ΑΣΜΑ ΘΡΑΥΣΜΑ ΘΑΥΜΑ...

Paris

Ανεπιφύλακτα σου συνιστώ να πας να δεις αυτή την ταινία σε σκηνοθεσία Cedric Klapisch (ναι, ούτε κι εγώ τον είχα ξανακούσει μέχρι χτες αλλά τι θα πει; Μεγάλα ταλέντα υπάρχουν κι ας μην έχουν μεγάλη φήμη στο ευρύ κοινό όπως εγώ ας πούμε) και δεν πειράζει καθόλου αν ξέρεις μόνο την Juliette Binoche ως πρωταγωνίστρια και όχι τον Fabrice Luchini (φωτο), εκτός κι αν είσαι από αυτούς που πηγαίνουν στο σινεμά έτσι για να σκοτώσουν άσκοπα την ώρα τους, τρώγοντας ποπ κορν με σκοτωμούς και γνωστούς ηθοποιούς. Κι αυτό μέσα στη ζωή είναι και μπορεί... να το πάθει ο καθένας.

Αλλά αν τυχαίνει να είσαι και άνθρωπος που σκέφτεται δηλαδή όχι ανόητος, κι επιπλέον αν είσαι και άνθρωπος με ενεργά συναισθήματα (πέραν των όσων απασχολούν τη δική σου οριοθετημένη ζωή) δηλαδή αν δεν είσαι κανένας αναίσθητος, που νομίζει ότι αυτά που τον βασανίζουν είναι ξένα κι άσχετα με όσα συμβαίνουν σε άλλους ανθρώπους γύρω του, ε, τότε, αυτή είναι μια ταινία για σένα: "Δεν ξέρεις πόσο τυχερός είσαι".

Αν π.χ. τώρα εσύ διαβάζεις αυτό το κείμενο, που εγώ τώρα γράφω για σένα αλλά εσύ δεν το βλέπεις αυτήν ακριβώς τη στιγμή αφού δεν το έχω ακόμα αναρτήσει αλλά είναι βέβαιον ότι θα το δεις εσύ ή κάποιος άλλος, σημαίνει ότι η ζωή μας μέσα στην περατότητά της δεν έχει τελειώσει επειδή το "τώρα" το δικό μου και το "τώρα" το δικό σου δεν διασταυρώνονται στη χρονική στιγμή που εγώ, εσύ ή κάποιος άλλος βιώνουμε ως παρόντα χρόνο ...

Η στιγμή που παρήλθε δεν έχει ακόμα εμφανισθεί κι αυτή που θα 'ρθει έχει κιόλας φύγει... Μουσική στον αέρα που αναπνέουμε, εικόνες που περνούν αλλά δεν χάνονται.

Αυτά ήθελα να σου πω σήμερα, έχοντας εμπνευστεί απο την ταινία που είδα χτες.