ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΣΕΝΑΡΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑ

Των αληθινών όπλων προηγούνται τα ψεύτικα λόγια

Εκεί όπου αποτυγχάνει η πολιτική συνήθως ξεκινά ο πόλεμος, λένε. Αλλά η πολιτική, όπως εξελίσσεται στην πατρίδα μας, μοιάζει μ' αυτόν που δειλιάζει να κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο εναντίον των αντιπάλων (ή να ομολογήσει τον έρωτά του) οπότε χρησιμοποιεί ενδιάμεσους παράγοντες για να απειλεί θεούς και δαίμονες, πράγμα που του δίνει ένα πλεονέκτημα έναντι των άλλων, και εμφανίζεται σαν πολιτισμένος υπερασπιστής αξιών και ελευθεριών. Παρακολουθούμε τα νέα κι όπως βουΐζουν τα γεγονότα, οι δηλώσεις, οι αντιδράσεις στο μυαλό μας μαίνεται απόηχος: " Πυρά εξαπέλυσε κατά του... με σφοδρότητα επιτέθηκε.... τα βέλη του έστρεψε εναντίον... δριμεία επίθεση... οι αντάρτες εμφανίζονται... το αντάρτικο συνεχίζεται... οι λοχαγοί της παράταξης... ο πανίσχυρος στρατηγός... το βαρύ πυροβολικό του κόμματος... βόμβα στα σχέδια... με βολές κατά των αντιπάλων... στο στόχαστρο βρέθηκαν... νέα μάχη των υπερασπιστών της πολιτικής για... τα όπλα των επικριτών... πόλεμος ξέσπασε μεταξύ..."
Όχι δεν ήταν κακό όνειρο μπροστά στην τηλεόραση. Ήταν ο εφιάλτης μιας συνήθους περιγραφής των πολιτικών δρώμενων. Πόλεμος, παιδί μου, για να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα επιβίωσης και διαβίωσης των ανθρώπων, ημών δηλαδή, που πρακολουθούμε σκηνές φρίκης να ξεδιπλώνονται στα πεδία των μαχών και των αντιπαραθέσεων: ποιος ήταν πιο διεφθαρμένος απο τον άλλον, ποιος είπε περισσότερα ψέματα, ποιος έγινε θυσία στο κόμμα, ποιος πρόδωσε και ποιος προδόθηκε, ποιος έχει καθαρά τα χέρια απο το αίμα των πολιτών που φοροδιαφεύγουν μήπως γλιτώσουν κατιτί από το πλιάτσικο των σωτήρων, που αιωνίως ασκούν εξουσία, οι ίδιοι και οι ίδιοι, κατ΄εικόνα και ομοίωση οι πρώην κι οι επόμενοι.

Πριν απο μερικά χρόνια είχαμε στην Ελλάδα μια κυβέρνηση, που ενώ κυβερνούσε με αυτοδυναμία ουσιαστικά σ υ γ κ υ β ε ρ ν ο ύ σ ε με τμήμα της μείζονος αντιπολίτευσης.
Στο παρασκήνιο ακριβώς αυτής της, πώς να την πω, συν/διακυβέρνησης, είχε συν/διαμορφωθεί μέτωπο με ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες του αντίπαλου κόμματος, που επειδή ασκούσαν μεγάλη επιρροή σε σημαντικούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς τους έθεσαν στην υπηρεσία της κυβέρνησης του πρωθυπουργού υπό τον όρο να μη τους κακοκαρδίζει ούτε χατίρια να τους χαλά και θα τα πήγαιναν μια χαρά οι δυο τους, όπως κι έγινε για χρόνια.

Όσο διαρκούσε η ανομολόγητη συνεννόηση, με τα μέσα και τους μηχανισμούς επικοινωνίας που είχαν με το μέρος τους, μύτη δεν άνοιγε δεν πάει να γινόταν της κακομοίρας στην κοινωνία. Όλα μια χαρά!Φυσικά, δεν ήταν και καθόλου εύκολο να διακρίνει τι παιζότανε πίσω απ' την πλάτη του ο απλός πολίτης, ο βιοπαλαιστής, ο μέσος ψηφοφόρος, που είχε δώσει την ψήφο του σε ένα απο τα δυο μεγάλα κόμματα και, τέλος πάντων, στο κόμμα της αρεσκείας του είχε κανα δυο πολιτικούς, να κάνει τη δουλειά του μια που τους είχε "σταυρώσει" άρα είχε θάρρος να ζητά όχι, όχι ρουσφέτι, προς Θεού, το δίκιο του ζητούσε, όπως όλοι που το ζητούσαν απο παντού γιατί δεν το έβρισκαν πουθενά χωρίς πολιτικό, τσέπη ή πολιτικό στην τσέπη.

Αυτό που συνέβαινε, τότε, πολύ διακριτικά, προσεκτικά κι οπωσδήποτε κρυφά απο τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων, ήταν ότι ικανό χρονικό διάστημα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ. κατάφεραν να συγκυβερνήσουν. Κι όλα τους πήγανε καλά. Το ΠΑΣΟΚ έφαγε, έσκασε κι έφυγε κι ήρθε η Ν.Δ. να αποτελειώσει το έργο μπας και τακτοποιήσει τίποτα απλήρωτους λογαριασμούς, φως, νερό, τηλέφωνο που άφησαν οι ένοικοι της παρελθούσης συνεξουσίας.

Αυτό που συμβαίνει, τώρα, όχι και πολύ διακριτικά είναι ότι αρχίζουνε πάλι να μιλάνε (φωναχτά τούτη τη φορά) περί συμβίωσης και συγκατοίκησης, τάχα να αρνούνται παν τέτοιον ενδεχόμενο, αλλά ουδείς τολμά να το ομολογήσει ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα:
"Λοιπόν, εγώ χωρίζω απ' τον Γιώργο, εσύ χωρίζεις απ' τον Κώστα και παντρευόμαστε με πολιτικό γάμο". Στην Τήλο!
Ε, ρε... θα βουλιάξει το νησί λέμε! Καλύτερα όλα στο φώς παρά κρυφοί και μάταιοι εραστές.

Παιδιά, αφήστε τα μίση και τις πολεμικές ιαχές του κώλου κι αποφασίστε με ποιόν είναι και με ποιον δεν είναι καθένας απο εσάς, μπας και δούμε καμιάν άσπρη μέρα σε τούτον εδώ τον τόπο.