστούν οι πονεμένοι λαοί να τους ακολουθήσουν; Καθόλου. Όπως πάντα κάποιοι σκέφτονταν περισσότερο το στενό, τοπικό, προσωπικό συμφέρον, το ένα φυτό στο μικρό μπαλκόνι αλλά όχι το δάσος για όλη την πόλη.

Είναι η αντίληψη της σκληροπυρηνικής εντοπιότητας συμφερόντων που περιχαρακώνει τις δυνατότητες για ευρύτερες και οριστικές λύσεις όπως είναι το κομψό, στενό παπούτσι που το φοράς μόνο για να σε θαυμάζουν μα όχι για να περπατάς πολύ.

Το διακύβευμα του Καλλικράτη για αποτελεσματική αποκέντρωση με πολιτικές αποφάσεις περιφερειαρχών και δημάρχων με Διαύγεια στην αξιοποίηση πόρων και κονδυλίων, δεν αρέσει σε όσους υποψήφιους επιδιώκουν να είναι κάποιοι για τον εαυτό τους χωρίς να θέλουν να κάνουν κάτι για τους άλλους, όπως έλεγε και ο Μονέ.