ΖΗΜΙΟΓΟΝΟΣ Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ...

Επιχείρηση Μ.Μ.Ε.

Ουδείς φαίνεται να διαφωνεί ότι οι εφημερίδες, οι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, τα περιοδικά όπου εργάζονται άνθρωποι του ΤΥΠΟΥ ( έντυπου και ηλεκτρονικού) είναι επιχειρήσεις όπως όλες οι επιχειρήσεις που ανήκουν σε επιχειρηματίες, οι οποίοι εύλογα έχουν σκοπό το ΚΕΡΔΟΣ. Μια τέτοια επιχείρηση, με παραγόμενο προϊόν την ενημέρωση, εκτός απο οικονομικό κέρδος (πράγμα κομμάτι δύσκολο με τόσα και τόσα Μ.Μ.Ε.) αποσκοπεί και σε πολιτικό κέρδος που φέρνει μετά και οικονομικό κέρδος!!!

Ο επιχειρηματίας μέσω του Μέσου ή των Μέσων που διαθέτει επηρεάζει τον κόσμο και τη γνώμη του κόσμου σύμφωνα με τα συμφέροντά του στο παιχνίδι εξουσίας με αντιπάλους που επίσης διαθέτουν τρόπους και Μέσα επιρροής προς κυβερνήσεις, κόμματα, πολιτικά πρόσωπα.
Ο δημοσιογράφος θα πρέπει να ισορροπεί μεταξύ επιχειρηματικής και πολιτικής εξουσίας αν θέλει να έχει δουλειά, ανέλιξη και επαγγελματική αναγνώριση. Το κατά πόσον στο πλαίσιο αυτό ο δημοσιογράφος μπορεί να λέει και να γράφει τα πράγματα σύμφωνα με την έρευνα, τα στοιχεία και το ρεπορτάζ του, έχοντας σαν γνώμονα της γνώμης του και της δουλειάς του όλες εκείνες τις αξίες που δίνουν στο επάγγελμά του έναν κοινωνικό χαρακτήρα υψηλό και ανιδιοτελή (διότι π.χ. " η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης") και άρα η δημοσιογραφία γι αυτό θεωρείται(;) πρωτίστως λειτούργημα, που προστατεύει τη Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, επαφίεται στον καθένα δημοσιογράφο ξεχωριστά να σκεφτεί, να αποφασίσει και να κανονίσει την πορεία του. Θα πείτε: Και η ΕΣΗΕΑ; Τι κάνει;
Κάνει απεργίες για να ανοίξει η επιχείρηση π.χ. της κυρίας Αγγελοπούλου και να μη κλείσει ποτέ καμιά άλλη επιχείρηση δημοσιογραφικών "προϊόντων";

Μα αν ουδείς διαφωνεί ότι η δημοσιογραφία είναι επιχείρηση, εμπόριο δηλαδή, με προϊόν προς πώληση την ενημέρωση των πολιτών και οι δημοσιογράφοι εργαζόμενοι ή εργάτες μιας επιχείρησης που ανήκει σε έναν ή σε πολλούς επιχειρηματίες - εμπόρους του προϊόντος... Αν είναι έτσι, τότε, πώς θα υποχρεώσεις τον επιχειρηματία να κάνει αυτό που θέλουμε; Πώς θα του υποδείξουμε τι θα κάνει τα λεφτά του, πώς να μην πτωχεύσει ή να λειτουργεί με ΖΗΜΙΑ;

Με απεργία; Πόσες απεργίες; Και με τι κόστος για τους άλλους εργαζόμενους στις άλλες επιχειρήσεις του είδους; Και κυρίως με ποιο θετικό αποτέλεσμα; Εννοώ πέραν της όποιας εκτόνωσης με διαμαρτυρία και άσκηση του συνδικαλιστικού καθήκοντος για αγώνες υπέρ των εργαζομένων; Πραγματικούς αγώνες.

Ποιές επιχειρήσεις, βιοτεχνίες, βιομηχανίες που παράγουν άλλα προϊόντα - όχι ενημέρωση της κοινής γνώμης για τα πολιτικά, οικονομικά και τα άλλα πράγματα αυτού του τόπου και των άλλων τόπων - κάνουν απεργίες όταν κλείσει μια οποιαδήποτε άλλη ανταγωνιστική ή μη επιχείρηση; Όχι ότι δεν θα έπρεπε δηλαδή αλλά πότε συνέβη και τι το διαφορετικό συμβαίνει τώρα με εμάς τους δημοσιογράφους; Αφού εμείς το έχουμε αποδεχτεί ότι το προϊόν της δουλειάς μας είναι ένα εμπορικό προϊόν! Αυτό συμβαίνει: ότι τις εφημερίδες και τους σταθμούς πρέπει να τους έχουν επιχειρηματίες που δεν εμφορούνται και πολύ από ιδεώδη περί της ψυχής της δημοσίευσης, ότι είναι κακό να είναι ο δημοσιογράφος ταυτόχρονα και εκδότης (ενώ δεν είναι κακό να είναι και υπουργός ή βουλευτής), ότι τάχα δεν μπορεί να είναι εργαζόμενος και εργοδότης ο δημοσιογράφος λες και η δεοντολογία και η εντιμότητα μεταξύ συναδέλφων εντοπίζεται αποκλειστικά σε "τίτλους εξουσίας", λες και ένας επιχειρηματίας ξένος προς τη δημοσιογραφία και τη δημοσιογραφική δεοντολογία δεν μπορεί να κάνει το κουμάντο του, κρατώντας τα προσχήματα με διευθυντές - δημοσιογράφους που προσλαμβάνει και χειραγωγεί έναντι παχυλής αμοιβής ή άλλων οφελών και προσφορών, προκειμένου αυτοί να χειραγωγούν καλύτερα εμάς τους υπόλοιπους αλλά και τα διάφορα παπαγαλάκια του χώρου (αν συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν!...)

Αν πρόκειται κάποιος να εκμεταλλεύεται με "κακό" τρόπο τη δουλειά μου, τον κόπο μου, τη λατρεία μου για το λειτούργημα προτιμώ να είναι "συνάδελφος". Γιατί η προσωπική στάση του καθενός απο εμάς απέναντι σε κεκτημένα, δικαιώματα, αδικίες μέσα στους χώρους της δουλειάς συχνά είναι πολύ πιο σημαντική επειδή λειτουργεί συνεντικά και αποτρεπτικά σε κρίσεις ή καταστροφικά και εμπρηστικά. Γιατί δεν γίνεται άλλο να είμαστε τζάμπα μάγκες και υποκριτές: Αν τα Μ.Μ.Ε. είναι επιχειρήσεις, όπως όλες οι άλλες, τότε, ας ισχύσουν οι κανόνες ότι δεν γίνεται ο δημοσιογράφος να είναι ταυτόχρονα και σε εφημερίδα, και σε τηλεόραση, και σε ραδιόφωνο, όπως δεν γίνεται ένας εργάτης σε μια βιοτεχνία να δουλεύει ταυτόχρονα και σε άλλη βιοτεχνία, κι όπως στην Αμερική δεν γίνεται να δουλεύεις ταυτόχρονα και σε κανάλι και σε εφημερίδα, εκτός κι αν είσαι επιχειρηματίας του δημοσιογραφικού εαυτού σου και προσφέρεσαι με το κομμάτι πότε εδώ και πότε εκεί κι αν αντέξεις, άντεξες...

Αν τα Μ.Μ.Ε., όμως, δεν είναι όπως κάθε άλλη επιχείρηση, τότε, οι κανόνες θα έπρεπε να είναι διαφορετικοί προκειμένου κάποιος ή κάποιοι να στήνουν ένα Μέσο Ενημέρωσης. Όλοι το αντιλαμβάνονται πάρα πολύ καλά μόνο που δεν το πολυθέλουν γιατί όπως καταλαβαίνετε η ποιότητα της Δημοκρατίας θέλει δουλειά πολλή κι όταν η δουλειά γίνεται σωστά και ο λαός βελτιώνει το επίπεδό του τότε η ζωή για όσους επιδιώκουν εξουσία πολιτική δεν θα ήταν ούτε τόσο εύκολη ούτε τόσο προσοδοφόρα αλλά ούτε και τόσο ευχάριστη στην προσπάθεια να παραπλανούν και να κλέβουν πολίτες ευφυέστερους και πιο μορφωμένους σε μεγάλο ποσοστό.