ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ

Αχ, κατακαμένη Πάρνηθα

Να πώς το έθεσε η Σούζυ με τον απλοϊκό τρόπο του σκέπτεσθαι που διαθέτει ως μέση εργαζόμενη Ελληνίδα, μέσης ηλικίας, μέσης οικονομικής κατάστασης, μέσης μόρφωσης: «Βρε, αυτοί» είπε – και το αυτοί το είπε με περιφρόνηση σχεδόν με αηδία - «πρέπει να φύγουν, να εξαφανιστούν τώρα, όχι να φύγουν μόνο από την κυβέρνηση, από τη χώρα, να φύγουν από προσώπου γης.» Κι έμοιαζε κάπως να ξελαφρώνει λέγοντας αυτό: κάποιοι δηλαδή να ντρέπονται πάρα πολύ για το φοβερό κακό· για όλα εκείνα τα ζώα, τα δέντρα, τα ζωύφια, τα χορτάρια από το πιο μεγάλο ως το πιο μικρό που τόσο απαίσια πέθαναν εξ’ αιτίας μας.

Εξ’ αιτίας μας, βέβαια, εξ’ αιτίας των ανθρώπων γιατί και οι ακραίες καιρικές συνθήκες είναι εξ’ αιτίας μας, και οι πολιτικές ευθύνες, και οι αστικές και οι ποινικές και οι εμπορικές και οι λόγω βλακείας ευθύνες, είναι καταστροφές που συμβαίνουν εξ’ αιτίας αυτών που εγκληματούν συνειδητά κι εκείνων που τους διευκολύνουν ασυνείδητα· επειδή οι πρώτοι κινούνται με ασφάλεια, ξέροντας καλά, χρόνια τώρα, ότι τα μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης είναι (και ήταν πάντοτε) πρόχειρα, ελλιπή, ανεπαρκή. Οι δεύτεροι επίσης ξέρουν ότι η τιμωρία του εγκληματία κατά του φυσικού περιβάλλοντος είναι θεωρητική και πρακτικά ανέφικτη. Γιατί; Δεν υπάρχει γιατί. Γιατί έτσι. Άλλοι λένε «τα συμφέροντα», άλλοι λένε, Δε γίνεται να πιάσεις εμπρηστή και να’ σαι σίγουρος ότι αυτός το έκανε άμα δεν το ομολογήσει ή άμα δεν υπάρχουν μάρτυρες που να τον έχουν δει και να το καταθέσουν και να στέκει η μαρτυρία κ.λπ. κ.λπ. Ίσως γιατί κανείς ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά το να πιαστεί ένας, έστω ένας που έβαλε φωτιά κι ένας, έστω ένας που τον πλήρωσε για να τη βάλει και να τους δέσουνε και τους δυο μαζί ανάμεσα στα καμένα και να τους πυρπολήσουνε ζωντανούς.

Και να γινόταν, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Κι αφού δεν γίνονται αυτά τα πράγματα πώς θα αναλάβουν άλλοι, οι υψηλά ιστάμενοι την όποια ευθύνη μόνο και μόνο επειδή δεν πρόλαβαν, δεν συντόνισαν τέλεια την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, της μίας ή πολλών, της Πάρνηθας ή της Πεντέλης, του Υμηττού ή του Μαινάλου.

Η ευθύνη, φίλη μου, είναι μόνο δική μου και δική σου. Να το θυμάσαι. Γι αυτό κανείς δεν τιμωρείται ποτέ εκτός από τα θύματα δηλαδή εμάς. Η ευθύνη είναι όλων μαζί ταυτόχρονα κι όλοι μαζί θα τιμωρηθούμε όταν θα ’ρθει η ώρα με διαφορετικό τρόπο κι από άλλη αιτία, ξεχωριστά ο καθένας, όταν θα αναρωτιόμαστε: Μα γιατί, γιατί Θεούλη μου, τι έκανα και με τιμωρείς τόσο άδικα;

Αλλά να αφήσουμε τις νομοτελειακές αμπελοφιλοσοφίες.

Υπάρχει τρόπος να μη καιγόμαστε άδικα, υπάρχει λύση, υπάρχει οπωσδήποτε κάτι που αν το κάνουμε και το τηρούμε ευλαβικά, θα ζούμε στον επίγειο παράδεισο με τα δάση μας, με τα ωραία νερά μας, με τα ζώα μας, τα πουλιά, οξυγόνο άφθονο να αναπνέουμε. Αμέ, υπάρχει η πιο καταπληκτική ιδέα ώστε να μη βάζει κανείς επίτηδες φωτιά στη ζωή μας, κι αν καμιά φορά αρπάξει πυρκαγιά κατά λάθος ή κατά κακή τύχη, θα σβήνει πολύ γρήγορα προτού επεκταθεί και γίνει ανεξέλεγκτη, κι ύστερα ακόμα κι η πιο περιορισμένης έκτασης ζημιά θα αποκαθίσταται κι όλα θα γίνονται καλύτερα από πριν. Υπάρχει, γιατί δεν μπορεί να’ χουμε φτάσει στο διάστημα (εντάξει όχι εμείς αλλά το ίδιο κάνει) και να μην υπάρχει τρόπος για τη Γη. Κάτι άλλο παίζει...

Και μέχρι να γίνει το θαύμα, όσοι μας κυβερνούνε κατόπιν της δικής μας λαϊκής εντολής κι έχουνε τη χαρά να γίνονται αρμόδιοι υπουργοί και πρωθυπουργοί, αυτοί όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι, να πληρώνουνε πρόστιμα, πολύ μεγάλα πρόστιμα στην πόλη ή το χωριό όπου υπάγεται η κάθε καταστροφή· από την τσέπη τους κανονικά να πληρώνουν "φόρο τιμής" επειδή επί υπουργίας τους και πρωθυπουργίας τους συνέβη κακό κι επειδή απέτυχαν να το προλάβουν για να μη συμβεί. Κάθε πρωθυπουργός και κάθε υπουργός να πληρώνει στο δημόσιο κορβανά, ας πούμε από 150.000 ευρώ! Λέτε να μην τα’ χουν; Λέτε να είναι πολλά; Μα και τα αξιώματά τους, η δύναμη και η ισχύς τους, η αίγλη και οι τιμές που τους αποδίδονται όπου πάνε κι όπου σταθούνε πολλά είναι, πολύ περισσότερα είναι τα οφέλη που απολαμβάνουν σε σχέση με τις ευθύνες που αναλαμβάνουν. Όπως κι εμείς, οι ασήμαντοι πολίτες που πληρώνουμε πολύ περισσότερους φόρους απ’ όσο αξίζει η λειψή λειτουργία μιας πεπαλαιωμένης, μεταχειρισμένης, κουρασμένης κρατικής μηχανής με μαϊμούδες ανταλλακτικά.
Υποτίθεται ότι όταν ένας υπάλληλος σε μια εταιρεία (δημόσια ή ιδιωτική) βρεθεί υπεύθυνος για οποιαδήποτε ζημιά (από αμέλεια ή δόλο) είτε την πληρώνει είτε απολύεται. Εκτός κι αν η επιχείρηση είναι οικογενειακή οπότε δεν βάζεις το μαχαίρι στο λαιμό του αδερφού σου, του κουμπάρου σου, του μπατζανάκη σου· κάτι τέτοιο αντίκειται στις ελληνικές παραδόσεις, παντός είδους και άνευ όρων παραδόσεις. Αλλά βλέπεις στη εταιρεία η Ωραία Ελλάς δεν έχει υπεύθυνους. Μόνο γνωστούς και... εξαιρετέους έχει.

Κι όσο για το τι είναι αυτό το κάτι που θα τα κάνει όλα ωραία, δεν σας πω εγώ, αυτοί πρέπει να το βρουν και να μας το πούν, αλλιώς, όπως λέει κι η Σούζυ, να σηκωθούν και να φύγουν, όχι από την κυβέρνηση, από τη χώρα να φύγουν γιατί δεν τους χρειάζεται κανείς· αλλού να πάνε να λένε αυτά που ξέρουνε, αλλού να πάνε τάχα να φτιάξουνε και να νοικοκυρέψουνε τον κόσμο· εδώ αρκετά μας υποχρέωσαν μερικοί μερικοί.
Και μέχρι να αποφασίσουν να κάνουν κάτι, να πληρώσουν κάτι περισσότερο από τη δική τους τσέπη για τα κοινά: τα καμένα δάση και τα καημένα ζώα.

Κι εμείς που υποτίθεται είμαστε υπεύθυνοι και γι αυτούς και για όλα, να πάμε (γιατί όχι;) την Κυριακή, στις 8 Ιουλίου στις 7 το απόγευμα έξω από τη Βουλή να απαιτήσουμε να αναστήσουν όλα όσα κάηκαν στην πυρά μιας χρόνιας ανικανότητας, ολιγωρίας, βλακείας, αδιαφορίας, υποκρισίας για το περιβάλλον, εγκληματικής ανευθυνότητας.

Αλλά θέλετε να σας πω κάτι: Τίποτα δεν θα γίνει. Θα ξεχαστεί κι η Πάρνηθα όπως όλα. Κι ο χορός της αυτοκαταστροφής μας θα γίνεται ολοένα πιο ξέφρενος. Γιατί και τα παιδιά, δυστυχώς, έχουν ήδη αρχίσει να νιώθουν ξένα (alien) προς τη Φύση όπως τη ξέρανε κάποτε απο τα παραμύθια.