ΣΠΑΝΕ... ΠΛΑΚΑ

ΑΜΟΡΓΟΣ, πρώτα απ' όλα

Οι κατσίκες τα' χουν λίγο χαμένα. Εκεί που κάθονταν στα απότομα βράχια, μασουλώντας και ρεμβάζοντας, το βουνό μεριές - μεριές κόβεται και υποχωρεί. Τεράστιες ποσότητες πέτρας πάνε για χτίσιμο. Το νησί πρόκειται να οικοδομηθεί για τα καλά και να αξιοποιηθεί καλύτερα. Χώμα και μπάζα απ' τις εξορύξεις καλύπτουν τόπους - τόπους τ' άγρια βράχια. Ήδη ένα αγριοκάτσικο γλίστρισε και τσακίστηκε. Δεν είχε συνηθίσει τόσο στα ...μαλακά τις βουνοπλαγιές. Το 'χουμε δει το έργο της αξιοποίησης σε πολλά νησιά της Ελλάδας. Λέτε αυτή τη φορά η εκμετάλλευση να γίνει με τρόπο αρμονικό; Το κάλλος να μην υποχωρήσει συντετριμμένο κάνοντας τόπο στη philoxenia και τον τουρισμό; Που τελευταία θέλει και θορυβώδεις μοτοσυκλέτες να σκίζουν βάναυσα τα νερά και να ξεσηκώνουν πίδακες στη θάλασσα στη Νικουριά, όπου παρόλα αυτά η κόρη αγναντεύει τον ορίζοντα του Αιγαίου Πελάγους.
Μαζί με τις γίδες, κι εμείς αναρωτιόμαστε "βρε τι σχέδια να 'χουν οι βοσκοί, που δείχνουν με το δάχτυλο εδώ κι εκεί ως ψηλά στην κορυφή;".
Μακάρι όλα να΄ναι για καλό που λεν και στο χωριό σου, μα δεν το βλέπω δυστυχώς. Μερικών το μάτι γυαλίζει από απληστία. Ίδωμεν.


ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ ΤΩΝ ΠΙΓΚΟΥΙΝΩΝ

του Βασίλη Αξιώτη

Μετά από ένα χρόνο και πάλι στο αγαπημένο νησί. Αύγουστος στις Κυκλάδες. Εικόνες, μυρωδιές και ήχοι από την εποχή που παιδί έτρεχα τα καλοκαίρια στα στενά καλντερίμια της Χώρας. Γυμνό και μαυρισμένο χωρίς το φόβο της τρύπας του όζοντος, γεύση από σταφύλι χωρίς την υποψία της ορμόνης, καλωσορίσματα και χαμόγελα χωρίς την ιδιοτέλεια του νοικιασμένου δωματίου …
Την τελευταία μέρα πήγα στην παραλία που αγαπούσα και ερχόμουνα παιδί. Τότε φτάναμε δύσκολα από το απότομο μονοπάτι και είμαστε λίγοι και όλοι γνωστοί. Τώρα η άσφαλτος φέρνει εύκολα πολλούς και δημιούργησε μια ακόμα αποικία πιγκουίνων.
Στα βράχια και στη μικρή βοτσαλωτή παραλία σκέπτεσαι πώς να περάσεις για να μπεις στο νερό χωρίς να πατήσεις κάποιον ή κάτι … Η εικόνα ξεθωριάζει μέχρι που φτάνω και πέφτω στο κρυστάλλινο νερό που βαθαίνει απότομα. Μερικές απλωτές και ξαφνικά οι μνήμες επανέρχονται. Βαθύ μπλε, η αλμύρα που θυμάμαι, μυρωδιά και γεύση καλοκαιριού. Η θάλασσα είναι απέραντη, γαλάζια και ίδια όπως τότε. Ίσως τίποτα δεν έχει αλλάξει παρά μόνο εγώ που μεγάλωσα. Κάνω ένα μακροβούτι και δίνω την υπόσχεση στον εαυτό μου να ξανάρθω οπωσδήποτε πάλι του χρόνου. Εδώ στην ακτή των πιγκουίνων για να ξαναβρώ τον παλιό εαυτό μου, το παιδί που δεν χάθηκε αλλά έμεινε κάπου εδώ στο βαθύ μπλε με τα απόκρημνα βράχια και θα με περιμένει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Καλή αντάμωση του χρόνου.

Σημ. (Ο Βασίλης Αξιώτης είναι αρχιτέκτων- μηχανικός Ε.Μ.Π με DEA στη Χωροταξία- Περιβάλλον)