Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Αγαπημένη μου Τηλεόραση

Τελευταία δεν έχω και πολύ χρόνο να σου διαθέσω αλλά ούτε και πολλή διάθεση, είναι η πικρή αλήθεια, γιατί προτιμώ πολλύ περισσότερο τον κινηματογράφο και διάφορες άλλες εκδηλώσεις ψυχαγωγίας και πολιτισμού. Μη μου κρατάς κακία, αν και νομίζω ότι προτού σε εγκαταλείψω εγώ, με είχες πρώτα παραμελήσει εσύ. Εξακολουθώ πάντως με μεγάλη προσοχή να σε βλέπω που και που, όταν έχεις κάτι ενδιαφέρον να μου πεις, αλλιώς αλλάζω όχι μόνο το κανάλι αλλά και θέση μέσα στο σπίτι, παύω δηλαδή να ασχολούμαι μαζί σου όπως, ευτυχώς, κάνουν οι περισσότεροι δικοί μου φίλοι. Ξέρω, θα μου πεις: Ε, και; Είσαστε τόσο λίγοι, είσαστε μειοψηφία και το τι είναι ενδιαφέρον σήμερα στην επικοινωνία μας, εγώ και μόνον εγώ το αποφασίζω. Όλοι το ξέρουμε πια ότι το επιχείρημα "τέτοια θέλει ο κόσμος" είναι μια μπούρδα και μισή. Ναι, λοιπόν, εκεί βρίσκεται το κλειδί. Ποιός είναι τελικά αυτός ο "εγώ"; Αυτός που με φορτώνει ασήκωτους τόνους ακριβοπληρωμένης σκαρταδούρας και ελάχιστα γραμμάρια καλής ποιότητας στα σήριαλ, τα talk shows, τα παιχνίδια, τις ειδήσεις, τις ταινίες κλπ.
Πριν απο πάρα πολλά χρόνια συνάδελφος (δημοσιογράφος ήτανε τότε, σήμερα είναι σπουδαίο και λαμπερό τηλεσταρ στο χώρο των εκπομπών του τύπου "μπουζουκλερί") με αφορμή ένα εσωτερικό παιχνίδι αλληλοσάτυρας - αυτό που λέμε καμμιά μ... να περάσει η ώρα - τότε, που μόλις σκάγαμε μύτη στο γυαλί, μου είχε πει: "Α, ρε Καλοστύπη, μια ζωή μειοψηφία είσαι". Εννοούσε πως δεν είχα πάνω μου "κάτι" ώστε σε υποτιθέμενη κωμική εκπομπή να βοηθήσει για σαρκασμό, χλευασμό και γενικά να βγάζει ...χοντρό γέλιο. Είχε δίκιο και ιδού τα αποτελέσματα... (εδώ ψιλογελάνε). Έστω.

Χτες το βράδυ όμως, παρακολουθώντας απνευστί τον Κώστα Γαβρά σε μια εξαιρετική συζήτηση με τον συνάδελφο δημοσιογράφο Μανώλη Κοττάκη, συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα με εμάς εδώ πέρα δεν είναι αυτός ο "εγώ" που επιδιώκει συστηματικά την επιβολή του γέλιου και της βλακώδους ελαφρότητας με ένα σωρό σαχλαμάρες, όπως ακριβώς τις χαρακτήρισε ο κ. Γαβράς. Η σαχλαμάρα θα είχε κι αυτή κατά κάποιον τρόπο το γούστο της, υπο την προϋπόθεση ότι το αντίπαλον δέος μιας διαφορετικής πρότασης δεν θα είχε τόσο ανελέητα κατατροπωθεί και απορριφθεί αλλά θα διατηρούσε αναλόγου μεγέθους μερίδιο στη ζύμη για την πίττα των ζωντανών και άλλων προγραμμάτων. Μια διαφορετική πρόταση προϋποθέτει όμως διαφορετικούς ανθρώπους όχι απλώς ανάμεσα στις γραμμές των τηλεθεατών, αλλά, κυρίως, ανάμεσα στις τάξεις των ιθυνόντων στις διοικήσεις των σταθμών.

Ο κύριος Κώστας Γαβράς για παράδειγμα που είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της κρατικής τηλεόρασης της Γαλλίας(!), αποκάλυψε πώς οι ιθύνοντες εκεί φροντίζουν ώστε οι θεατές να μην καταντούν σκέτοι παθητικοί τηλε - θεατές, αλλά να καλλιεργούν την αισθητική τους μέσω του κινηματογραφου. "Τα Σαββατόβραδα είναι καλύτερα να ξεκολλούν απο τον καναπέ και να πηγαίνουν στο σινεμά", είπε ο διακεκριμένος σκηνοθέτης εξηγώντας ότι για το λόγο αυτό δεν βάζουν ταινίες το Σάββατο στην τηλεόραση. Για να πάει ο κόσμος στον κινηματογράφο, να μπει στη διαδικασία της επιλογής, να διαλέξεις μια ταινία.
Άραγε πώς θα διαμορφωνόταν το γενικότερο τηλεοπτικό τοπίο στην Ελλάδα αν... αν στη λήψη των αποφάσεων αυτός ο "εγώ" της Τηλεόρασης, που έτσι κι αλλιώς μόνος του διαλέγει κι αποφασίζει τι έχει ενδιαφερον να βλέπουμε, προερχόταν από τις ματιές και τις εμπειρίες ανθρώπων σαν τον Κώστα Γαβρά; Χμ, δεν νομίζω ότι θα το μάθουμε πολύ σύντομα, μακάρι να διαψευστώ.

Στην ταινία "Paris je t' aime" τις προάλλες, ξεκινώντας απο τη Μονμάρτη, μετά στις Όχθες του Σηκουάνα, απο κει Τουιλερί, κατόπιν Πέρα απο το Δέκατο Έκτο, μετά στη Βαστίλλη, την Πλατεία Βικτουάρ, φυσικά στον Πύργο του Άϊφελ, αργότερα στο Πάρκο Μονσό αλλά και στις πλατείες Ντε Φετ και Πιγκάλ, αλλά και στη Μαντλέν, φυσικά στο Καρτιέ Λατέν και... και... και... περιπλανήθηκα ξανά σ' αυτήν την υπέροχη πόλη κι ένιωσα ευγνωμοσύνη για τους εικοσιένα σκηνοθέτες που συνεργάστηκαν και δούλεψαν γι αυτό το λόγο: Για να δω εγώ (χωρίς τα εισαγωγικά) κάτι όμορφο, που με σέβεται και με υπολογίζει σαν άνθρωπο νοήμονα και πολιτισμένο που διατηρεί κι άλλο ένα μειοψηφικό ελάττωμα: Πιστεύω μονίμως ότι κάτι θα γίνει και θα βρούμε μιαν άκρη στο τέλος να ξεφύγουμε για τα καλά απ' το θολό τοπίο που συσκοτίζει τα μυαλά μας. Λέτε; Ε, βάλτε κι εσείς ένα χεράκι: Αντισταθείτε στη συνήθεια.