ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ

Καταζητείται

Παράξενη μέρα και η σημερινή για λόγους που δεν είναι πολύ εύκολο να εξηγηθούν. Από τη μια λες η ζέστη, οι φωτιές, το νερό, οι εκκρεμότητες της καθημερινότητας, το αβέβαιο αύριο, μα και απ’ την άλλη η σημερινή μέρα, Κυριακή 22 Ιουλίου 2007, δεν έχει καμιά σχέση με όλα αυτά γιατί όλα αυτά συμβαίνουν, ανεξάρτητα τι μέρα είναι ποιανού μήνα και ποιανού χρόνου. Άρα η σημερινή μέρα είναι παράξενη για κάποιον άλλο λόγο, που δεν τον ξέρεις ούτε καν τον υποψιάζεσαι.

Η μέρα αυτή δεν θα ξαναρθεί· άρα είναι μια και μοναδική κι ας μοιάζει τόσο με τις άλλες. Αυτό τουλάχιστον το ξέρεις. Τι διαφορετικό μπορείς να κάνεις για μια μοναδική, ξεχωριστή μέρα αφού το ξέρεις πως δεν θα ξαναρθεί; Ούτε καν μια διαφορετική σκέψη δεν της έχεις αφιερώσει, ή μήπως όχι; Πότε φέρθηκες στη μέρα σου σαν να’ ναι διαφορετική από τις άλλες; Να σηκώθηκες και να είπες: «Σήμερα είναι μια μέρα διαφορετική από όλες τις άλλες!». Κι όχι γιατί ήξερες από πριν ότι σήμερα θα γίνει τούτο ή το άλλο· να ’χεις κανονίσει κάτι, «ένα γεγονός», που επειδή το ξέρεις και το περιμένεις έγινε κιόλας γεγονός στο μυαλό σου έχει ήδη επισυμβεί. «Διαφορετική μέρα» όχι γιατί συνέβη κάτι που δεν το είχες προγραμματίσει, δεν το είχες καν σκεφτεί, κάτι ευχάριστο ή δυσάρεστο (φυσικά όχι αδιάφορο γιατί τότε δεν θα ήταν κατάλληλος ο χαρακτηρισμός «διαφορετική μέρα»), μα κάτι σαν μια έκπληξη· αναπάντεχο. Να σηκωθείς και να το πεις πως είναι διαφορετική επειδή εσύ θέλεις να είναι μια μέρα ξεχωριστή· επειδή εσύ σκοπεύεις κάτι να κάνεις γι αυτό. Ναι, ξέρω είναι εύκολο το κήρυγμα αυτού του τύπου ότι τάχα εμείς μόνοι μας κανονίζουμε αν η μέρα μας θα είναι αλλιώτικη από τις άλλες ή αν θα ανακατευτεί κι αυτή μέσα σε ένα νερουλό χυλό ίδιων κι απαράλλαχτων ημερών ώσπου μια μέρα αυτός ο χυλός των συσσωρευμένων ημερών να μοιάζει κινούμενη άμμος που μας ρουφάει προς τα κάτω και τότε, όπως στο σινεμά, να περιμένουμε κάποιος με ένα γερό κλαδί ή μ’ ένα στιβαρό χέρι μας να μας τραβήξει έξω, να μας σώσει· κάποιος περαστικός, εχθρός ή φίλος, άγνωστος ή συγγενής, ξένος ή οικείος να μας βγάλει από το τέλμα. Αλλά εδώ δεν είναι κανένα σινεμά και το πιθανότερο είναι ότι άμα πέσεις στο χυλό κανείς δεν θα βρεθεί να σε γλιτώσει.

Μα τότε πού ελπίδα για τον απελπισμένο, πού πίστη για τον μετανοημένο να σωθεί; Περιπλανώμενοι στους δρόμους του νου με light αισθήματα που συντηρούν την ψυχή (στη λέξη “light” δώστε την ερμηνεία που ταιριάζει στον καθένα) κι η μέρα ίσως αποκτήσει κάποιο διακριτό νόημα· ίσως γίνει ξεχωριστή. Αν η περιπλάνηση του νου δεν σε βοηθά για να αποφύγεις τον παχύρρευστο χυλό, ε, τότε παρηγοριά διατίθεται άφθονη στα λόγια των καλών και ταπεινών υπαλλήλων του Κυρίου επί της γης: με παλιές δοκιμασμένες συνταγές σωτηρίας από την κόλαση της κινούμενης άμμου που καταπίνει τις περιπλανώμενες ψυχές των αμαρτωλών θνητών. Χμμ...

Παράξενη μέρα κι αυτή η σημερινή να κατακαίγει τα βουνά και τα ζώα που ζουν σ’ αυτή τη χώρα. Οι σκηνές ίδιες κι απαράλλαχτες κάθε μέρα. Περιγραφές της καταστροφής και της προσπάθειας να την περιορίσουν, άνθρωποι θλιφτοί και θλιβεροί: περιουσίες που χάθηκαν αλλά και περιουσίες που θα αποκτηθούν. "Τις περιουσίες τους..." λένε στα ρεπορτάζ. Άλλωστε το είπε αυθόρμητα στην κάμερα μια γυναίκα στην καμένη παράγκα της στο βουνό ψηλά εκεί, κυριολεκτικά παράγκα απ’ αυτές που αν ζεις εκεί μια μέρα αγανακτείς και λες: «Δεν πάει να… καεί καλύτερα», είπε λοιπόν η γυναίκα αυτή στη ρεπόρτερ: Τα ζώα… ε, δεν πειράζει για τα πρόβατα, αλλά το σπίτι; Κι εννούσε την αποτεφρωμένη παράγκα που τώρα πρέπει να ξαναγίνει. Πώς να ξαναγίνει άραγε; Με τι; Φτωχοί άνθρωποι είναι. Εύκολο είναι να ξαναστήσεις έστω και μια παράγκα; Και τα ζώα; Α, τα ζώα, πάνε αυτά. Ζώα είναι, τι καταλαβαίνουν αυτά από από ανθρώπινες ανάγκες στην εποχή... της αφθονίας και της ευημερίας των λαών στον σύγχρονο προηγμένο κόσμο; Τίποτα.

Χίλιες και τόσες μία πυρκαγιές· ακούστηκε στο δάσος ένα «μπαμ», λέει ένας, το 90% των πυρκαγιών είναι αποτέλεσμα εμπρηστικών ενεργειών, λέει άλλος, μα εμείς επιμένουμε να παριστάνουμε τους πολιτισμένους και να καταπολεμάμε τάχα τον αθέλητο εμπρησμό από εγκληματική… αμέλεια, και να φτιάχνουμε στην τηλεόραση σποτάκια για τσιγάρα και λοιπά τυχαία περιστατικά που καίνε τα δάση μας. Βρε, δεν τα’ αφήνετε αυτά με τα αναμμένα τσιγάρα και να βγάλετε ένα βαρβάτο WANTED όπως στα γουέστερν, να προκηρύξετε τους εμπρηστές με μια γερή αμοιβή, όπως, ας πούμε, όποιος ξέρει οτιδήποτε που μπορεί να οδηγήσει σε εξάρθρωση συμμορίας ή μεμονωμένων αυτουργών, ηθικών αυτουργών, συνεργών ακόμα και συνενόχων σιωπής, να απαλλαγεί για πέντε χρόνια από κάθε φορολογία ή να ’χει να λαμβάνει ως αμοιβή πέντε φορές το ετήσιο εισόδημα που δηλώνει.

Αλλά ξέρετε γιατί δεν γίνεται τίποτα από αυτά; Εκτός από το ότι κανείς δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί σοβαρά για να πιαστούν εμπρηστές: Πρώτον, γιατί και να ξέρει κάποιος κάτι φοβάται να το «καρφώσει», δεύτερον γιατί πιθανόν αυτός που ξέρει κάτι είτε δεν κάνει φορολογική δήλωση είτε φοροδιαφεύγει και δεν έχει καμιά όρεξη για μπλεξίματα, τρίτον γιατί αν ο μάρτυρας είναι αλλοδαπός φοβάται ακόμα περισσότερο, τέταρτον ακόμα κι αν οι αρχές υποσχεθούν ότι θα τηρηθεί απόρρητο το όνομα του μάρτυρα κανείς δεν πιστεύει ότι δεν θα μαθευτεί στο χωριό, όλο και κάποιος θα λαδωθεί και θα το μαρτυρήσει και πέμπτον, γιατί ακόμα και στα γουέστερν όποιος «δίνει τους φονιάδες» στο σερίφη για την αμοιβή, αργά ή γρήγορα, την πληρώνει εκτός από τον μάρτυρα και ο σερίφης ο ίδιος.

Διότι στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν το καταλάβατε, είμαστε προ πολλού μια άγρια δύση που παριστάνει τον ανήξερο περαστικό και σφυρίζει αδιάφορα το Who shot the sheriff.

Βουνά μπορεί να μη μας μείνανε πολλά να κάψουμε, αλλά έχουμε θάλασσα να ρυπάνουμε!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ μακριά απο εφιάλτες. Αύριο θα είναι μια διαφορετική μέρα! NOT?