ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΄ΠΑ ΜΟΥ ΄ΠΕΣ

Επιστρέφοντας στο Βερολίνο

Οι Γερμανοί στις αρχές του 20ου αιώνα είπαν:Bauhaus!

Τον οποίον θα πει, Hausbau, δηλαδή "χτίσιμο σπιτιών".

Θέλησαν είτε να βιομηχανοποιήσουν τον Πολιτισμό και την Τέχνη είτε να εξωραΐσουν την εκβιομηχάνιση και τα κατάφεραν θαυμάσια. Συμφιλίωσαν την καλλιτεχνική έκφραση του ζωγράφου, του γλύπτη, του φωτογράφου, του αρχιτέκτονα... με τη δουλειά του τεχνίτη ιδιωτικών και δημόσιων έργων.

Οι Έλληνες επινόησαν το χαρακτηρισμό:Καλλιτεχνίτης κι ερημοσπίτης!

Όλοι ξέρουμε την απαξίωση που κρύβει αυτή η φράση: ότι δηλαδή αντί κάποιος να κοιτάξει να μάθει καμιά χρήσιμη τέχνη το ρίχνει στην... καλλιτεχνία και πεθαίνει στην ψάθα.

Έτσι την ίδια περίπου εποχή του Hausbau στη Γερμανία, εμείς εδώ καταφέραμε το αντίθετο: καταστρέφαμε σταθερά την όποια πολιτιστική σχέση μπορούσε να αναπτυχθεί μεταξύ Τέχνης με ΤΑΦ κεφαλαίο και Αρχιτεκτονικής εφαρμοσμένης τέχνης και τεχνικής στις κατασκευές στις πόλεις μας με βάση τους πολεοδομικούς μη κανόνες και το χωροταξικό μη σχέδιο.

Εντάξει, φυσικά, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων! Όπως πάντα στην Ελλάδα οι μεμονωμένες περιπτώσεις κάνουν τη διαφορά στο σύνολο... Δυστυχώς.

Μετά την Belle Epoque μα κυρίως μετα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τη Χούντα αλλά και μετά την παλλινόρθωση της Δημοκρατίας, η όποια πολιτισμένη σχέση μεταξύ Τέχνης - Πολιτισμού - Πόλεων άρα και Ανθρώπων έγινε ανταγωνιστική, επιθετική, εχθρική, αβίωτη.

Αυτές τις σκέψεις έκανα στις αρχές του 21ου αιώνα, τώρα τελευταία δηλαδή, όταν πήγα στο Μουσείο της Ηρακλειδών και είδα στην έκθεση με τα έργα του Ανρί ντε Τουλούζ Λωτρέκ σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες από αρχείο του Ε.Λ.Ι.Α για την Μπελ Εποκ και το πώς ήταν τότε η Αθήνα! Κι όταν, βέβαια, επιστρέφοντας από το Βερολίνο (ή μάλλον επιστρέφοντας στο Βερολίνο γιατί είχα να το δω απο την πτώση του Τείχους) και το νησί των Μουσείων και το Mitte, στον πρώην ανατολικό τομέα, κατανόησα απολύτως ότι τελικά η καταστροφή (ή η σωτηρία) της κάθε μεγάλης και μικρής πόλης δεν έχει τόσο καθοριστική σχέση με τους πολέμους που έχει ζήσει όσο με την μετα-πολεμική ανάπτυξή της εν καιρώ ειρήνης...

Και της είπα: Γιατί, ρε γαμώτο, αυτοί κι όχι εμείς;

Και μου είπε: Γιατί αυτοί έχουν πολιτικούς που νοιάζονται πιο πολύ. Εμείς;