ΑΝΑΘΕΡΜΑΝΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΜΕ... ΝΕΑ ΜΟΝΤΕΛΑ!

Απόδειξη

Το πώς θα αναδιαρθρωθεί η παραγωγική βάση της χώρας έτσι ώστε τα αγαθά και οι υπηρεσίες να πάρουν τον σωστό δρόμο για την ανάπτυξη, σε συνδυασμό με δίκαιο φορολογικό σύστημα και εξάρθρωση της φοροδιαφυγής, είναι το θαύμα που περιμένουμε να δούμε. Θαύμα, ναι, γιατί και μόνο που μιλούμε για πάταξη της φοροδιαφυγής εν… off shore Ελλάδι και άλλα τινά, ακούγεται σαν παλιό ανέκδοτο ειδικά αν πρόκειται για κάποια δισεκατομμύρια ευρώ, που, εδώ και τώρα, αν και εφόσον συγκεντρωθούν, θα σώσουν την αξιοπιστία, το έλλειμμα και το χρέος. Μακάρι, η Αφροδίτη της Μήλου να… χάσει ξανά το μπράτσο της και να πάψει να επαιτεί στην Ευρώπη των 27.

Η ανεργία θα πρέπει να περιοριστεί γιατί ο κοσμάκης χρειάζεται δουλειά (αρκεί να θέλει δουλειά στ' αλήθεια), να βγαίνει το μεροκάματο, να μπορεί να ξοδεύει λίγο παραπάνω, να κινείται η αγορά. Χρειάζεται εργασία και όχι απασχόληση απλώς. Είναι άλλο να λέμε υπουργείο Εργασίας και άλλο... Απασχόλησης. Κι όταν λέμε «κοσμάκης και φτωχολογιά» δεν μιλάμε μονάχα για τους νέους αυτής της τάξης, αλλά και για τους μεσήλικες και για όλους όσους έχουν εμπειρία, δυνάμεις και διάθεση να δώσουν ώθηση στη μηχανή της οικονομικής δραστηριότητας προς όφελος της δικής τους καθημερινότητας και ζωής. Αλλά, το ερώτημα αν πρέπει να δουλεύουν οι άνθρωποι και, κυρίως, πόσο πρέπει να δουλεύουν, αν συμφέρει να δουλεύουν, δεν έχει απαντηθεί. Πάντως, η επικρατούσα αντίληψη είναι "οχι"! Όχι, αν πρόκειται να μην κερδίζουν μαύρα τα χρήματα από τη δεύτερη, ενδεχομένως και την τρίτη δουλειά, όπως π.χ. ένας υπάλληλος της ΔΕΗ που τα απογεύματα πηγαίνει και ως ιδιώτης ηλεκτρολόγος στα σπίτια γιατί τότε πώς θα συμπληρώνει το εισόδημά του αν πρόκειται να φορολογείται; Ένας ελαιοχρωματιστής, ένας υδραυλικός, ένας οποιοσδήποτε εργάτης είτε είναι είτε δεν είναι υπάλληλος σε κάποια δημόσια ή ιδιωτική εταιρεία και που αναλαμβάνει εργασίες, μόνος του ή μαζί με βοηθό, εδώ κι εκεί, σε ποιό καθεστώς θα ενταχθούν όλοι αυτοί ούτως ώστε τα εισοδήματά τους να είναι διαφανή; Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για κάθε μεσαίο ή μεγάλο ή πολύ μεγάλο βιοτέχνη, βιομήχανο, επιχειρηματία που έχει μάθει να μαγειρεύει βιβλία για να είναι πάντα κερδισμένος είτε με λίγες είτε με πολλές δουλειές και το κράτος, που δεκαετίες τώρα έχει τη φήμη του πρώτου και καλύτερου κλέφτη, δεν έχει λαμβάνειν παρά ψίχουλα από τη δραστηριότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αφού και να λάμβανε όλους τους φόρους που αναλογούν, τα χρήματα του κόσμου και του κοσμάκη, στράφι θα πήγαιναν. Ούτε δημόσια παιδεία ούτε δημόσια υγεία ούτε παροχές ούτε πάρκα ούτε πρόνοια της προκοπής ούτε τίποτα. Δούλεψε να φας και κλέψε να ’χεις ήταν και είναι ακόμη η αντίληψη στη χώρα αυτή. Κι όποιος δεν ενεργούσε έτσι επί τόσες δεκαετίες κακό του κεφαλιού του. Θεωρείται απο τους άλλους είτε δειλός είτε μαλάκας. Κι αν υποθέσουμε ότι τώρα ο έντιμος (δειλός ή μαλάκας) δικαιωθεί επειδή όλοι (ή σχεδόν) θα εξαναγκαστούν να ενεργούν ως έντιμοι, δεν αλλάζει και πολλά στην προσπάθεια "να αλλάξουμε". Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν θα αλλάξουν, απλώς θα αναγκαστούν να κρύβουν λιγότερα και γι αυτό θα μουρμουρίζουν και θα μεμψιμοιρούν γιατί όσοι τα οικονόμισαν χοντρά όλα αυτά τα χρόνια, κατακλέβοντας το σύμπαν, πάλι σε καλύτερη μοίρα θα είναι και θα περιμένουν με χρόνια με καιρούς πάλι δικά τους να 'ναι. Θα διαμαρτύρονται ότι τα νέα και μάλλον πάγια μέτρα (αποδείξεις, κατάργηση χρυσών συμβολαίων, περιορισμός σπατάλης κ.λ.π.) δήθεν δεν θα αποδώσουν και ότι δήθεν ναρκοθετούν την ανάπτυξη της ελεύθερης οικονομίας. Και μοιάζουν με σπόνσορες αυτής της τακτικής κάποιοι "εκπρόσωποι της κοινής γνώμης"που υποδαυλίζουν από τα τηλεοπτικά παράθυρα αυτή τη μιζέρια των δήθεν φτωχών. Ζήτησα για πρώτη φορά απόδειξη για τη βενζίνη που έβαλα στο Ι.Χ. μου και με στραβοκοίταξαν λες και πήγα να τους κλέψω... Ως μέσος μισθωτός, που φορολογούμαι μέχρι κεραίας, έχω και έξοδα και θέλω γι αυτό να βοηθώ το αφορολόγητό μου και θέλω να φορολογούνται δίκαια και όλοι οι άλλοι ώστε να έρθει ο καιρός να βελτιωθεί ο μέσος μισθός μου και κάποτε και η σύνταξή μου.

Κεφαλαιοποίηση γνώσης και εμπειρίας
Το να πείσει η κυβέρνηση ότι είναι καλό να πληρώνουμε όλοι δίκαιους φόρους γιατί έτσι θα δούμε πράματα και θάματα, να γίνονται υπέρ του πολίτη και της ποιότητας της ζωής του, όπως γίνεται σε άλλες προηγμένες σοσιαλδημοκρατίες, είναι ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα του Γιώργου Παπανδρέου. Το ότι χρειάζονται θυσίες πρώτα από τον πολίτη είναι δεδομένο. Το ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, πολίτες και πολιτικοί, πρέπει να σοβαρευτούν και να επιστρατεύσουν όλες τις δεξιότητες και την εμπειρία τους για αποτελεσματικό έργο σε ό, τι δουλειά και αν κάνουν είναι κρίσιμο από εδώ και στο εξής είτε βρίσκονται στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, είναι προφανές. Το ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν πιο πολύ σε αγροτικές, κατασκευαστικές και γενικά τις βαριές εργασίες, σε αντίξοες συνθήκες, είναι μετανάστες, είναι γνωστό. Ότι πολλοί είναι εκείνοι που κάθονται στα γραφεία για να εισπράττουν τις μικρές ή μεγάλες… προμήθειες, μίζες δηλαδή, απο τον κόπο των άλλων είναι επίσης γεγονός. Τι θα γίνει; Έτσι θα συνεχίσουμε;

Όταν ακούω ασπρομάλληδες συνδικαλιστές να μιλούν για δικαιώματα εργαζομένων, βάζοντας άπαντες μέσα στο ίδιο τσουβάλι, αναρωτιέμαι: Δηλαδή το ΠΑΜΕ όλες τις δουλειές ίδιες τις βλέπει; Ίδιους και όλους τους ανθρώπους; Όλοι πρέπει να έχουν ακριβώς τις ίδιες ανάγκες, ακριβώς τις ίδιες ικανότητες, ακριβώς την ίδια στιγμή; Είτε είσαι οικοδόμος είτε καθηγητής πανεπιστημίου, το σώμα σου ακριβώς το ίδιο καταπονείται από τη δουλειά;
Το ρωτώ επειδή πρόσφατα ο κ. Χρήστος Κατσώτης, ικανός, παρά τα χρόνια του, για πολύ σκληρό συνδικαλισμό, σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή μεγάλου καναλιού, απευθυνόμενος στον καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Λιανό, υποστήριξε ότι οι άνθρωποι μόλις φτάσουν τα 65 έχουν οπωσδήποτε αλτσχάϊμερ και πρέπει να αποσυρθούν ως ανίκανοι για εργασία! Αυτό, κατά τη σεβαστή κομμουνιστική άποψη και λογική του, ισχύει και για όλες τις γυναίκες, που κανείς δεν θα τις θέλει ούτε για πωλήτριες ούτε για γραμματείς ούτε για τίποτα στον ιδιωτικό τομέα εάν δεν είναι πολύ νέες και πολύ ωραίες! Αν είναι έτσι, σκέφτομαι, τι να την κάνεις την εμπειρία και την ωριμότητα του υπαλλήλου σε οποιοδήποτε κατάστημα ή γραφείο αν το ζητούμενο είναι μονάχα η βιτρίνα; Όταν ρώτησε κάποιος από το πάνελ: «Μα καλά υπάλληλο χρειάζονται ή... μοντέλα;» ουδείς απάντησε. Σε μια οικονομία τόσο ερασιτεχνική και τόσο μαύρη σαν τη δική μας, το "μοντέλο"- υπάλληλος φαίνεται πως δεν χρειάζεται καν να ξέρει να μιλά, να καταλαβαίνει, να συνεννοείται.
Ε, ναι, λοιπον, ένα άλλο μοντέλο εργαζομένων χρειαζόμαστε στην οικονομία, αλλά όχι σαν αυτό που, ίσως, μερικοί νομίζουν όταν βλέπουν πολύ television-autovision!