I AM SAD... SO SAD

Με σεβασμό στη Φύση και τη ζωή γενικά...

Θα μου πεις, εδώ κινδυνεύει ο πλανήτης, οι οικονομίες κρατών, η ζωή των ανθρώπων, το μέλλον που το καταστρέφουν κάποιοι με την απληστία τους και τους κακούς χειρισμούς, εδώ χάνεται η στοιχειώδης αξιοπρέπεια εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλη τη γη και ένα σωρό άλλα μπορείς να μου πεις για να έχω εκατό λόγους να είμαι στενοχωρημένη αλλά...

Αλλά εγώ απόψε είμαι στενοχωρημένη για έναν ασήμαντο λόγο μπροστά σε όλα αυτά και θα σας τον πω αυτόν τον λόγο παρότι όπως θα έχετε διαπιστώσει πολύ σπάνια γράφω προσωπικές στενοχώριες ή χαρές σε τούτη εδώ τη δική μου μικρή γωνιά του διαδικτύου.

Πριν από πέντε ημέρες, το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής, φεύγοντας από το σπίτι μου να πάω όπου είχα να πάω, πήρα μια τσάντα με χαρτιά για να τα πάω στον μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Επειδή βιαζόμουν σκέφτηκα να αφήσω για αύριο αυτή τη δουλεια αλλά είπα, δε βαριέσαι τρία λεπτά είναι... Μακάρι να μην είχα πάει στον κάδο της ανακύκλωσης εκείνο το απόγευμα, να πήγαινα καλύτερα την επόμενη μέρα ή την μεθεμόμενη ή ποτέ...

Εκεί, στον κάδο πάγωσα. Κάποιος άνθρωπος, κάποιος που ζει προφανώς κάπου εδω γύρω στη γειτονιά είχε πετάξει στα σκουπίδια τρία ή τέσσερα νεογέννητα γατάκια.
Αποσβολόθηκα απο το φρικτό θέαμα και κυρίως η καρδιά μου μάτωσε απο αυτό το ένα γατάκι που ζούσε ακόμα. Τρείς εναλλακτικές είχα. Ή θα γυρνούσα την πλάτη μου και θα έφευγα αφού πρώτα απο οικολογική συνείδηση πετούσα τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια μου, ή θα μάζευα το γατάκι. Και μετά τι θα έκανα; Δυο εναλλακτικές είχα. Ή θα προσπαθούσα να το βοηθήσω να ζήσει ή θα το πήγαινα σε έναν κτηνίατρο να του κάνει ευθανασία. Επέλεξα την πρώτη εναλλακτική. Θα προσπαθούσα για τη ζωή και όχι για τον θάνατο. Ούτε χρόνο έχω για τέτοια δύσκολη φροντίδα ούτε διάθεση να αποκτήσω δεύτερο κατοικίδιο. Αρκετά είχα ασχοληθεί σχεδόν σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα με εγκαταλειμένα βασανισμένα ζώα. Κουράστηκα, σκεφτόμουν, κι επιτέλους ας πάρουν κι άλλοι σειρά να κάνουν ό,τι μπορούν, δεν μπορώ πια να στεναχωριέμαι, να τα περιθάλπω κι έπειτα να μην βρίσκω ανθρώπους να τα υιοθετήσουν και τα λοιπά και τα λοιπά. Ας είναι.

Αφού τα σκέφτηκα όλα αυτά αστραπιαία τα ξέχασα και μάζεψα το γατάκι. Απο την Παρασκευή μέχρι αυτήν την στιγμή που γράφω, βράδυ Τρίτης, δηλαδή επί τέσσερις μέρες και νύχτες, όλα έδειχναν ότι τα κατάφερνα να επιζήσει αυτό το ζωάκι που δεν είχε ανοίξει τα μάτια του αλλά καθώς το τάιζα με το ειδικό μπιμπερό είχε αρχίσει να γουργουρίζει όπως κάνουν οι γάτες όταν είναι ευχαριστημένες. Χαιρόμουν για κάποιο λόγο χαιρόμουν. Ώσπου απόψε κατα τις οκτώ το βράδυ ξεψύχησε. Πήγα στο καλαθάκι όπου το είχα κουκουλωμένο για να το πάρω να το ταΐσω και το βρήκα να χαροπαλεύει με υποθερμία. Έπρεπε να ήμουν πολύ πιο προσεκτική με τη θερμοκρασία δηλαδή εκεί όπου το είχα κοντά σε μια σόμπα αλογόνου φαίνεται δεν ήταν αρκετό, ίσως έπρεπε να το είχα σε πιο ζεστή κουβέρτα, ίσως, ίσως, ίσως, δεν ξέρω, ίσως δεν ήτανε γραφτό του, τι να σκεφτώ δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι μας εδώ στενοχωρηθήκαμε και ρίχναμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, ότι το γάλα δεν ήταν αρκετά ζεστό, δεν είχε φάει όσο έπρεπε, έφαγε παραπάνω, ενδιάμεσα στη λύπη να λέμε τι θέλουμε και τα μαζεύουμε κάθε φορά, χρειαζόταν κάπου 30 βαθμούς θερμοκρασία χώρου αφού ήταν τόσο μικρό κι ευαίσθητο άρα φταίμε που δεν το προσέξαμε όσο έπρεπε κι ενα σωρό άλλες αιτίες. Πάνω που είχα ρωτήσει μια φίλη αν θα το υιοθετούσε σε δυο μήνες και είχε πει εντάξει.
Η αιτία που ενώ κάναμε ό,τι μπορούσαμε δεν τα κατάφερε ποιά ήταν; Όλο αυτό σκέφτομαι.
Μέχρι που σε μένα όλο το φταίξιμο γιατί - εκτός απο τη θερμοκρασία αν υποθέσουμε ότι αυτό ήταν η βασική αιτία - σήμερα το πρωί κι ενώ όλα ήταν καλά ενώ το καθαρίζα απο τις φυσιολογικές ακαθαρσίες λιγάκι λερώθηκα και με δυσφορία είπα, Ουφ τι το ήθελα όλο αυτό...

"Ουφ..." λεω ξανά τώρα απο στενοχώρια. Υπάρχει όμως και άλλη μια αιτία. Πώς να είναι η όψη αυτού του ανθρώπου που πήρε τα γατιά από τη μάνα τους και τα πέταξε ζωντανά στα σκουπίδια; Τι άνθρωπος είναι αυτός; Τι δουλειά κάνει; Έχει παιδιά; Έχει καρδιά; Και τι τους φταίμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι τέτοιων υπανθρώπων, πώς να τους πώ αλλιώς, ζώα δεν μπορώ να τους πω ούτως ή άλλως όλοι μας ζώα είμαστε, κάποια ζώα είναι έλλογα. Τι τους φταίμε τέτοιων έμβιων όντων χωρίς αισθήματα να περπατάμε στο δρόμο και να βλέπουμε κακοποιημένα, παρατημένα ζώα μες τη δυστυχία να ψάχνουν και να περιμένουν τι και από ποιόν; Τι και απο ποιον βέβαια αν όχι απο εμάς τους ανθρώπους που ξέρουμε πολύ καλά πώς να σπέρνουμε τη δυστυχία στους εαυτούς μας και στους άλλους πάνω στη γη.

Καλό σας βράδυ. Κάποια μέρα θα επανέλθω στην επικαιρότητα των σοβαρών ανθρώπινων προβλημάτων όπως τα οικονομικά, τα κοινωνικά, τα πολιτικά, τα πολιτιστικά, τα πολεμικά τα πυρηνικά και ούτω καθεξής. Αυτά δηλαδή που οικο/λογικά μας ενδιαφέρουν και μας καίνε.

Αύριο το πρωί θα πάω κάπου να το θάψω. Αυτήν την ώρα είναι έξω στη βεράντα. Μέσα στο καλαθάκι του η παγωμένη νύχτα το σκεπάζει και το έχει απαλλάξει ο θάνατος απο τη ζωή.