efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Τρίτη, Αυγούστου 08, 2006

ΜΟΝΑΔΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΙΔΕΩΝ

Περιβάλλον και Ποιότητα Ζωής στο Άστυ (μέρος 50 και πιθανόν τελευταίο)

Σπίτι – δουλειά, Δουλειά- σπίτι …

Κάποιος ξεκινά για τη δουλειά επιστρατεύοντας για την παραγωγική του ημέρα όση καλή διάθεση πήρε μαζί βγαίνοντας από το σπίτι. Φθάνοντας στον χώρο εργασίας νιώθει ότι μέρος της ενέργειας του έχει αναλωθεί στην κίνηση των δρόμων, τις ατμοσφαιρικές ή καιρικές συνθήκες, τις συμπεριφορές των άλλων που επίσης συνεισφέρουν στην πολυάνθρωπη πόλη τη δική τους προσωπική πινελιά.
Τα προσωπικά, οικογενειακά, οικονομικά προβλήματα επηρεάζουν σε διαφορετικό βαθμό τον κάθε άνθρωπο που γίνεται δύσθυμος, δυσπρόσιτος, επιθετικός μη συνεργάσιμος και αντιπαραγωγικός, αλλά υπάρχει και μια σειρά από άλλους “επαγγελματικούς” παράγοντες που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Στις δημόσιες υπηρεσίες υπάρχει σοβαρότατο έλλειμμα στην λειτουργικότητα και αισθητική των χώρων. Σπάνια ο χώρος εργασίας βελτιώνει την ψυχική διάθεση. Σύγχρονα κτίρια γραφείων που συνειδητά επιτείνουν την εσωστρέφεια, το κλείσιμο.
Η παραγωγικότητα του ανθρώπου δύσκολα απελευθερώνεται, δεν βρίσκει διεξόδους.
Ένας εργαζόμενος σε οποιαδήποτε ιδιωτική ή δημόσια επιχείρηση εναποθέτει τις ελπίδες για μια ικανοποιητική μέρα στην καλή σχέση και συνεννόηση με τον διευθυντή του. Οι σχέσεις με τους συναδέλφους, ανταγωνιστικές και καχύποπτες σε μεγάλο βαθμό, επιτείνουν το στρες και τον εκνευρισμό. Τι μπορεί να γίνει, σε ποιόν μπορεί να απευθυνθεί ώστε κάποιες καλές ιδέες του να μη μείνουν αναξιοποίητες εάν ο «από πάνω» είναι αρνητικός ή δεν έχει λόγο να σκοτίζεται με την υπερβάλλουσα παραγωγική διάθεση κάποιου υφισταμένου τον οποίο δεν έχει κανένα λόγο να συμπαθεί; Μια συνεχής αναζήτηση “κατάλληλων βυσμάτων” είναι η συνήθης πρακτική γεγονός ιδιαιτέρως αντιπαραγωγικό σε συνδυασμό με την απροθυμία ή την απόρριψη ιδεών.

Επιστρέφει σπίτι εξουθενωμένος από τη ρουτίνα του 8ωρου, του 12ωρου ή και του 16ωρου, συνειδητοποιώντας για μια ακόμα φορά ότι «αν τα πράγματα λειτουργούσαν αλλιώς…» στις σημερινές συνθήκες της τεχνολογικής προόδου, θα αρκούσαν μονάχα 6 ώρες δουλειάς για το ίδιο και το αυτό αποτέλεσμα.
Επιστρέφει σπίτι αναζητώντας στην τηλεόραση παρηγοριά. Κάτι αδιευκρίνιστο, ενοχλητικό, ένα σκουλήκι στριφογυρίζει στο μυαλό του και του φταίει τόσο ώστε για ψύλλου πήδημα να περνά η ιδέα του χωρισμού από τον άνθρωπό του, να θέλει να μείνει λίγο μόνος για να κάνει άλλα πράγματα που δεν ξέρει ακριβώς ποια είναι αυτά, αλλά θα το σκεφτόταν καλύτερα αν είχε λίγο χρόνο… Αίφνης νιώθει ότι μια μικρή απόδραση στη Φύση που τις περισσότερες φορές την αναβάλλει για μια άλλη φορά, θα βοηθούσε αλλά δεν αντέχει κι αυτό το καραβάνι της επιστροφής που θα του βγάλει ξινό το Σαββατοκύριακο. Η Δευτέρα φτάνει ξανά κι αυτός μόλις που πρόλαβε να παραδεχτεί ότι «όσο στεγνώνουν οι “χώροι καταστημάτων και γραφείων” στο αστικό περιβάλλον της ανάπτυξης και της προόδου μας, τόσο στεγνώνουμε κι εμείς».

Αξιοκρατία θέλουμε;

Να λοιπόν μια ιδέα εκτός από την απόδραση στη Φύση:
Τι θα λέγατε εάν στις υπηρεσίες του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα λειτουργούσαν ανεξάρτητες από την διευθυντική ιεραρχία… Εσωτερικές Μονάδες Παρακολούθησης, Αξιολόγησης Έργου και Πρωτοβουλιών.
Το σκεπτικό είναι το εξής:
Οι διευθυντές θα κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους, οι υπάλληλοι επίσης, όπως λίγο πολύ γίνεται και τώρα. Κανείς όμως δεν θα είναι υποχρεωμένος (εάν για οποιονδήποτε λόγο δεν το επιθυμεί) να προσπαθεί να πλησιάσει έναν απρόθυμο διευθυντή για να θέσει μια νέα πρόταση που πιστεύει ότι θα ωφελούσε.
Ο κάθε εργαζόμενος θα μπορεί νόμιμα, αξιοπρεπώς και θεσμοθετημένα να εκθέτει οποτεδήποτε τις σκέψεις του σε μια ειδικά προς το σκοπό αυτό στελεχωμένη “Μονάδα”, η οποία με τη σειρά της θα αξιολογεί την ιδέα του εργαζόμενου και εάν κατ’ αρχήν την εγκρίνει, θα τη θέτει προς συζήτηση στον αρμόδιο διευθυντή χωρίς να αποκαλύπτει το όνομα του εμπνευστή της. Όπως ο καθηγητής που βαθμολογεί επιδόσεις δίχως να γνωρίζει σε ποιον ανήκει η κόλλα. Εναπόκειται στον διευθυντή να υιοθετήσει ή να απορρίψει μια ιδέα, απαντώντας σε εύλογο χρονικό διάστημα και εξηγώντας τους λόγους της απόφασής του. Τότε μπορεί να μάθει σε ποιόν ανήκε. Κάθε πρόταση, κάθε αποδοχή και κάθε αιτιολογημένη απόρριψη βαθμολογείται, αρχειοθετείται κι έτσι υπάλληλοι και διευθυντές διαθέτουν ανά πάσα στιγμή ένα “προφίλ δραστηριότητας”. Οι κατ’ εξακολούθηση ανόητες ή επιπόλαιες προτάσεις έχουν ρίσκο. Το ίδιο όμως και η απόρριψη από προσωπική ή κομματική εμπάθεια στέρηση του δικαιώματος των εργαζομένων να σκέφτονται και να προτείνουν.

Η “Μονάδα” τηρεί Αρχείο το οποίο θα είναι στη διάθεση του αρμόδιου Υπουργού όταν θα έρχεται η ώρα των κρίσεων και των νέων τοποθετήσεων.
Ανοίγεται έτσι ένα παράθυρο στην αξιοκρατία γιατί οι διευθυντές όσο “εγκάθετοι” κι αν είναι, θα αναγκαστούν να βρίσκονται σε εγρήγορση και διαρκή αναζήτηση βελτιώσεων. Oι εργαζόμενοι θα απαλλαγούν από το άγχος να γίνονται με κάθε τρόπο αρεστοί στον προϊστάμενο για να έχουν ευκαιρίες και γιατί, ανεξάρτητα από διευθυντές και εργαζόμενους, καμιά υπηρεσία δεν θα βρίσκεται στο αποκλειστικό έλεος δυο- τριών ανθρώπων μέχρις ότου κάποιοι με βελτιωμένα “βύσματα” να ’ρθουν για να τους “φάνε”. Το θέμα δεν είναι να αλλάζουν χέρια οι μηχανές. Το θέμα είναι να κάνουμε κάτι ώστε όταν τα χέρια αλλάζουν να είναι καλύτερα ή τουλάχιστον όχι αδέξια ούτε αδρανή. Γιατί η Ποιότητα Ζωής μέσα στο Περιβάλλον Εργασίας και η επιδιωκόμενη ανταγωνιστικότητα για να αποδώσει καρπούς πρέπει κάποτε να αποδείξει ότι είναι πραγματικά φιλική προς τους ανθρώπους της εργασίας, όπου κι αν αυτοί δίνουν την ψήφο σε δημοτικές ή εθνικές εκλογές μιας Ελλάδας που θέλει να είναι δημοκρατική.

Καλά μυαλά

Και τώρα εύλογα θα ρωτήσετε: «Ποιοι θα στελεχώνουν αυτές τις περίφημες Μονάδες Αξιολόγησης Ιδεών στον Δημόσιο και ευρύτερο Δημόσιο Τομέα;».
Μα, τα καλύτερα ανοιχτά μυαλά που διαθέτουμε ως χώρα. Και μη ρωτήσετε τώρα αν έχουμε τέτοια. Φυσικά και έχουμε. Τα θέλουμε όμως να αναμιγνύονται με τους στενόμυαλους, μίζερους και δυστυχείς από ανασφάλεια και βλακεία διορισμένους από τα παράθυρα διευθυντάδες αυτού του ταλαιπωρημένου ελληνικού κράτους; Και το κυριότερο, εκείνοι θα θέλουν; Και αν ναι, ποιος θα βρει και ποιος θα πείσει αυτά τα ανοιχτά μυαλά ότι οι προθέσεις των πολιτικών ηγετών είναι και καλές και αγαθές;
Στις μέρες μας μέσα στις πόλεις πολύ δύσκολα πια ξεχωρίζει κανείς τη ζωή από τη δουλειά ακόμα και τη διασκέδαση. Αν όπως συμβαίνει, το μεγαλύτερο μέρος του 24ώρου ανήκει πια στην εργασία, τότε ας προσπαθήσουμε να την κάνουμε πιο ενδιαφέρουσα και αποδοτική. Αν τα πράγματα πάνε καλύτερα στη δουλειά, θα βρουν καλύτερα και το δρόμο για το σπίτι.
Αυτό δεν ισχυριζόμαστε όλοι;