ΑΝΕΡΓΟΣ 15ΧΡΟΝΟΣ...

Δεν ξέρω πώς να το διατυπώσω σωστά ώστε να μην παρεξηγηθώ. Η ανεργία, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, αποτελεί σοβαρότατο πλήγμα για τη ζωή και την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου που θέλει να είναι σεβαστός, παραγωγικός και χρήσιμος στην κοινωνία. Εκτός αν μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι έτυχε να διαθέτουν τα οικονομικά μέσα ώστε να ζουν δίχως τις υποχρεώσεις που προκύπτουν απο την αμοιβόμενη εργασία. Αλλά και έτσι να είναι νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να απασχολούνται παραγωγικά είτε ζουν απο την εργασία είτε όχι. Είτε αυτοαπασχολούμενος είτε με εξαρτημένη εργασία το βέβαιο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, χρώματος, θρησκεύματος και ούτω καθεξής έλκει χαρά και ικανοποίηση όταν τα έργα του τίθενται στην υπηρεσία, την κρίση, την απόλαυση και των άλλων ανθρώπων. Όταν ένα παιδάκι κάνει μια ζωγραφιά τρέχει αμέσως να τη δείξει στον μεγαλύτερο για να μοιραστεί αυτήν την ικανοποίηση που νιώθει από το έργο του και να πάρει τον έπαινο απο κάποιον που ξέρει περισσότερα... Κάπως έτσι δεν είναι; Το αν πράγματι αυτός ο μεγαλύτερος ξέρει περισσότερα ή όχι είναι άλλης τάξεως κουβέντα. Πάντως ο μικρότερος προσπαθεί να μαθαίνει περισσότερα και καλύτερα απο τον μεγαλύτερο που έχει τη γνώση και την εμπειρία να καθοδηγεί σωστά τις προσπάθειες του νεώτερου, ο οποίος χωρίς αμφιβολία μόνος του τελικά θα αναζητήσει τον σωστό δρόμο που του ταιριάζει για την ευτυχία στη ζωή... Κάπως έτσι δεν είναι;

Η παραδοχή είναι ότι η μόρφωση, η καλλιέργεια του νου, η παιδεία είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε ο άνθρωπος πόσο μάλλον ο νέος άνθρωπος, το παιδί, ο έφηβος να βρίσκει ευκολότερα και πιο γρήγορα τον σωστό δρόμο για την ατομική ευτυχία σε συνδυασμό με την ομαδική, συλλογική δραστηριότητα έτσι ώστε οι κοινωνίες, οι χώρες, τα κράτη να διασφαλίζουν αυτό που λέμε "καλύτερο αύριο" για τους ανθρώπους σε όλη τη γη.

Η δική μου ένσταση είναι ότι δεν διασφαλίζεται ποτέ το καλύτερο αύριο αν δεν δράσουμε για το καλύτερο σήμερα ο καθένας ξεχωριστά, αλλά ταυτόχρονα όλοι μαζί, απέναντι σε κάθε τι στραβό που συναντούμε καθημερινά να προσπαθούμε με θάρρος και γενναιότητα να το διορθώσουμε κι αν δεν διορθώνεται να το ξεριζώσουμε έστω και με προσωπική θυσία. Εξυπακούεται ότι κύρια και βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι να βάλουμε πρώτα καθένας τον εαυτό του στο μικροσκόπιο της αυστηρής κριτικής για να δούμε για ποια πράγματα ντρεπόμαστε και για ποια είμαστε υπερήφανοι... Άλλης τάξεως κουβέντα κι αυτή.

Θέλω να καταλήξω στο εξής με αφορμή την ανεργία των νέων! Μου προκαλεί προβληματισμό το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια τεχνολογικά προηγμένη εποχή, γεγονός που σημαίνει ότι ο άνθρωπος κάνει σε ένα λεπτό ό,τι άλλοτε έκανε σε μια μέρα, κι όμως χρόνος για να γίνει καλύτερος άνθρωπος μέσω της σωστής και στον κατάλληλο χρόνο εκπαίδευσης, παιδείας, μόρφωσης, πνευματικής καλλιέργειας ακόμα δεν περισσεύει. Ο χρόνος εξακολουθεί να είναι μόνο χρήμα για τους ανθρώπους και για κάποιους μόνον... αρπαχτή. Άλλη συζήτηση κι αυτή.

Στις αρχές του 19ου αιώνα παιδάκια τριών χρόνων δουλεύανε στα ανθρακορυχεία... Στις αρχές του 21ου αιώνα θεωρούμε ως αρνητικό στατιστικό στοιχείο για τις οικονομίες των κρατών του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας για την Ανάπτυξη) ότι στη διετία 2009-2010 αυξήθηκε κατά 6,5 ποσοστιαίες μονάδες η ανεργία νέων ηλικίας... από 15 έως 24 χρόνων!!!

Κατά την άποψή μου οι νέοι των 15 έως 24 χρόνων θα έπρεπε ως αποκλειστική και σκληρή δουλειά να έχουν μόνο την μόρφωσή τους ώστε όταν θα μπουν αργότερα στην παραγωγική διαδικασία να μας οδηγήσουν σε έναν πραγματικά καλύτερο κόσμο. Ας δουλέψουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι λίγα χρόνια παραπάνω και με μεγαλύτερη εντιμότητα μήπως και δώσουμε τελικά στους νέους αυτήν την ευκαιρία...

Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις ήταν το άρθρο του καθηγητή Σάββα Ρομπόλη, επιστημονικού διευθυντή στο Ινστιτούτο Εργασίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, υπό τον τίτλο Σύμφωνο νέας κρίσης-Το νέο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και οι αδυναμίες του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ την Πέμπτη, 10 Μαρτίου 2011, σελ.6