ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ - ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ: 1 - 0

Θα βολευτούμε πάλι στα στενά θρανία της στερνής γνώσης να σ' είχα πρώτα...

Σε κείνη τη διαφήμιση όπου ένας γέρος μοιάζει να τα’ χει λίγο χαμένα, όπως άλλωστε και ένας νέος που τον κοιτά με άδειο βλέμμα και γλύφει το παγωτό του, λέει:
«Να φύγετε… Να πάτε αλλού»!
Στην Ελλάδα, η πορεία και η εμπειρία της ζωής μετά την μεταπολίτευση περίτρανα έχει αποδείξει ότι το ατομικό δικαίωμα δραματικά υπερτερεί του συλλογικού.
Η δημοκρατική μας ταυτότητα ως έθνους, την οποία καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί φέρουμε πάνω μας δικαιωματικά και υπερηφάνως, μετά την πτώση της δικτατορίας, χρησιμοποιείται πολλάκις για να κακοποιεί συστηματικά και τρόπο εγκληματικό και ύπουλο (κάτι σαν τα γλυκόλογα και τις σοκολάτες πριν τον βιασμό ανηλίκου) την ουσία και την έννοια της πραγματικής δημοκρατίας.

Με στρατηγική μέθοδο (κάτι σαν το καρότο και το μαστίγιο), ξεκινώντας από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι νέοι μαθαίνουν από τους άλλους νέους και από μεγαλύτερους ότι σημασία δεν έχει η παιδεία και το πτυχίο αλλά η παπαγαλία των κομματικών συνθημάτων και οι γνωριμίες με παράγοντες και παραγοντίσκους των νεολαιών των κομμάτων. Το ίδιο ακριβώς μοντέλο επιβίωσης, ανέλιξης και προόδου του νέου ανθρώπου, που ξεκινά στο Πανεπιστήμιο να σκέφτεται πιο σοβαρά το αύριό του (όταν δεν έχει κανένα σίγουρο και καλοστρωμένο πεδίο εργασίας και βιοπορισμού από την οικογένεια), αυτή ακριβώς η συνταγή, που πολλοί συναπαντήσαμε στα ΑΕΙ του 1979, ισχύει μέχρι σήμερα στα ΑΕΙ του 2009.

Τριάντα χρόνια μετά την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρώπη, την Ε.Ο.Κ. την Κοινότητα, την Ένωση, όπως θέλετε πέστε την, κάθε νέος ψάχνει έρημος και μόνος να βρει την άκρη της επιβίωσης, δίχως δικλείδες ασφαλείας από το κράτος, παρ’ εκτός κι αν έχει φερθεί “έξυπνα” ως φοιτητής κι έχει δουλέψει σκληρά για το κόμμα, τους κομματικούς τσάτσους, στα κομματικά μέσα και διαύλους σε βάρος της μελέτης του και της προόδου του στην όποια επιστήμη διάλεξε συνειδητά ή τυχαία.

Ο νέος έχει πειστεί ότι “θα χωθεί”, ότι “θα τον χώσουν”, ότι “θα τον βολέψουν”, ότι θα εισπράξει με τόκο την αφισοκόλληση, την ντουντούκα, την στρατολόγηση και άλλων στο κομματικό fun club, ότι καλό είναι και το πτυχίο, αν καταφέρει και το πάρει, αλλά ότι μόνο μ’ αυτό δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Αν βέβαια ξέρει ότι ο προϋπολογισμός της οικογένειας προβλέπει και επιτρέπει συνέχιση σπουδών στα αμερικανικά ή τα άλλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, έχει καλώς. Θα αξιοποιηθούν ακόμα καλύτερα και οι πρότερες “κομματικές σπουδές του” στο ελληνικό πανεπιστήμιο όταν με το καλό θα επιστρέψει και θα ψάξει για καλή δουλειά με καλά λεφτά και προοπτικές εφ’ όσον δεν ξεχάσει και τις κομματικές υποχρεώσεις ως πολίτης με βιογραφικό που απλώς θα διευκολύνει το απαραίτητο πολιτικό μέσον.

Αυτά δεν τα λέω επειδή τα έχω ζήσει κάποτε, παλιά, αλλά επειδή τα είπε έτσι και καλύτερα προ ολίγων ημερών ένας νέος σημερινός σε μια κομματική εκδήλωση του δήμου του όπου πήγε κι αυτός και άλλοι για να ακούσει υποψήφιους ευρωβουλευτές και βουλευτές και τοπικούς παράγοντες κάποιου κόμματος, δεν έχει σημασία ποιανού κόμματος, να μιλούν για νέα εποχή, ήθος, αξιοκρατία, κοινωνική αλληλεγγύη κ.λ.π.
Αυτά δεν τα λέω επειδή στην Ουκρανία, παρακαλώ, ένας νέος που είναι φοιτητής και παράλληλα εργάζεται, η νομοθεσία του κράτους τον προστατεύει και απαγορεύει την απόλυσή του, αλλά γιατί στην Ελλάδα της Ε.Ε. ένας μεσήλικας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, που συμμορφώνεται με την Οικονομία της Γνώσης και πάει ξανά να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο για δεύτερο πτυχίο και που κατορθώνει να αριστεύει, θα έχει την ίδια μεταχείριση απέναντι στο φάσμα της ανεργίας, ναι, γιατί μπροστά στη δημοκρατία της ανεργίας είναι όλοι ίσοι και δεν έχουν σημασία ούτε οι επιδόσεις ούτε οι ικανότητες, αλλά κάτι άλλο, πέρα και πάνω από όλα αυτά, που προεκλογικά, δίχως φειδώ μηδέ καν αιδώ, επικαλούνται άπαντες οι πολιτικοί ως υπέρτατες αξίες τις οποίες δήθεν τιμούν και σέβονται.

Όχι, δεν μηδενίζω, δεν εκμηδενίζω σε καμία περίπτωση, περιγράφοντας την από 30ετίας ελληνική πραγματικότητα, κι ούτε ισχυρίζομαι ότι οι διεκδικητές της εξουσίας, αλλά και της μη εξουσίας, είναι όλοι ίδιοι. Και μη πείτε πάλι ότι, ναι, αλλά έχουν γίνει βήματα. Αλίμονο να μην είχαν βήματα γίνει τριάντα χρόνια τώρα
Λέω όμως ότι όλοι, όλοι, όχι μεμονωμένα όσοι ατομικά αυτοπροσδιορίζονται ως σοσιαλιστές, δημοκράτες, πατριώτες, υπεύθυνοι που καταδικάζουν δημοσίως την βαρβαρότητα, την οποία άπαντες μετά βδελυγμίας αποστρέφονται κατά την άσκηση είτε της διακυβέρνησης είτε αντιπολιτευτικής δράσης, όλοι, πρέπει συλλογικά εμπράκτως να το αποδείξουν με κάποια κίνηση σήμερα κιόλας. Για παράδειγμα:
1) Ουδείς νέος εργαζόμενος, που είναι φοιτητής απολύεται λόγω της οικονομικής κρίσης από τη δουλειά του υπό την προϋπόθεση να αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά δεν έχει εγκαταλείψει τις σπουδές λόγω δουλειάς.
2) Ουδείς εργαζόμενος, ανεξαρτήτως ηλικίας, απολύεται λόγω της οικονομικής κρίσης εφ’ όσον βρίσκεται σε διαδικασία απόκτησης νέας Γνώσης μέσω σπουδών (π.χ. στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο) υπό την προϋπόθεση να αποδεικνύεται η συνεπής παρακολούθηση και οι επιδόσεις.
3) Όσες εταιρείες – επιχειρήσεις, εμπράκτως υποστηρίζουν την Οικονομία της Γνώσης να έχουν φοροαπαλλαγές (π.χ. για τα έξοδα σπουδών των υπαλλήλων τους).

Αλλά, ας μην ανησυχούν ούτε οι επιχειρήσεις, που θέλουν να περιορίσουν το προσωπικό τάχα λόγω της ύφεσης ούτε και οι υπουργοί που θα έχουν πολιτικό κόστος από μια τέτοια ρύθμιση στη νομοθεσία, για τρεις βασικούς λόγους:
1) Ελάχιστοι φοιτητές δουλεύουν πραγματικά και ακόμα πιο ελάχιστοι σπουδάζουν πραγματικά.
2) Ελάχιστοι εργαζόμενοι των τριάντα, σαράντα, πενήντα ετών αποφασίζουν να καθίσουν σε θρανία, αντί στον καναπέ για τηλεόραση, να διαβάσουν πραγματικά.
3) Σπανίως εταιρείες ενδιαφέρονται για τη βελτίωση του επιπέδου των εργαζομένων, σπανίως πληρώνουν κανονικά τους άλλους φόρους άρα σπανίως ενδιαφέρονται πραγματικά για φοροαπαλλαγές και μάλιστα για τέτοιους λόγους.

Στην Ελλάδα του ήλιου, της παραλίας, του φραπέ και του άκρατου ερασιτεχνισμού όπου καθείς κοιτάζει την πάρτη του, αλλά, συλλογικά, όλοι διαμαρτύρονται για την απουσία του κράτους τριάντα χρόνια μετά την Ένωση με την Ευρώπη, η ζωή των άλλων μοιάζει ντέρτι, dirty και derby. Είτε στο κοινωνικό ποδόσφαιρο είτε στο πολιτικό debate...

ΥΓ.: Κι ας πει κάποιος στους αρμοδίους, που εγκρίνουν κονδύλια για την αλλαγή καθισμάτων – θρανίων στα πανεπιστήμια, να μην σπεύδουν να ξοδεύουν τόσα χρήματα όταν τα καθίσματα είναι ακόμα μια χαρά κι αν υποθέσουμε ότι το έκαναν για καλύτερα, τουλάχιστον ας φρόντιζαν πρώτα να ελέγξουν τη λειτουργικότητα της …νέας προμήθειας. Στο Πάντειο αναφέρομαι, δεν ξέρω αν συμβαίνει και αλλού, να φεύγουν με σημάδια στα χέρια όσοι κρατούν σημειώσεις στην παράδοση του μαθήματος. Λίγοι είναι θα μου πεις... Και πώς να μην είναι έτσι που 'ναι το σύστημα, τα μέσα, τα έξω και παραέξω.