ΖΗΣΕ ΜΑΗ ΜΟΥ...

Εκλογές έρχονται, εκλογές φεύγουν

Στη Γαλλία, την Τουρκία ή άλλού ένα είναι το ζήτημα: της χώρας το καλό και του λαού.

Όλοι αυτό υπόσχονται κανείς δεν το αρνείται, μα του καλού η συνταγή σπανίως να τηρείται.

Η συνταγή παμπάλαια, σάμπως δεν τηνε ξέρουν;

Τρεις λέξεις τη συνθέτουνε, δύο την ακυρώνουν: ψωμί, παιδεία, ελευθερία ...

Ναι, αλλά υπό προϋποθέσεις.

Με την εικόνα

Προϋποθέσεις που θέτει ο κάθε υποψήφιος για την ευημερία και την πρόοδο! Έτσι αρχίζει η πολιτική συζήτηση, η αντιπαράθεση απόψεων και ιδεών.

Όχι ποιός έχει δίκιο (σχετικό είναι και το δίκιο και το άδικο) αλλά ποιός πείθει;

Καβάλα στ' άλογο πείθει(;) καλύτερα ο Σαρκοζί που θυμίζει λιγάκι Ζαν Πωλ Μπελμοντό, ή μήπως la femme (!) Σεγκολέν που το βρήκε πολύ έξυπνο επικοινωνιακά να αναμετρηθεί με τον τρίτο άνδρα της κούρσας; Ο Γκιούλ είναι ή δεν είναι αρκετά ...κοσμικός; Η μαντίλα της κυρίας του να φταίει; Απο πού πέφτει γραμμή "ασχοληθείτε με τις μαντίλες";

Το μέλλον είναι γυναίκα; Είναι άνδρας; Είναι λευκός; Είναι άλλο χρώμα; Είναι θρήσκος ή άθρησκος; Είναι πολλά τα είναι που μπορεί ο καθένας να εφευρίσκει, βάζοντας διάφορες ετικέτες στα είδη των υποψηφίων κυβερνητών.

Το αν είναι ικανός ή ανίκανος μένει να αποδειχτεί αργότερα, καθώς δεν είναι της παρούσης, μια συζήτηση περί ικανότητας ή ανικανότητας του αντιπάλου προεκλογικά θα ερμηνεύεται ως ύβρις στο πρόσωπό του και σίγουρα θα τον ωφελήσει. Κάποτε κάποιος πληθωρικός ιδεολόγος πολιτικός είχε αποκαλέσει κύριο Τίποτα τον οπορτουνιστή και ρηχό αντίπαλό του. Πού είναι σήμερα ο ένας και πού είναι ο άλλος; Ο πληθωρικός παραμένει πληθωρικός και ο άλλος είναι υπουργός! Αρκούν τα λόγια να πολεμήσεις εκείνον που θεωρείς ανάξιο, ανίδεο, ανίκανο; Αρκεί η κάλπη να αναδείξει τους ικανούς; Αν αρκεί, τότε, τι συμβαίνει και το καλό του λαού και του τόπου παραμένει αιωνίως ενα άπιαστο όνειρο; Άνθρωποι κι οι πολιτικοί με λάθη κυβερνούνε, χαμογελούν με άνεση μήπως και εκλεγούνε. Η κάμερα κι ο φωτισμός τους σώζει ή τους σφάζει κι από τις χειραψίες τους ιδρώτας μόνο μόνο στάζει: αγωνία για το πολιτικό τους μέλλον, το προσωπικό τους όφελος, κάνουν τις κινήσεις για τις φωτογραφήσεις.

Αρκούν τα μεγάλα λόγια πριν από την κάλπη; Ποιός τα λέει καλά, ποιός τα εννοεί καλύτερα, και ποιός ψεύδεται κυνικά και ασύστολα για να ξεγελάσει το εκλογικό σώμα; Ποιός έχει φωτογένεια και άριστες δημόσιες σχέσεις; Πώς αποκτούνται αλήθεια οι άριστες δημόσιες σχέσεις ενός πολιτικού; Ποιοί και με ποιον τρόπο αναλαμβάνουν να μετατρέψουν το προφίλ ενός ανθρώπου ανάλογα με τις απαιτήσεις του ιδίου ή τις επιταγές των αντιπάλων του;

Όλα κινούνται μέσα σε ένα παιχνίδι που μπορεί και να είναι διασκεδαστικό για τους παίκτες.

Μήπως άραγε, παρ' όλα αυτά, δηλαδή πριν από κάθε κούρσα ηγετών, βουλευτών, δημάρχων χρειάζεται και μια διαφορετική προεργασία, μια άλλη διαδικασία από αυτήν που κλασσικά επικρατεί (δηλ. των συσχετισμών, των συμμαχιών, των κεφαλαίων) έτσι ώστε το κύρος του κάθε δημοκρατικά εκλεγμένου υποψηφίου - εκλεκτού του λαού και των δημοσκοπήσεων να έχει περάσει και απο ένα πιο απαιτητικό, πιο χρονοβόρο οπωσδήποτε, κόσκινο ουσιαστικών προσόντων: ικανότητας, συνέπειας, εντιμότητας, ήθους και συμπεριφοράς από εκείνο που εύκολα, αν θέλουν, καλλιεργούν επί πληρωμή οι πάμπολλες (public relations, image making και όλα τα σχετικά) εταιρείες; Λέμε τώρα... Να, ρε γαμώτο, γιατί όλη αυτή η φιλολογία έρχεται και δένει με τη διαφημιστική φωτογραφία μιας κούρσας Lexus σε συνδυασμό με το πρόσωπο εκπροσώπου της... τέταρτης(;) εξουσίας που, όχι, δεν είναι η Δρ. Παναγιωταρέα.

Καλό μας μήνα.