ΜΑΥΡΟ ΤΟ ΨΩΜΙ...

Με απόδειξη

Είναι ο αέρας, το νερό και ο ήλιος, κατά τη δική μου γνώμη, τα τρία πιο απαραίτητα αγαθά για τη ζωή των ανθρώπων. Και τα τρία αυτά, πέρα απο την κάλυψη σωματικών, βιολογικών αναγκών, συμβολίζουν και κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό για την ψυχή ή το πνεύμα, κρύβουν την πιο αναγκαία πηγή ενέργειας για τη ζωή: την αίσθηση της ελευθερίας!

Όμως η ποιότητα της ελευθερίας, που χαρίζει η αίσθηση του ήλιου στο πρόσωπο, η βαθιά ανάσα για οξυγόνο και το νερό που σε ξεδιψά, συναρτάται με το αν πραγματικά ικανοποιούνται αυτές οι βασικές ανάγκες. Με τον αέρα ρυπαρό, το νερό μολυσμένο και τον ήλιο επικίνδυνο, η ελευθερία ευτελίζεται εξίσου με την αίσθηση που προκαλεί. Oι καθημερινές φράσεις των ανθρώπων είναι πασίγνωστες και χαρακτηριστικές. Λέμε: "Να βγω να ξεσκάσω, να πάρω αέρα", "Να πιω ένα ποτήρι νερό να συνέλθω", "Να με δει λίγο ο ήλιος"!!!

Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος πέρα από αυτά; Ένα κομμάτι ψωμί να χορτάσει.

Ντροπή

Η ποιότητα του ψωμιού κι αυτή έχει ήδη ευτελιστεί απο χρόνια. Πρέπει κανείς να βρεθεί κι εγώ δεν ξέρω σε ποιό μακρινό χωριό, μήπως σταθεί τυχερός και γευτεί πραγματικό ψωμί και τότε θα πει, Δόξα τω Θεώ, αυτό είναι ψωμί! Στις πόλεις μας και τα προάστια σπανίως οι φούρνοι διαθέτουν καλής ποιότητας ψωμί. Συνήθως της ημέρας το ψωμί μπορεί να βγαίνει ζεστό, μαλακό ή τραγανό, αλλά την επομένη γίνεται μια πέτρα που σπάει κεφάλι. Δεν θα κόβεται, δεν θα τρώγεται, δεν θα έχει καμιά γεύση. Κι όμως οι άνθρωποι το τρώνε γιατί το πλήρωσαν και το να πετάς το ψωμί είναι αμαρτία, λένε ακόμα. Το τρώνε αντί να πάνε να το κοπανήσουν στο κεφάλι του φούρναρη. Έχω μέσα στη τσέπη του μπουφάν μου, ξεχασμένη μια απόδειξη απο το αρτοποιείο-ζαχαροπλαστείο της περιοχής μου για μισό κιλό ψωμί, που αγόρασα τις προάλλες, και είχα ζητήσει απο την πωλήτρια να μου δώσει, αν είχε, το πιο καλής ποιότητας μαύρο ψωμί με προζύμι. Μου έδωσε αυτό που, κατα τη γνώμη της, ήταν το καλύτερό τους. Ε, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, απλώς δεν ήταν και μαύρο χάλι. Το έβαλα στο ψυγείο και κόβω φέτες να τις ζεστάνω στην φρυγανιέρα προτού τις φάγω. Αυτό, λοιπόν, όχι και κακής μα μέτριας ποιότητας ψωμί του μισού κιλού, κοστίζει 1, 50 ευρώ. Θυμάστε, αλήθεια, πόσο αντιστοιχεί στις παλιές δραχμές, όσοι δεν γεννηθήκατε χτες για να μη θυμάστε; Ναι, πεντακόσιες έντεκα (511δρχ). Χι,χι, χι, χο, χο,χο... Με τόσα χρήματα για μισό καρβέλι ψωμί θα περίμενες ποιότητα να ανασταίνει πεθαμένους.

Με βούτυρο

Η ποιότητα της ζωής μας, κυριολεκτικά και συμβολικά, αντικατοπτρίζεται στα τέσσερα αυτά αγαθά: Αέρας, νερό, ήλιος ψωμί! Το κατά πόσο μας ωφελούν, ως εκ φύσεως οφείλουν, και πόσο μας κοστίζουν και μας απογοητεύουν (αν δεν μας αρρωσταίνουν μακροχρονίως), σκεφτείτε το, και πέστε μου τι μπορεί να γίνει γι αυτό. Εγώ δίνω μια πρώτη ιδέα για αρχή:

Να επιστρέφουμε, χωρίς να ντρεπόμαστε, το κακό ψωμί στον κακό φούρναρη και να δίνουμε τα παράπονά μας για τα κακής ποιότητας βασικά αγαθά βούτυρο στο ψωμί των Συνήγορων του Καταναλωτή, του Πεταλωτή και του Πολίτη. Τι λέτε; Έτσι, για να τραγουδάμε κι εμείς λίγο χαρούμενα το "Λίγο νερό, λίγο ψωμί, λίγο αέρα και τ' αγόρι μου" όπου, ειδικώς εδώ, το αγόρι συμβολίζει τον ήλιο.