SEASONS IN THE SUN

ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ;

Ένα Σάββατο πρωί άνοιξα ως συνήθως το ραδιόφωνο σε κάποιον σταθμό που μ’ αρέσει η μουσική του και τα λόγια του και που όταν έχει λόγια, συνήθως έχουν κάποιο νόημα και δεν με εκνευρίζει με τις φλυαρίες, τις κουταμάρες και τις παράφωνες φωνές που κατά κόρον γδέρνουν τα ερτζιανά κύματα, γδέρνοντας αλύπητα τα αυτιά και τα μυαλά μας, τέλος πάντων, θέλω να πω ότι μπορώ γι αυτούς τους λόγους να ακούω ραδιόφωνο και ταυτοχρόνως να συγκεντρώνομαι σε κάτι που διαβάζω, που γράφω ή που σκέφτομαι.
Εκείνο το Σάββατο λοιπόν έβαλε ένα τραγούδι που με πήγε καμιά τριανταριά χρόνια πίσω κι όπως βρισκόμουν στην κουζίνα φτιάχνοντας καφέ κοίταξα έξω απ’ το παράθυρο τον αέρα που φυσούσε μανιασμένα και συνειδητοποιώντας ότι θυμόμουν ακόμα απέξω τους στίχους του τραγουδιού σαν να ’ταν χτες, αφαιρέθηκα.
Οι στίχοι στο τραγούδι αυτό ήταν ό,τι πιο θλιβερό μπορεί να φανταστεί κανείς γιατί ένα νεαρό αγόρι αποχαιρετά τους φίλους του, τον πατέρα του και την αγαπημένη του Μισέλ επειδή πρόκειται να …πεθάνει. Αποχαιρετά τον ήλιο, το κρασί, το γέλιο, αποχαιρετά τη ζωή. Η καρδιά μου σφίχτηκε γιατί ενώ, τώρα, αντιλαμβανόμουν την απόλυτη τραγικότητα του πράγματος, τότε, αρνιόμουν πεισματικά να εκλάβω το συγκεκριμένο τραγούδι ως θλιβερό, επιμένοντας να το ακούω σαν ένα άκρως ερωτικό τραγούδι που μου άρεσε μάλιστα να το χορεύω με κάποιον που μου άρεσε αν δινόταν η ευκαιρία. Κάποια μέρα, τότε, πριν από τριάντα χρόνια, μου λέει μια συμμαθήτρια μου που ήταν πάντοτε πιο προσγειωμένη από μένα και πιο άριστη μαθήτρια: «Καλά ήθελα να ’ξερα τι βρίσκεις σ’ αυτό το τραγούδι αφού αυτός …πεθαίνει».
Τι πεθαίνει; λέω εγώ γεμάτη απορία. Πεθαίνει, ρε παιδί μου, από ναρκωτικά, από αλκοόλ, από αρρώστια, ξέρω ‘γω πάντως, πεθαίνει, δεν καταλαβαίνεις τι λέει;
Καταλαβαίνω, είπα, χωρίς να καταλαβαίνω γιατί έπρεπε αυτή η γλυκεία μελωδία να σημαίνει θάνατο κι όχι αγάπη και έρωτα ενώ τα λόγια το έλεγαν ξεκάθαρα: It’ s hard to die…
Σήμερα ξανακούγοντας το Seasons in the Sun, τυχαία στο ραδιόφωνο ένα Σάββατο πρωί μονάχα θλίψη μου προξένησε επειδή δεν μπορώ πια να το ακούσω τόσο προκλητικά και πεισματικά αισιόδοξα όπως τότε που η προσγειωμένη φίλη μου έλεγε ότι ή χαζή είμαι ή δεν καταλαβαίνω καλά τα αγγλικά. Εγώ επέμενα ότι αυτός ο νεαρός μάλλον αποχαιρετούσε τη ζωή που ζούσε έως εκείνη τη στιγμή - τους συμμαθητές, το πατρικό σπίτι και την πρώτη του φιλεναδίτσα - γιατί είχε αποφασίσει να πάει κάπου αλλού να συνεχίσει με μια καινούργια πιο ενδιαφέρουσα ζωή αν και, βέβαια, όλα όσα είχε ζήσει ως τότε ήταν πολύ όμορφα και γλυκά και γι αυτό λυπόταν που έφευγε και κάπως έτσι το τραγουδούσα εγώ, τότε, αυτό το τραγούδι και η φίλη μου τσατιζόταν γιατί δεν εννοούσα να βάλω στο μυαλό μου τον θάνατο, θάνατο κανονικό, κι ας το έλεγε ξεκάθαρα ο στίχος.

Με τη φίλη αυτή χαθήκαμε για πολλά χρόνια και μετά από πολλά χρόνια, τα ’φερε η μοίρα και ξανασυναντηθήκαμε και κάναμε πάλι λιγάκι παρέα τόση όσο να μάθουμε η μια για τη ζωή της άλλης, πώς πήγε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν.
Εγώ, πάντοτε αδιόρθωτη, παραδέχτηκα ότι εξακολουθώ να νομίζω πως δεν θα πεθάνω ποτέ ούτε και θα αρρωστήσω, απλώς μια μέρα θα συμβεί κάτι που εγώ δεν θα το καταλάβω αλλά σίγουρα θα πάψω πια να κυκλοφορώ εδώ γύρω. Εκείνη, πάντοτε προσγειωμένη, εξομολογήθηκε ότι εδώ και μερικά χρόνια έχει μια φοβερή φοβία ότι κάτι θα πάθει, συνεχώς της τριβελίζει το μυαλό αυτή η ανησυχία και παίρνει χάπια για να κοιμηθεί. Προσπαθήσαμε να εκλογικεύσουμε τα πράγματα, έχει αλλάξει η ζωή μας, δεν είμαστε πια παιδιά κι όμως τις φοβίες μας και τη βλακεία μας, τα ελαττώματα και τα προτερήματά μας τα κουβαλάμε παιδιόθεν στην ψυχή μας μόνο που τώρα, συζητώντας τα, δεν είμαστε πάντοτε ειλικρινείς, κρυβόμαστε από τον εαυτό μας, υποκρινόμαστε στους άλλους. Κι απ’ όλα που αλλάζουνε, εγώ κρατώ μονάχα αυτό που μ’ άρεσε και τότε απ’ το τραγούδι εκείνο: Τη μελωδία κάποιας ευτυχίας, χαράς, νοσταλγίας, λύπης, ελπίδας έτσι όπως την καταλαβαίνω εγώ. Έπνιξα τη στιγμιαία θλίψη μέσα στο φλιτζάνι του καφέ και πήγα να συνεχίσω ότι είχα σκοπό να κάνω εκείνο το Σάββατο πρωί: Να γράψω αυτό εδώ ή κάποιο άλλο κομμάτι.Καλό Σαββατοκύριακο.