ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΦΩΚΙΑΣ

Μπράβο βρε, και στα δικά σας...

Κάποτε οι άνθρωποι θα ζήσουμε σε μια ωραία γυάλα σαν αυτές με τα ψεύτικα τοπία που τις κουνάς και χιονίζει απο μέσα γιατί το σόι μας έχει μια βαρβαρότητα που είναι κόρη της υποκρισίας, αδελφή της βλακείας και σύζυγος του κυνηγού κεφαλών.

Ιδού κι ένα απόσπασμα απο διήγημα του Σωτήρη Δημητρίου που έτυχε να το διαβάσω χτες προτού κοιμηθώ και δεν μπόρεσα εύκολα...
"Σκεφτόμουν την ιστορία που μας είχε πει ο φίλος κι ένα βράδυ είδα κάτι ανάλογο στην τηλεόραση. Έδειχνε το κυνήγι της φώκιας. Χτυπάνε ξαφνικά στο κεφάλι τα μικρά, για να διαρκέσει όσο το δυνατόν λιγότερο η αγωνία του θανάτου. Επηρεάζεται η ποιότητα του δέρματος.
Με τι επαγγελματική ικανότητα θέριζαν οι κυνηγοί. Σώριασαν δεκάδες σώματα σε λίγη ώρα. Τα ζώα αιμορραγούσαν απο τα μάτια, τα ρουθούνια και τ' αυτιά. Τα μεγάλα θηλυκά τ' άφησαν για την αναπαραγωγή. Μια μητέρα φώκια κοιτούσε απο μικρή απόσταση. Στα μάτια της υπήρχε αβυσσαλέος θρήνος, μπερδεμένος με φόβο, μπερδεμένος με οδυνηρή έκπληξη, μπερδεμένος με τρέλα, μπερδεμένος με βαθύτατη θέληση για απώλεια.
Έφυγαν οι κυνηγοί κι εκείνο το ζώο, άβουλο, σωριασμένο σχεδόν, έκατσε στον τόπο του φόνου όλη την ημέρα, όλο το βράδυ. Χαράματα, τρεκλίζοντας πήρε τα τρίστρατα.
Εκεί τελείωσε το ντοκιμαντέρ, αλλά συνέχισα να περπατάω μ' εκείνη τη φώκια στους έρημους πάγους."

(Ο τίτλος του διηγήματος είναι Καλοκαίρι στα σώματα, καλοκαίρι στις καρδιές και περιλαμβάνεται στο βιβλίο " η φλέβα του λαιμού", εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ).