KNOCKING ON HEAVEN' S DOOR...

Ο Μπομπ, ο Κεν και το Κριθάρι

Χτυπάς κι ανοίγει η πολυπόθητη πόρτα του παραδείσου. Ελπίζεις, τι άλλο; Να βρεις ό,τι καλύτερο πιστεύεις πως θα σου σώζει τη ζωή στην τωρινή αιωνιότητα.
"Τα βιβλία και το ροκ μου έσωσαν τη ζωή" έγραψε κάπου η Σώτη Τριανταφύλλου λίγο προτού πάρει το μικρόφωνο επι σκηνής Ιανού. Εκείνη την Παρασκευή βράδυ στο κέντρο της πόλης (κατά το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης ), η σημαντική συγγραφέας είπε:
"Η αλήθεια παραμονεύει μέσα στα παραμύθια".

Θα τολμούσα να προσθέσω: Και στον κινηματογράφο μερικές φορές, όπως και στην αγάπη κάποιες άλλες.

Άλλωστε η πόρτα του παραδείσου δεν είναι ανάγκη να βρίσκεται σε κάποιον από τους εννέα ουρανούς του Δάντη που περιστρέφονται γύρω απ' τη Γη, που στέκει ασάλευτη, αλλά κι εδώ κάτω βρίσκεται αυτή η πόρτα, στον επίγειο Παράδεισο έστω για μια μέρα ή έστω για μια νύχτα με μουσικές του Μπομπ Ντύλαν που μας πηγαίνουνε ψηλά στον ένα ουρανό που βλέπουμε με φώς και με σκοτάδι.

Όσο για τον Άνεμο που κουνάει το Κριθάρι, θα απαντήσω στον ταλαντούχο και σεβαστό σχολιαστή του Καφέ Society του αγαπημένου μου ραδιοσταθμού ότι δεν είναι κακό μια ταινία να είναι "εκτός εποχής" όπως την χαρακτηρίσατε αγαπητέ κύριε, διότι ειδικά αυτή την εποχή του Τόνυ και των άλλων που καθώς ακούω δεν τους συμπαθείτε και τόσο, δεν μας βλάπτει καθόλου να σκεφτούμε πάλι και να θυμηθούμε λίγο κι απ' τη δική μας την πρόσφατη ιστορία τι εστί επιβολή. Ε, εντάξει, δεν πειράζει, ας υποστούμε και μερικά ..."κλισεδάκια". Βέβαια, ο πρωταγωνιστής ο Ντάμιεν, κανονικά θα έπρεπε να κοιτάξει τη δουλειά του και να πάει να γίνει γιατρός στο Λονδίνο και να είναι όλα καλά γι αυτόν και τη ζωούλα του. Να δεις πού το διάβασα τελευταία; Καλύτερα μάταια να αγωνίζεσαι παρά μάταια να ζεις... Πφφ, καααλά.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ φορτισμένοι με τα δικά μας σημερινά βάσανα (ξέρετε ανεργία, μοναξιά, ανασφάλεια) για να καθόμαστε να βλέπουμε πώς σε ξενυχιάζουν οι βασανιστές για να μιλήσεις... Και τι να πεις δηλαδή;
Μωρέ, μήπως να πηγαίναμε καλύτερα Μάρτιν Σκορτσέζε αντί για Κεν Λόουτς;

Οπωσδήποτε δε η σκηνοθεσία του Μάρτιν Κάμπελ για τα σημερινά δεδομένα, ήτανε πολύ πιο διασκεδαστική κινηματογραφικά και πιο αποδεκτή γενικά να βλέπεις μμμ... γυμνό το γεροδεμένο κορμί του Τζέιμς Μποντ δεμένο σε καρέκλα δίχως πάτο, να τις τρώει στα ... από τον κακό τον άνθρωπο τον ΛεΣιφρ, κι αυτός ο καινούργιος Τζέιμς (ο Ντανιελ Κρεγκ που η φίλη μου τον είπε "γεροδεμένο ψαρά απ' την Ερέτρια"), πονώντας και σπαρακτικά γελώντας, να του λέει: "ξύσε μου και τ' άλλο". Όπως ακριβώς δηλαδή θα σου απαντούσε πασαλιμανιώτικα ο δικός μας ο ψαράς άμα του παρακολλούσες.
Μόνο που δεν ξέρω τι θα γινότανε αν δεν ήτανε ταυτόχρονα και Μπόντ, ο Τζέιμς Μποντ, και χρειαζότανε, σαν τους Ιρλανδούς στο έργο, να πάρει τα βουνά να υπερασπίσει την πατρίδα από κατοχές, δικτατορίες και στέμματα. Εννοείται μαζί με τους συντρόφους του.
Ποιούς συντρόφους; Έλα μου ντε...