efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Πέμπτη, Ιουλίου 05, 2007

ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ


Sinequanon


Εντελώς απαραίτητη είναι στη ζωή μας η Τέχνη, σε κάθε της μορφή να σε ανυψώνει, να σε βγάζει απο αδιέξοδα, να σε παίρνει και να σε πηγαίνει εκεί όπου μόνος δεν θα κατόρθωνες ποτέ να φτάσεις επειδή τα αόρατα χοντρά τζάμια σε ξεγελούν: δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς. Όποιος μπορεί, λοιπόν, ας τραβήξει τη σιδερένια γκαραζόπορτα να βγούμε, ν' ανασάνουμε. Πώς ζούμε, πώς πεθαίνουμε, το ξέρουμε καλά. Πώς κάθε μέρα, κάθε στιγμή ξαναγεννιόμαστε, πώς φεύγουν απο πάνω μας βαριά τού χτες φορτία, αυτό να δούμε. Πώς;


Τέχνη να σε γυρίζει εκεί που ήδη βρίσκεσαι, ψάχνοντας μάταια κάτι, κάποιον μες τους δρόμους της πόλης, στην ταλαιπωρία της φευγαλέας επιθυμίας για επαφή; Στην πεζή βεβαιότητα των ενεργών αποβλήτων ανάμεσα στους πολλούς όσο υπάρχουν και τον έναν που τελειώνει; Των ρημάτων που τάχα υποδηλώνουν κίνηση και ζωντάνια; Τέχνη του να βρισκόμαστε, να μπλεκόμαστε, να περικυκλωνόμαστε, να περιλαβαινόμαστε, να τραβιόμαστε, να αποτραβιόμαστε, να σερνόμαστε, να αναποδογυριζόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε, να αγγιζόμαστε, να καθόμαστε, να σηκωνόμαστε, να κουτρουβαλιαζόμαστε μονάχοι μας στο τέλος να κειτόμαστε, μονάχοι μας για πάντα; Και για μουσική έναν ήχο ακατάληπτο, μονότονο ψίθυρο; Την Τέχνη της απόγνωσης; Να τη δεχτώ ως συμβολισμό, πειραματισμό, νεωτερισμό, ακόμα και ρεαλισμό, μόνο που...

Αυτή η Τέχνη εμένα δεν μου δίνει φτερά. Μου ψαλιδίζει κι αυτά τα πολύ μικρά που με κόπο απέκτησα. Γι αυτό δεν μου αρκούν μόνο τα ευέλικτα σώματα χορευτών που στρίβουν και λυγίζουν και δεν σπάζουν μόνο και μόνο για να συλλογίζομαι πως κι εγώ σαν άνθρωπος τραβιέμαι, σέρνομαι, συντρίβομαι, σκύβω, πέφτω, σηκώνομαι πάλι, μόνη ή μαζί με άλλους, ώσπου αναπόδραστα κάποτε να τυλιχτώ κι εγώ στο λευκό σύννεφο της αιώνιας ανυπαρξίας.
Αχ, αυτή η γοητευτική Τέχνη της ανησυχίας, του φόβου, της μοναξιάς, της αβεβαιότητας είναι τόσο δύσκολη, τόσο απίστευτα απαιτητική να την καταφέρεις, άνθρωπέ μου, να σου μιλήσει.
Θύμιζαν κάπως την Ομάδα Εδάφους του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μα έχουν ακόμα δρόμο...
Τέλος σε ό,τι αφορά το γενικότερο ενδυματολογικό, τι να πω, σαν να πηγαίνουμε το σκύλο βόλτα ή στο περίπτερο για τις εφημερίδες της Κυριακής;