ΦΑΟΥΛ ΓΙΑ ΤΟ Ε.Α.Π.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ… ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ;

Προσπάθεια
Αφορμή για τα σχόλια που ακολουθούν (καθώς και για την επαναδημοσίευση σχετικού περυσινού άρθρου από την χάρτινη ΣΦΑΙΡΑ με τίτλο “ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ και μετά τι;”) μου έδωσε η εύλογη διαμαρτυρία εργαζόμενης σε μια μικρή ιδιωτική εταιρεία.
Η κοπέλα κατέχει πτυχίο αμερικανικού Πανεπιστημίου καθώς και αγγλικό Master στα Οικονομικά. Πήρε την απόφαση να αποκτήσει και νέο πτυχίο, κυρίως να αποκτήσει γνώσεις για τον Πολιτισμό της Ευρώπης, δεδομένου ότι η εταιρεία στην οποία είναι μισθωτή, δραστηριοποιείται στον τομέα των Μελετών για τον Πολιτισμό. Εργάζεται καθημερινά με κανονικό οκτάωρο ωράριο, ωστόσο οι επιδόσεις της στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (Ευρωπαϊκός Πολιτισμός) δυο χρόνια τώρα είναι άριστες.
Ο εργοδότης εκτιμά την προσπάθεια της υπαλλήλου του και αποφασίζει να καλύψει τα έξοδα των σπουδών της για το τρίτο έτος, επιβραβεύοντας και αναγνωρίζοντας ότι το γεγονός αυτό είναι επωφελές όχι μόνον ατομικά για την οικονομία της εταιρείας του, αλλά και συνολικά για την Οικονομία της Γνώσης. Όλες οι εταρείες θα όφειλαν να κάνουν το ίδιο για όσους εργαζόμενους έχουν τη διάθεση να αποκτήσουν περισσότερα προσόντα και γνώσεις, θυσιάζοντας τον ελεύθερο χρόνο τους.

Άρνηση
Οι οικονομικές υπηρεσίες του Ανοιχτού Πανεπιστημίου όμως έχουν άλλη προσέγγιση.
Αρνούνται να αναγνωρίσουν στον εργοδότη το γεγονός ότι καλύπτει τα έξοδα εκπαίδευσης υπαλλήλου. Αρνούνται να εκδώσουν νόμιμη απόδειξη για την εφορία ότι το ποσόν κατεβλήθη από τον εργοδότη της φοιτήτριας που αποδεδειγμένα εργάζεται στην εταιρεία του. Αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι ένας επιχειρηματίας συμμετέχει στην προσπάθεια ενός εργαζόμενου να γίνει ακόμα καλύτερος στον τομέα του, όχι μόνον καταβάλλοντας χρήματα αλλά πρωτίστως συμμερίζεται και κατανοεί αυτήν την αναγκαιότητα που άλλωστε αποτελεί και μια σαφή ευρωπαϊκή επιταγή.
Άραγε υπάρχει κάποια σκοπιμότητα από την πλευρά των οικονομικών υπηρεσιών του Ανοιχτού Πανεπιστημίου ή απλώς πρόκειται για σκέτη ανοησία κάποιων υπαλλήλων;
Υπηρετούν αυτές οι λογικές την Οικονομία της Γνώσης ή κάνουν οικονομία στη γνώση; Πού είναι τα κίνητρα και οι διευκολύνσεις τα οποία πρέπει να δίδονται απλόχερα δίχως εμπόδια; Και γιατί δηλαδή τα έξοδα φοίτησης δεν μπορούν να καταβάλλονται έστω σε δυο δόσεις;

Παρεξήγηση δια βίου
Κάποιοι λοιπόν μάλλον το εννοούν σαν Οικονομία στη Γνώση και όχι Οικονομία της Γνώσης. Ούτως ή άλλως για να γίνει πιο ανταγωνιστική η Οικονομία κόσμος και κοσμάκης θα μένει δίχως δουλειά είτε επειδή οι εταιρείες διώχνουν εργατικό δυναμικό είτε γιατί δεν ανοίγουν καινούργιες επιχειρήσεις - τουλάχιστον όχι εντός Ελλάδος, όσοι θέλουνε ευκαιρίες υπάρχουν στις βαλκανικές χώρες - κάποιος που δεν διαθέτει δικά του κληρονομικά κεφάλαια ή φοβάται να καταχρεωθεί σε τράπεζες, θα πρέπει κάπου αλλού να τρυπώσει όπως όπως κι έπειτα έχει ο Θεός είτε γιατί όλοι όσοι σπούδασαν κι έχουν γερά βιογραφικά θέλουνε μεμιάς να ξεκινήσουν ως βοηθοί διευθυντές (αλλά εκεί παίζει από τι είδους οικογένεια προέρχεσαι κι αν εκτός από σπουδές στο εξωτερικό εννοείται έχεις και γερά κονέ) είτε γιατί οι περισσότεροι Έλληνες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες των τελευταίων δέκα – δεκαπέντε χρόνων αποδείχτηκαν αεριτζήδες (θυμηθείτε πώς σάλταραν απ’ τα παράθυρα διάφορες εταιρείες μέσα στο Χ.Α.Α.), τέλος πάντων για όλους αυτού και άλλους λόγους η λύση και η διέξοδος ήταν η εξής: δια βίου εκπαίδευση, συνεχής μάθηση και κατάρτιση, εξειδίκευση της εξειδίκευσης σε γνώσεις και δεξιότητες! Ακούγεται καλό και έως ένα βαθμό είναι σωστή και σοφή συμβουλή. Να γινόμαστε δηλαδή καλύτεροι διότι άνθρωπος αγράμματος τούβλο απελέκητο και τα λοιπά. Αλλά…
Καλά για τον νέο και τη νέα που ο γονιός πληρώνει να αποκτήσουν τα παιδιά εφόδια, όμως με τον ίδιο το γονιό τι γίνεται; Ποιος τον πληρώνει για να ξανασπουδάσει; Πώς θα διασφαλίσει επαγγελματική μακροζωία αν δεν ακολουθήσει την εντολή: «δια βίου εκπαίδευση»; Φυσικά δεν μιλούμε για ανθρώπους που «έχουν»· που έχουν παραπανίσια λεφτά να δαπανήσουν και για τον εαυτό τους εκτός από τα τρέχοντα της οικογένειάς τους. Η Νέα Οικονομία μονάχα απαιτεί από όλους τους εργαζόμενους, δίχως να υποχρεώνει ή έστω να διευκολύνει όσους εργοδότες πιθανόν να έχουν πρόθεση να συμβάλλουν θετικά και ουσιαστικά προς την κατεύθυνση της περίφημης Οικονομίας της Γνώσης μας μια που θα μας οδηγήσει σε ευημερία και σε ασφάλεια.

Περσινά ξινά σταφύλια
Ως κατ’ έτος έτσι και πέρυσι έτσι και φέτος απεργίες για τα εργασιακά δικαιώματα είναι σταθερά προγραμματισμένες στην ετήσια ατζέντα. Έτσι πρέπει για την τιμή του όπλου της απεργίας, αλλιώς τι κάνουν όσοι είναι επιφορτισμένοι με τη συντήρηση και φύλαξή του; Να το αφήσουν να σκουριάσει; Κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μαζί με εργοδότες ή υπουργούς, διαπιστώνεται το αδιέξοδο στις συνομιλίες και ακολουθούν κινητοποιήσεις, ρεπορτάζ, σχόλια, προβληματισμοί.
Το κάτωθι άρθρο δημοσιεύτηκε στο πρώτο φύλλο της χάρτινης εφημερίδας μας στις 10 Μαΐου 2006. Δεν ξέρω τι άλλαξε από τότε.

ΑΠΕΡΓΙΑ και μετά τι;

Η μεγάλη στροφή προς τη νέα Οικονομία της Γνώσης- όρος που πρωτακούσαμε πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, λίγο μετά την θριαμβευτική μας είσοδο με σαμπάνιες στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης- αποδείχτηκε μια επικίνδυνη, απότομη στροφή αφού σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα.
Νέοι στην αγορά εργασίας, ηλικιακά μεγαλύτεροι, άνδρες και γυναίκες οι επιβάτες της ταχείας εναποθέτουν τις ελπίδες τους για ευημερία στις υπεύθυνες διαβεβαιώσεις του μηχανοδηγού περί ασφαλούς πορείας μέσω της συνεχούς κατάρτισης προς ένα συγκεκριμένο προορισμό: Την καλά αμειβόμενη, σύμφωνα με τα προσόντα τους, σταθερή και πλήρη απασχόληση. Α, ναι, συγγνώμη…ουδείς δεσμεύτηκε για «σταθερή» ή «πλήρη» απασχόληση. Απλώς μας έδειξαν το δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Πόσες στροφές Μαλιακού έχει αυτός ο δρόμος; Πόσες δουλειές καλείται να αλλάξει στην επαγγελματική του ζωή ο άνθρωπος; Πολλές, μας λένε, με καμάρι αφού ο κόσμος αλλάζει. Και πόσες φορές θα βγει κάποιος από την παραγωγική διαδικασία, πόσες φορές θα επανακαταρτιστεί ώστε να επανέλθει ακόμα πιο ανταγωνιστικός; Πολλές, επιμένουν, όσες περισσότερες αντέχει ώστε να είναι πάντα έτοιμος να δεχτεί ό,τι του προσφερθεί γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει.
Κόπωση, αυξημένη ανασφάλεια και μειωμένη αυτοπεποίθηση παρά την κατάρτιση στην οποία υποβάλλεται συνεχώς, είναι το τίμημα της ορθής «προσαρμογής» στην τάξη της νέας Οικονομίας.

ΑΝΕΡΓΙΑ με βιογραφικό

Η λεγόμενη δια βίου εκπαίδευση- κατάρτιση, που στερείται πραγματικής παιδείας και μόρφωσης, η άκρως εξειδικευμένη εργασία (ανοίγω ένα λάκκο αλλά δεν τον κλείνω) προσφέρει δήθεν νέες θέσεις, κατασκευάζει ανθρώπινα εξαρτήματα - ανταλλακτικά μιας χρήσεως στον παραγωγικό μηχανισμό, υπονομεύει την ποιότητα εργασίας προς όφελος της ταχύτητας και της ποσότητας παραγόμενων αγαθών, διασφαλίζοντας υπερκέρδη για κάποιες επιχειρήσεις, εταιρείες και ομίλους.
Υπονομεύεται η ποιότητα ζωής του εργαζόμενου που αποξενώνεται σταδιακά από τον κινητήριο μοχλό της ευημερίας, δηλαδή το δικαίωμά του στην πρωτοβουλία με θεσμοθετημένη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων αλλά και στην ευθύνη του αποτελέσματος. Όχι σε επίπεδο συνδικαλιστικό- κομματικό προς εξυπηρέτηση αντίστοιχων σκοπιμοτήτων αλλά σε επίπεδο καθαρά επαγγελματικό- εργασιακό.
Υπάρχουν άνεργοι με εξαιρετικό βιογραφικό και εργαζόμενοι που χρειάζεται να αποκτήσουν νέες γνώσεις στο αντικείμενο της εργασίας τους, να βελτιωθούν.
Αυτό σημαίνει απολύω του δεύτερους και προσλαμβάνω τους πρώτους; Ή σημαίνει ότι ως εταιρεία δίνω την ευκαιρία στους ανθρώπους μου να αυξήσουν τις δεξιότητες τους προς όφελος της παραγωγικότητας διαθέτοντας ένα κονδύλι από τα υπερκέρδη για το σκοπό αυτό;

ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ δημόσιου & ιδιωτικού τομέα

Ιδιωτικοοικονομικά είναι τα κριτήρια εργασίας και ανάπτυξης σε μια ελεύθερη οικονομία όπως η δική μας. Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα και υψηλό επίπεδο παιδείας τόσο των εργοδοτών όσο και του προσωπικού της κάθε επιχείρησης με δικλείδες ασφαλείας στην κείμενη νομοθεσία για αυθαιρεσίες της μιας είτε της άλλης πλευράς έτσι ώστε η ελευθερία επιλογών και διαχείρισης έργου, πόρων και ανθρώπων να εξελίσσεται σε περιβάλλον επενδυτικής ασφάλειας και σταθερότητας κι όχι μονάχα στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα παροχής υπηρεσιών.
Όσοι χαρακτηρίζουν τον δημόσιο τομέα τροχοπέδη στην ανάπτυξη ας αναρωτηθούν πότε προσέφεραν αληθινές ευκαιρίες στους δημοσίους υπαλλήλους να βελτιώσουν το επίπεδο της παιδείας τους προτού καταλάβουν τη θέση στο δημόσιο, αλλά και μετά. Τι έκαναν ώστε ο υπάλληλος της δημόσιας υπηρεσίας από τον πρώτο έως τον τελευταίο, να αποκτήσει νοοτροπία στήριξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αντί να θεωρεί δεδομένο ότι πρόκειται για “αεριτζήδες” που πάνε να ξεγελάσουν το Δημόσιο;
Οι μεν θα έχουν πάντα να λένε για τους δε. Ο δημόσιος υπάλληλος θα βάζει στο μάτι το τζιπ του μικρομεσαίου επειδή δήθεν βγάζει εύκολα (μαύρα) λεφτά με κομπίνες, ο μικρομεσαίος θα κατηγορεί τον υπάλληλο ότι τάχα δίχως έγνοιες ή άγχος κάθεται και πληρώνεται. Κι οι δυο μαζί, αν τύχει και βρεθούν σε κανένα ταβερνάκι θα συμφωνήσουν πώς «αυτό δεν είναι κράτος» και θα συμφιλιωθούν μέχρι την άλλη μέρα το πρωί που ξαναρχίζει η αντιπαλότητα και ο αγώνας της επιβίωσης. Ό,τι όμως και να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, ό,τι και να πουν για το ποιος φταίει περισσότερο, βελτίωση των εισοδημάτων και πραγματικές θέσεις εργασίας δεν θα επιτυγχάνονται παρά ευκαιριακά όσο το κράτος δεν αποκτά βασική αρτηρία, κύριο άξονα, κεντρικό κορμό γύρω από τον οποίο θα ξετυλιχτούν οργανωμένα, ποικίλες και συμπληρωματικές παραγωγικές δραστηριότητες σε εθνικό επίπεδο με σοβαρά κίνητρα και διευκολύνσεις σε όσους πραγματικά παλεύουν να εξελιχτούν πέρα από φτηνές ή χοντρές κομπίνες και ευκαιριακά κονέ της μίζας και της αρπαχτής.
Ποια τέχνη, λοιπόν, και ποια δουλειά έμαθες καλά να κάνεις σήμερα, Ελλάδα μου, για να σου πω την τύχη σου, να σου πω το ριζικό σου, στο μεγάλο παγκόσμιο χωριό; Μακάρι το τιμημένο παρελθόν να αρκούσε από μόνο του να διασφαλίσει το μέλλον.