Ο ΡΑΦΤΗΣ ΠΗΓΕ ΑΛΛΟΥ ΚΙ ΕΓΙΝΕ ΑΛΕΠΟΥ

Ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία
της Μαρίνας Τσιγονάκη

Τη βιομηχανία της Μόδας και τις κατά καιρούς τάσεις της, πολλοί εμίσησαν, και ενίοτε τις κατέκριναν˙ το φλέρτ με την ηδυπάθεια, ουδείς. Και τούτο, διότι πολύ απλά, το τελευταίο, δεν είναι χαρακτηριστικό, μόνο, φιλάρεσκων μοντέλων και ματαιόδοξων σχεδιαστών, αλλά και όλων όσων- χωρίς ουδεμία δόση υπερβολής- κατοικοεδρεύουν στον πλανήτη γη. Μονάχα ο βαθμός διαφοροποιείται. Και ίσως, αυτό είναι και το φυσιολογικό. Εν τω μεταξύ, η γενικότερη πεποίθηση πως ο μεγαλύτερος βαθμός, αφορά κυρίως ανθρώπους που ασχολούνται με τη show business, έχει κάποια βάση, αν και όχι απόλυτη. Μύθος είναι πιο πολύ. Ας φέρουμε στο νου την εικόνα πλειάδας γυναικών, στην Ελλάδα για παράδειγμα: μια βόλτα στην κεντρική πλατεία κάποιας πόλης (και δη, επαρχιακής) αρκεί για να πειστεί κάποιος περί του αντιθέτου! Και, δεν είναι, απαραίτητα, κακό. Ας μην βιαστούμε να κρίνουμε.
Μετά από χρόνια σκέψεων - μπορώ να πω και προσωπικών ενοχών πάνω σε αυτό το θέμα - κατέληξα στο εξής: Οτιδήποτε φτιάχνει τη διάθεση, και προσφέρει μια ωραιοποιημένη ψευδαίσθηση, εγώ τουλάχιστον, το υποστηρίζω. Αρκεί να μην γίνεται εμμονή, αρκεί να συνδυάζεται και με άλλα στοιχεία, ίσως όχι απαραίτητα με Ντοστογιέφσκι και Γκοντάρ (μακάρι, αλλά δύσκολος ο συνδυασμός μιας τέτοιας προτίμησης για τις περισσότερες), τουλάχιστον, με μια όσο το δυνατόν πιο ισορροπημένη συνείδηση του πεπερασμένου της φάσης. Αυτό, από μόνο του, θα βοηθούσε τη συναίσθηση του μέτρου. Το μέτρο, όμως, που θα έπρεπε να διέπει τα πάντα, έχει εξαφανιστεί μπροστά στην ασυδοσία και την ξιπασιά.
Το μέτρο εμπεριέχει και την έννοια του σεβασμού: σεβασμό προς τη Φύση, σεβασμό προς τη ζωή. Όχι μόνο την ανθρώπινη. Δεν είμαστε ακριβώς μόνοι μας εδώ πέρα. Ούτε χρειάζεται να είναι κάποιος φανατικός της …μετενσάρκωσης, για να καταλάβει πως αποτελεί έγκλημα, να χρησιμοποιείται η γούνα ενός ζώου για να κοσμεί τους ώμους ασυνείδητων κοσμικών και άλλων βλαχαδερών.

Φυσικά και δεν την συμμερίζονται πολλοί αυτήν την άποψη. Αλίμονο. Ουδόλως την συμμερίζονται εκείνοι που έχουν συμφέρον. Πώς θα τολμούσαν άλλωστε, όταν οι κανόνες του εμπορίου και του marketing, θέλουν τους διεθνείς - και όχι μόνο - οίκους μόδας, να θησαυρίζουν μέχρις αηδίας από την πώληση γούνας; Εννοείται δε, πως όσο πιο ηχηρό κατορθώνει να είναι το όνομα του βιοτέχνη ή του οίκου, τόσο πιο κερδοφόρα η εξαργύρωση της φρικτής εγκληματικής ενέργειας.
Νιώθω ντροπή. Ντροπή και αναγούλα και σιχασιά γι αυτές τις πράξεις της βαρβαρότητας χάριν μιας τάχα γυναικείας χάρης που θέλει τις γυναίκες ντυμένες φώκιες και αλεπούδες.

Αυτήν τη ντροπή, αποφάσισαν να μην την ανεχτούν διάφοροι ακτιβιστές, όταν πρόσφατα απ’ ό,τι μάθαμε, αποφάσισαν να εισβάλουν και να διακόψουν το show του σχεδιαστή Roberto Cavalli, στο Μιλάνο. Είχανε φαίνεται για του συγκεκριμένου κυρίου τη "γούνα", πολλά "ράμματα", που αυτή τη φορά, δεν γινότανε να αναβάλλουνε την αντίδραση. Και πολύ καλά, έπραξαν. Μόνο αυτό έχω να πω κι επίσης ότι σχετικά μικρή ήτανε κιόλας αυτού του είδους η αντίδραση. Γιατί, κατά τ’ άλλα, η ειρωνεία είναι ότι μόνο καλό του έκαναν αφού, ως γνωστόν, στον λαμπερό, πλην όμως, εντελώς περίεργο κόσμο της show business, η αρνητική διαφήμιση, θεωρείται αν μη τι άλλο, πολύ καλή διαφήμιση.

Τέλος πάντων, ας ευχηθούμε μέρες που είναι, να καταφέρει εντέλει, να επικρατήσει το βαθύ νόημα αυτής της συγκεκριμένης ενέργειας. Άλλωστε, το ωραιότατο, κατά τα άλλα, “glam rock” στυλάκι που υποτίθεται ότι πρεσβεύει ο κύριος Cavalli, θα ήτανε πολύ πιο κοντά στην πραγματική ουσία του rock, αν οι μεγάλοι σαν αυτόν λάνσαραν τις faux γούνες και δεν συνέβαλαν τόσο στον αποτρόπαιο θάνατο αθώων ζώων.
Η αισθητική, ίδια κι απαράλλαχτη θα έμενε˙ απλώς στα λογιστήρια των οίκων θα υπήρχε, ίσως, κάποια διαφορά. Αλλά και πάλι, με τέτοιες τιμές που μπορούν και απαιτούν, αναρωτιέμαι αν πράγματι θα ήταν αισθητή οποιαδήποτε διαφορά στις πιστωτικές τους κάρτες. Αν πρέπει όμως να αποδοθούν κάπου ευθύνες, αυτές, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι στα ίδια τα κράτη και τις κυβερνήσεις που αμέτοχα (;) και αδιάφορα όχι απλώς δεν πατάσσουν την ασυδοσία και τα αιμοδιψή γούστα, αντιθέτως, τα νομιμοποιούν, αγοράζοντας οι ίδιοι οι ισχυροί κύριοι πανάκριβες πραγματικές γούνες στις κυρίες του καλού κόσμου όσο εκείνες, δυστυχώς, επίμονα τις ζητούν. Τι να πει κανείς για το παλτό της αλληνής;

Μέχρι να απαγορευτεί αυστηρά το έγκλημα και να κυνηγηθεί ανελέητα ο ίδιος κυνηγός και ο λαθροκυνηγός, ίσως μπορούμε μόνο να εναποθέσουμε με όλη τη δόση χαιρεκακίας που διαθέτουμε, τις τελευταίες μας ελπίδες για αποκατάσταση της κοσμικής δικαιοσύνης, στην προαναφερθείσα έννοια της μετενσάρκωσης. Ναι, μην γελάτε… Τότε, ίσως να διαπιστώναμε πόσο ‘αλεπούδες’ θα γεννιόνταν στις επόμενες ζωές τους, όλοι οι Cavalli και οι όμοιοι τους με τα κοφτερά μάτια από αίμα.