ΠΑΡΑΦΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ

Το 1931, ο Πωλ Βαλερύ έλεγε:

"Κάθε φορά που οι σκέψεις μου γίνονται πολύ μαύρες και απελπίζομαι απο την Ευρώπη, δεν βρίσκω άλλη ελπίδα παρά μονάχα στη σκέψη του Νέου Κόσμου".

Σήμερα, ανεξαρτήτως τού πώς θα ενεργήσει τελικά και πώς θα επηρεάσει την Ευρώπη ο Νέος Κόσμος, που οραματίζεται ο Μπαράκ Ομπάμα, θα παραφράσω τον Πωλ Βαλερύ λέγοντας:

"... δεν βρίσκω άλλη ελπίδα παρά μονάχα στη σκέψη της Ιστορίας της Τέχνης στην Ευρώπη".

Τέχνες, τεχνικές και τεχνολογίες χάριν της πολιτικής ενός παγκόσμιου πολιτισμού στον παραπαίοντα πλανήτη όπου οι άνθρωποι από το περιθώριο παρακολουθούν την εξέλιξη της κατάρρευσης αυτού που μέχρι χτες αποκαλούσαν ανάπτυξη και πρόοδο, κάνοντας για το αύριο μαύρες σκέψεις. Να είναι άραγε όλα αυτά ένας εφιάλτης απο μια κακόγουστη φάρσα; Ότι δηλαδή στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, υλών και υλικών, των ανθρωπίνων ικανοτήτων, δυνατοτήτων, δικαιωμάτων, υποχρεώσεων, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι, θα πρέπει να ξανασκεφτούν αν και κατά πόσο η καλλιέργεια του νου, η μόρφωση, η παιδεία, οι επιστήμες είναι για να τίθενται πράγματι στην υπηρεσία μιας καλύτερης και ασφαλέστερης ζωής για όλους ή μονάχα για λίγους, όσους προκαταβάλουν υψηλό χρηματικό αντίτιμο για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, που, ναι, αναμφίβολα, υπο αυτήν την προϋπόθεση, του ατομικού πλούτου ή πλουτισμού, και υπάρχει και διατίθεται.

Να σκεφτούμε δηλαδή ότι παρά την ανάπτυξη και την πρόοδο της ανθρωπότητας εδώ και τόσους αιώνες, η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια εξακολουθούν να μη χωρούν εύκολα ούτε αυτονόητα στην καθημερινότητα του μισθοσυντήρητου οικογενειάρχη βιοπαλαιστή και της εργαζόμενης (απο ανάγκη και όχι πάντα απο χειραφέτηση) συζύγου του με ένα ή δυο παιδιά που τάχα χτίζουν το μέλλον τους σε υπό κατάληψη ή υπό εγκατάλειψη δημόσια σχολεία και δημόσια πανεπιστήμια. Ολοένα και περισσότερους ακούω να τρέμουν στην ιδέα τι θα γίνει αν δεν εξασφαλίσουν αρκετά χρήματα για να στείλουν το παιδί στο εξωτερικό να πάρει ξένα πτυχία, μάστερ και διδακτορικά. Μακάρι να μπορούσαν όλοι να σπουδάζουν στα Κολλέγια, τις Αγγλίες, τις Γαλλίες και τις Αμερικές μα αν δεν μπορούν για λόγους οικονομικούς ή άλλους, είναι αυτός λόγος η Παιδεία και τα ελληνικά πτυχία να παραμένουν υποδέεστερα και ανεπαρκή;

Η επέτειος του Πολυτεχνείου με κάνει να κάνω ξανά μαύρες σκέψεις για το τι τραβά αυτή η χώρα, απο τότε μέχρι τώρα, κι αν κάναμε κάποια λίγα βήματα μπροστά είμαστε πολύ πίσω.

Σε ποιαν άλλη σκέψη, λοιπόν, να εναποθέτει κανείς σήμερα τις ελπίδες του αν όχι στην Τέχνη και τον Πολιτισμό, που είναι ανεξίτηλα βαλμένα απ' το θεό στων Ελλήνων τα ιερά γονίδια;